"Dan nodig ik je uit om eens op mijn altijd vasthoudende paard te komen rijden. "
Mijn 1e reaktie is dan toch: Blijkbaar houd jij dus ook vast . Ff doordenkertje: als alleen je paard vast zou houden en jij niet, zou er geen probleem zijn. Dus, 1 van jullie 2 zal los moeten laten. Aangezien het voor een ruiter makkelijker is om direkt los te laten zul je daar dus aan moeten gaan werken, tezamen met been/zithulpen natuurlijk. Met loslaten bedoel ik ook niet de teugels helemaal losgooien maar ook niet constant vasthouden. Dus vragen, zodra je ook maar de minste reactie krijgt meteen de druk eraf halen en zo steeds verder gaan. En natuurlijk door overgangen e.d. je paard zo sterk maken van achter dat ie vanzelf voor lichter zal worden. Ontspanning door inspanning dus Maar ik weet het, loslaten en zelf 'nageeflijk' zijn is ontzettend moeilijk. Vandaag bij toeval gelezen in de paard en sport (slingerde ergens in de stallen rond): Een oefening: geef iemand tegenover je een hand en vraag hem jouw hand naar zich toe te trekken. Beantwoord dan deze trekkracht met precies dezelfde tegenkracht, zodat de handen op dezelfde plaats blijven staan. Laat geleidelijk aan, terwijl de handen op dezelfde plaats blijven, je spieren weer slapper worden. De ander zal nu merken dat het trekken moeilijk wordt. Actie is immers reactie. Zodra aan de ene kant de kracht wegvalt, moet aan de andere kant de kracht ook minder worden.