Lovely schreef:Colinda, wat jij omschrijft is wat ook wel "geestelijke inspraak" genoemd wordt en betekent zoveel als dat het paard zich alvast in zijn koppie instelt op jou en zijn eigen ideetjes laat varen. Om dat op een gezonde manier te kunnen doen, mag het paard nooit zijn initiatief verliezen, maar moet juist leren om dat initatief toe te passen in het teamwork. Je kunt een paard eenvoudig weg zijn initiatief niet ontnemen omdat hij dan ook nooit iets zal proberen in een leerproces en dan kom je dus nergens. Niet alle oefeningen zijn reflexmatig aan te leren en daarom moet een paard soms iets proberen, vandaar dus.
ja... idd... maar wat je zelf al aangeeft, je kunt natuurlijk je paard ook ''breken'' en dat bedoel ik in mijn verhaal dus absoluut niet
Ik schrijf daarom ook vanuit de opbouw v. vertrouwen, je paard zich ''geeft'' MET behoud v. karakter.
En behoud v. karakter/in zekere zin zijn eigen initiatieven mogen hebben, heb je mi nodig voor succes.
Zelf heb ik dus zo'n paard wat ''geestelijk'' (en dus ook lichamelijk) gebroken was, en idd... het was mijn paardje niet meer... ze deed alles wat ze ''moest'' doen, maar meer ook niet...
En kon er dus ook niet uithalen wat erin zit...
Dit heb ik (gelukkig) achter de rug en zijn we het punt waarop zij ''vastzat'' voorbij
En zo krijg je een paard vol vertrouwen, met behoud van karakter, die graag voor je wil werken, maar ook af toe eens een bok kan en mag geven, omdat ze het er ff niet mee eens is
In die zin train jij je paard, maar je paard traint JOU in je omgang/rijden.
'als je goed naar je paard luistert, krijg je het trainingsschema aangeboden door je paard'
Die 2e foto; kan je gelijk in hebben, moest netjes stilstaan voor de foto en zou best een valse knik kunnen zijn, op dat moment.
groetjes