Toen ik de verhalen van Heike en Sanne las, moest ik meteen denken aan een pony die ik gekend heb.
Ze was van een vriendin, en stond ver weg. Alleen in vakanties kon ze er heen.
De pony stond in de zomer dag en nacht buiten. Ik heb er wel eens op gereden, en ik was daarna over mijn ponyangst heen, zo lief was ze. Toen op een zomeravond/nacht, was ze gaan rollen in de wei. Ze was te dicht bij het hek gaan liggen, en toen raakte haar voorbeen verstrikt in het draad. Haar been werd tot het bot opengehaald en ze had veel pijn. Allerlei pezen en spieren waren doorgesneden en afgekneld en ze kon niet beter worden. Ze maakte een kans van 1 op 10 als ze naar Utrecht vervoerd zou worden, maar de mensen wilden haar niet laten lijden. Ze is op het erf ingeslapen, dus ze heeft de slager niet mee hoeven te maken. Het is nu al jaren geleden gebeurd, en als ik er aan terugdenk, aan de dag dat mijn vriendin met dat nieuws kwam, krijg ik nog een brok in mijn keel.
Ik wil nog één ding zeggen voor die pony: Bedankt dat je mijn angst voor pony's van me af hebt laten vallen.
Ik hield van je
Jij van je brommer
Jij sloopte mijn hart, Ik je brommer