Geplaatst steeds meer lees ik over paarden met huidproblemen en eigenaren die niet meer weten wat ze ermee aan moeten. Dierenartsen weten er vaak geen raad mee. Zo ben ik een jaar geleden in het zelfde schuitje terecht gekomen. Het begon erg onschuldig, maar na maanden tobben was het elke keer weer huilen wat ik aantrof. Ik ben zo blij geweest dat zij zelf altijd haar zelf is gebleven, ondanks alle jeuken en pijn. Arme merrie.
Ik wil ons verhaal vertellen, om andere mensen te helpen.
Vorig jaar april is alle ellende begonnen. Het is begonnen met het schuren van haar hals, borst en kont. Ik heb een tijd haar staldeuren en dergelijke afgeplakt met zacht spul, zodat ik haar kale plekken onder controle kon houden. Ik heb even een paar weken aangekeken, maar er veranderde niets. Ze moest geënt worden, dus gelijk de dierenarts (nummer 1) ernaar laten kijken. Ze kreeg 5 dagen prednison en ik kreeg een zalf mee met cortisonen erin. Het leek iets te helpen. Toch maar even aangekeken, want de dierenarts gaf ook aan dat het kon komen door het verharen. Onder haar wintervacht kwam ook geen nieuwe vacht. Dit duurde een week en er kwam weer haar terug.
Ze bleef heel de zomer jeukerig, maar het was aardig te doen. Maar op een gegeven moment kreeg ze rare bultjes, waar na enkele dagen wat gele troep uit kwam. Er was toevallig een dierenarts (nummer 2) op stal. Hij had dit vaker gezien bij tinkers en friezen. Dit was een speciale mijt soort waar ze nooit meer vanaf zou komen. Preventief wassen met ByeMite of een injectie met als risico als hij verkeerd zou spuiten, ze niet meer op zou staan. Was het me dit waard? Het leek bij beter om haar eerst te gaan wassen met ByeMite. Ook moest ik haar kort in haar vacht houden. Dus hup scheerapparaat erover heen. Ze stond dus al vanaf begin augustus met een deken op. (
)Opnieuw leek het iets beter te gaan. Maar elke keer ging het twee weken goed, kwam het weer terug en na een week begon het weer te genezen. Ik wist dat dit niet goed was. Er moest toch een reden hiervoor zijn. Op dat moment heb ik mijn vriendin haar dierenarts (nummer 3) gebeld, aangezien nummer 2 op vakantie was en nummer 3 niet uit de buurt komt. Ik wilde nu toch wel eens een bioptie van de plekken en bloedonderzoeken. De plekken zagen er toen zo uit.
Ik vond dit al verschrikkelijk, maar helaas werd het nog erger. De dierenarts is toen geweest. Opnieuw een cortisoneninjectie, prednison en een speciale shampoo. Weer geen bioptie en bloedonderzoek, want dat zou absolute (!!) geld verspilling zijn en er zou niets uitkomen. Nou daar gingen we weer, weer om de zoveel dagen wassen, blabla. Het hele verhaal opnieuw. Volgens haar kon het sowieso geen mijt zijn en geen allergie, maar een eczeem. Het ging weer twee weken goed (toen was ik er nog niet achter, dat er een patroon in zat). Ik was helemaal blij. Hadden we het dan eindelijk? Maar na twee weken kwam het nog erger terug.
Ze kon niet meer zonder deken los, dan viel ze zelfs om van het jeuken. Ze schuurde alle palen en deuren uit de grond. Ik weer bellen naar de dierenarts (nummer 3). Ja ze was op vakantie, ik moest over twee weken maar terug bellen. Ik wist het gewoon niet meer. Ik kon haar niet nog twee weken zo laten staan, mijn arme schat. Elke dag werden de wonden groter en steeds meer ontstekingen.
Ik was haar klaar mee. Dit kon niet meer zo. Ik heb toen naar de kliniek (nummer 4) gebeld, waar ze een goede afdeling dermatologie hadden. Helaas pas 1,5 week later plek. Maar zoals elke keer ging het toen weer wat beter. Alles ging weer dicht. Aangekomen bij de kliniek, hebben ze het onderzocht. Ze had mijt op haar benen. Ik wou een bioptie en bloedonderzoek. Maar, de kliniek stond erop om eerst dat probleem aan te pakken en dan verder te kijken. Alles, maar dan ook alles drie weken lang ontsmet. Het was een hel, maar als we het zo op konden lossen, had ik het er voor over. Het bleef weer even goed gaan. Ik had weer positiviteit gevonden.
Maar opnieuw kregen we een tegenslag. Ik heb gehuild. We waren weer bij af en misschien wel nog erger dan de andere keren. Haar hele rug/kont lag open. De ontstekingen kwamen overal naar buiten. Ik de kliniek gebeld. Ja de desbetreffende arts belt je eind van de dag terug. Dit heeft enkele dagen geduurd, twee keer per dag gebeld. Maar nu enkele dagen geen reactie terug. Ik was kwaad en voldoende me voor de zoveelste keer totaal niet serieus genomen!! Mijn merrie, mijn arme merrie.
Toevallig was er een dierenarts voor een stalgenootje van me. Hij kwam naar me toe, om te vragen wat er was, aangezien ik helemaal over de toeren was. Hij schrok er zo van toen hij haar zag. Hij begreep nog minder hoe de andere artsen nog nooit een bioptie hadden gedaan en bloedonderzoek. Eindelijk voelde ik me begrepen. Hij heeft gelijk biopten afgenomen. Ik werd elke dag gebeld, hoe het ging. We zijn toen nog geen behandeling gestart, omdat ze haar goede weken in ging. Hij wou eerst de oorzaak weten ipv zomaar te gaan dokteren. Uit de bioptie kwam; een allergie of een auto-immuunziekte. Om uit te sluiten hebben wij de uitgebreidste allergietest gedaan. Tussendoor ben ik dagelijks gebeld, met de vraag hoe het ging. Na enkele dagen kwam uit de test dat zij dus allergisch is voor; mijten, schimmels, zaden, grassoorten, insecten etc. etc. Behalve bomen. Ik was zo blij om eindelijk een oorzaak te hebben van het probleem, maar het was ook moeilijk. Wetend dat ze voorlopig en misschien wel de rest van haar leven op de prednison moet, om de allergieën te onderdrukken. We zijn begonnen met 3 capsules. Na enkele dagen zagen we verbetering. Na een week zijn we afgebouwd naar 2 capsules twee weken lang. Het ging nogsteeds goed. Daarna zijn we naar 1 capsule gegaan. Sinds eind januari tot nu is mijn merrie jeukloos en is alles netjes dicht!
Mijn merrie sinds maanden zonder deken in de paddock
Ik lees zoveel in topics, dat dierenartsen het niet weten. Bokkers, lieve bokkers, laat je aub niet afschepen met die diagnose. Ga opzoek naar de oorzaak! Ik ben zo blij dat ik al die maanden heb doorgezet. Als ik mijn merrie nu zie, heerlijk!
We hebben in de goede periodes, lekker zonder zadel rond gehobbeld. In de slechte periodes hebben wij kilometers gewandeld. Nu staat ze lekker op het land, met haar vriendjes, zonder deken en maken we heerlijke buitenritten. Ik ben zo trots op haar, dat ze nooit een moment sacherijnig is geweest. Dat heeft me er echt doorheen gesleept.
In haar herstelperiode een fotoshoot
Kijk haar eens glimmen! Bijna 21 jaar, maar nog zo jong eigenlijk. Ik ben trots op haar!
Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn verhaal. De namen van de artsen heb ik expres achterwegen gelaten overigens. Mochten jullie vragen hebben of hetzelfde probleem nu ervaren. Neem gerust contact op!
Nogmaals bedankt.
Groetjes Montana en hoefjes Femke
