Eigenlijk is het verhaal al iets ouder maar sinds gisteren mogen we weer voorzichtig aan het longeren. Ik verzorg/beweeg/rij Monty 2 dagen in de week en als de eigenaresse het druk heeft vaker.
Ik zal een kleine uitleg geven.
Een paar weken terug stonden de paarden (als het kon) op het land en Monty kwam daar kreupel vanaf.
Hij had een klap gehad op het voorbeen (boven buitenkant). Er zat een goede bult op. Het grootste probleem was eigenlijk dat hij met regelmaat viel.
Dierenarts erbij maar we moesten afwachten de zwelling moest weg voor dat er iets ondernomen kon worden.
Uiteindelijk ik de zwelling weg het onderbeen weer normaal van dikte en hij is niet meer kreupel. Wel valt hij af en toe nog door het been heen.
En zijn stap pas is korter van het been. Nu is de vraag of hij wel of geen zenuwbeschadeging heeft. Volgens 3 dierenartsen is rustig aan weer aan het werk de enige manier om hierachter te komen.
Nu is longeren niet echt mijn hobby en Monty vindt dit voor een halfuurtje ook wel goed (nu is het nog 15 minuten rustig aan).
Helaas is het ook geen type om lekker aan het handje buiten te gaan lopen.
Ik ga woensdag maar eens kijken of meneer mennen wel leuk vindt. Gewoon rijhoofdstel longeersingel en 2 longeerlijnen. Ik zelf heb gelukkig wel ervaring in mennen.
Als dit wel leuk gevonden wordt ga ik buiten kijken of hij iets normaler zou willen meelopen dan aan de hand.
Als Monty een half uur weet te lopen zonder te vallen of struikelen mogen wij weer rijden. Toch willen wij wachten tot hij het een uurtje kan voordat wij erop kruipen.
Dit eigenlijk uit veiligheid voor ruiter en paard. Geloof me als het paard naast je op zijn pannetje valt is een rotgezicht en gevoel.
Zijn er mensen die ervaring hebben met zenuwbeschadeging bij hun paard? Hoe hebben jullie de opbouw aangepakt?
Jouw eigen weg, vind je niet in een routeplanner.