Een keuring blijft altijd een momentopname, ik vergelijk het liever met een APK dan met een ANWB-keuring.
Het is niet zo dat ik geen vertrouwen heb in de dierenartsen maar niet alles is uit te sluiten en de ene dierenarts is gewoon beter in het beoordelen van foto's dan de andere. Ook zal de ene dierenarts een grotere veiligheidsmarge inbouwen dan de andere bij het bepalen van de cijfertjes.
Soms lijkt het alsof mensen verwachten dat een rondom goedgekeurd paard oud kan worden zonder problemen. Niets is minder waar.
Voor mij is een keuring een leidraad. Ik bepaal n.a.v. de uitslag of ik het risico wil nemen maar ik ga er niet van uit dat het zaligmakend is.
Mijn eerste paard werd volledig goedgekeurd. Goed 1 jaar later kon ik haar laten inslapen vanwege een ernstig beengebrek wat achteraf erfelijk bleek te zijn.
Mijn derde paard werd alleen goedgekeurd voor licht recreatief werk. Tien jaar lang hebben we behoorlijk intensief gewerkt en hij is overleden door een stomme ziekte, niet door de beenproblemen die hij volgens de veearts had (en die later, toen hij een griffelbeenfractuur had, door de dierenarts in Utrecht ontkend werden).
Als ik hem had laten schieten, had ik de liefde van mijn leven laten schieten.
Maar ook zonder deze emotionele ervaring blijf ik bij mijn standpunt dat een medische aankoopkeuring niet alleszeggend is.