Bokt.nl

**Geplaatst:** 12-06-02 01:08

Geplaatst: 12-06-02 01:08

Nou, ik ben druk bezig om mezelf opnieuw op te voeden wat betreft de wedstrijden.
Ooit vond ik proefjes rijden leuk en easy, maar dat was voordat ik een eigen paard had.

Pakweg 2,5 jaar op een te kleine, prestatiegerichte stal met teveel mensen met de verkeerde mentaliteit heeft het plezier in wedstrijdrijden aardig verziekt. Wat iedereen best mag weten, is dat ik de eerste keer op mijn eigen paard bij het binnenkomen en groeten gewoon tranen in mijn ogen had. Daar zat ik dan eindelijk op mijn eigen paard op mijn eigen wedstrijd. Tja ik schoot wel even vol, want zo ben ik dan wel. Helaas voor mij werd ik daarom uitgelachen en kreeg ik dus erg weinig begrip. Er moest gepresteerd worden en wel een beetje rap graag.

Enfin, dus ik aan het presteren geslagen, paard mocht met 5 jaar en weinig proeven allang M lopen. De lol was er inmiddels wel af gesleten, want het ging niet meer om mooie momenten, het ging om de punten. Dus als je thuis kwam, werd er gevraagd naar de punten en niet naar je belevenissen. Aangezien ik altijd alles alleen deed, zonder ouders of echtgenoot als vaste factor, werd het voor mij na die jaren wel heel erg moeilijk om te verwerken en van de weeromstuit kreeg ik ook problemen in de africhting. Of nee, bepaalde vervelende dingen gingen steeds meer de boventoon voeren, oftewel, ik kreeg steeds meer verzet van mijn paard op allerlei manieren. Dat heb je met jonge paarden.

Later realiseerde ik mij dat zowel mijn paard als ik altijd met een soort knoop in ons buik hadden rondgelopen op wedstrijden. Ik had dat omdat ik zo nodig slachtoffer wilde zijn van de pressie en hij had het omdat ik het had en tja, hij is ook maar paard. Let wel, hij deed alles best braaf, maar alles een beetje want hij kon niet meer, hij voelde zich niet lekker.

Na al die prestatieellende heb ik het roer omgegooid, heb mijn paard neergezet op een stal met een bos ernaast, een tijdje later een iets te fanatieke instructrice ontslagen en ik ben het eens helemaal anders aan gaan pakken. In de 2,5 jaar dat ik op die stal stond, heb ik welgeteld 5 wedstrijden gereden, waarvan 1x selectie en 1x Kootwijk.
De wedstrijden dus op een laag pitje, maar wel even ontdekt dat ik een vreselijk fijn paard heb voor buiten. In die tijd is het eindelijk ook tot me door gedrongen dat ik ontzettend veel dingen met hem kan doen en dat hij heel veel situaties goed aan kan. Die dingen wist ik eigenlijk al wel, maar ik durfde ze nooit hardop te zeggen, want trots zijn op iets anders dan winstpunten, dat kon eigenlijk niet.
Voor mijn paard was het ook heel erg goed, hij kreeg andere dingen te doen en is ook veel wijzer geworden. Hij is er bijvoorbeeld heel goed in om jonge of onzekere paarden te leiden op een buitenrit. En zo zijn er nog veel dingen waar we achter gekomen zijn.
Verleden jaar heb ik hem weer verhuisd. We staan nu weer op een stal waar veel meer mensen wedstrijden rijden en waar ook best heel goed gepresteerd wordt. Deze ronde kan ik er beter tegen dan vroeger omdat ik me niet meer op laat jutten door de prestatiedruk van anderen. Het laatste jaar zijn we 2 keer op wedstrijd geweest, voor het laatst verleden zaterdag. Het gaat gelukkig alweer beter, mijn paard voelt zich nu veel prettiger op het wedstrijdterrein en ik heb voor een heel groot gedeelte mijn eigen blokkades wel opgeruimd, maar nog niet helemaal. De proeven moeten absoluut beter, maar ik ben stiekem blij dat ik hem gewoon mee kan nemen terwijl ie al een jaar geen outdoor heeft gelopen en dat ie dan op een wedstrijdje waar toch 4 ringen liggen zich keurig gedraagt. Tuurlijk kijkt ie rond en let ie op van alles en nog wat, maar het is mijn taak om hem zo te rijden dat het niet de overhand heeft. Wat ik nu nog moet leren is om hem op terrein beter tot zijn recht te laten komen en dat het dus nog dichterbij komt bij hoe hij thuis loopt. Dat is mijn taak en daar moet ik me op concentreren.
En ja, ik vind mijn wedstrijden nu leuker dan vroeger. Dat komt ten eerste omdat ik mensen die graag afkraken, uit mijn buurt hou. Daarnaast is het voor mij wel duidelijk dat mijn eigen mening ook heel erg telt en dat het commentaar van anderen daar niet altijd iets aan hoeft te veranderen. Gevolg daarvan is dat ik nu het half leeg, half vol verhaal van de andere kant bekijk en dat scheelt al een hoop. Ik denk dat ik langzaam maar zeker de goede kant op ga en als het goed is, worden mijn proeven dan ook beter. Wedstrijd rijden is nog steeds wel moeilijk, maar ik denk dat ik op de goede weg ben, mede omdat ik een betere sfeer om me heen heb en leukere mensen.

**Geplaatst:** 12-06-02 09:57

Geplaatst: 12-06-02 09:57

abby schreef:
Lovely,
Mijn complimenten voor je eerlijkheid en de dingen die je voor jezelf en je paard hebt gedaan om de problemen op te lossen en het plezier in het wedstrijdrijden weer terug te krijgen.

Ik begrijp precies wat je bedoelt hoor als je volschiet van je eigen paard... ik kan er ook wat van en veel mensen begrijpen niet wat je voelt. Ik blijf het verwonderlijk vinden dat zo'n sterk en machtig dier als een paard ter toestaat dat wij op zijn rug mogen zitten en dat het op basis van vertrouwen bereid is voor ons te werken. Volgens mij zijn er veel mensen die zich dat niet realiseren en hun paard zien als een mechanisch voorwerp dat maar constant hetzelfde niveau moet houden, en als het dan niet lukt ligt het altijd aan hun paard.

Ik rijd met mijn paard (nog) geen wedstrijden. Ondanks dat ik mezelf wijs maak dat commentaar en kritiek op mijn paard (Tinker) me koud laat, weet ik dat ik het me diep in mijn hart toch zal aantrekken. En dat vind ik niet eerlijk tegenover haar. Dus daarom rijd ik (voorlopig) lekker voor mezelf, heb ik iedere week privéles, ga af en toe met haar naar een andere trainer voor lange teugelwerk of longeerwerk om die onderdelen van de training weer verder te verfijnen en geniet ervan als ze een nieuwe oefening begrijpt en vervolgens die oefening steeds weer voor me wil doen. Dat is me meer waard dan welk juryprotocol dan ook!

Dank je voor het compliment. Het is wel duidelijk dat ik mijn paard niet heb als een soort wedstrijdmachine. Er is meer dan wedstrijden alleen, zoals inderdaad het buitenrijden, het springen en noem maar op allemaal. Het gaat mij om de band met mijn paard. en of hij nou wel of geen winstpunten loopt doet er niet zoveel toe in het grote geheel.

**Geplaatst:** 13-06-02 13:56

Geplaatst: 13-06-02 13:56

Zep schreef:
Ik denk dat het belangrijkste niet is dát je baalt, meer de manier waaróp je baalt. Als je sommige mensen enorm gefrustreerd ziet doen en met zo'n bek over het wedstrijdterrein ziet lopen, dan vraag ik me wel eens af waar die mee bezig zijn. Daar zit hem het verschil.

Grappig dat vaak als argument voor het "altijd blijven lachen" wordt aangehaald "het is maar hobby", terwijl de echte zuurpruimen op concours meestal juist de hobby-ruiters zijn. Het gros van de profi's heeft goed geleerd om te gaan met tegenslagen, en daar merk je dus veel minder aan.

Als ik echt baal, dan kat ik het liefste iedereen af en heeft ook iedereen het gedaan, de jury, de voorlezer, de grooms, de supporters, de juffrouw van de koffie, die meneer op die stoel daar en die mevrouw ernaast, het meisje dat langsliep, het paard dat beter kon lopen, degene in de ring naast me, de schrijver, het weer, de bodem, de bomen in het bos, het zand op het strand en noem maar op.

Kort balen en daarna flink je best doen je paard beter te laten lopen, daar bereik je meer mee. Als ik niet lekker heb gereden dan merk je dat wel aan mij en het is dan beter als ik op dat soort momenten me even niet met anderen bemoei ofzo, ik ben dan even aan het verwerken en dat kan ik beter alleen doen. Want de mensen eromheen hebben die snauw meestal ook niet verdiend en mijn paard al helemaal niet.

Bokt.nl

Ik vraag me iets af over wedstrijdruiters....

Wie is er online