Bokt.nl

Citaat:

Citaat:

Gewoon scheren in verschillende patroontjes

Als je zoekt op de poes scheren, vind je genoeg leuke patroontjes

Citaat:

Iemand hier die wel van katten houdt (ik ben een beetje bang ) en wil gaan zoeken naar de poes van nummer 4?

Citaat:

Nu dilemma.. wel of geen WIP-topic openen? Ik vind hem niet meer mooi.

Citaat:

Citaat:

hahaha: ik las de titel helemaal verkeerd! Hier in Zweden betekend 'droger' drugs dus ik dacht wat een raar topic: welke drugs wel en welke drugs niet ? (teveel aan mijn nieuwe taal gewend )

Wat is dan een wasdroger?
Een ex-verslaafde?

Citaat:

'Laat mij de Katministratie maar doen'

Citaat:

Geen idee! Ging over mensen in Alaska. Uiteindelijk hebben ze er maar soep van gemaakt

Citaat:

Ben benieuwd befteling bewoners?

Citaat:

Haha ja sorry verschuilen achter jonge leeftijd maar stiekem een hoop haar hebben op plekjes waar de zon niet schijnt

Mi_Amore schreef:

Voor de mensen die je nog niet kennen: Kan je jezelf kort voorstellen?
Als 27-jarige dame wandel ik vrolijk doorheen het leven onder de naam Saskia. Ik ben gehuwd met Wesley en samen met een kleine dierentuin wonen wij in het mooie Melsele, België. Op bokt ben ik gekend als Mi_Amore, de naam van mijn overleden paard, of Equinection, de naam waaronder ik mijn werkzaamheden als instructrice uitvoer. Oh ja, velen kennen mij ook als ‘eigenaar van de dolle Haflinger met de schattige oren die overal over, onder en tussen heen sjeest’.

Hoe komt het dat je je rug drie keer hebt gebroken?
Op Oudjaarsavond 2006 wilde ik nog vlug even hooi gaan geven aan mijn toenmalig paard. Het hooi lag op een hooizolder boven de stallen van de manegepaarden. Uiteraard was deze enkel bereikbaar via een ladder. Van de manege-eigenaar mocht de ladder niet vastgebonden worden omdat deze te allen tijde verplaatsbaar diende te blijven. Toen ik boven was, wilde ik net een voet op de hooizolder zetten toen de ladder naar beneden schoof. Ik ben op het beton gevallen met de billen eerst, waardoor mijn rug als een harmonica in elkaar gedeukt is. Dit leverde me twee gebroken ruggenwervels op. De revalidatie duurde bijna zes maanden. Ik leerde destijds terug lopen, trappen lopen en fietsen. Na een dik jaar waren de breuken vrij goed geheeld. De naden waren nog te zien en er waren wat stukjes af gebroken, maar al bij al waren de dokters zeer tevreden. Ik was nooit een échte ruiter, ik hobbelde maar wat rond en op een paard stappen hoefde voor mij niet zo zeer meer. De jaren gingen stilletjes aan voorbij, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan…

Zo vond ik in maart 2012 de eerste keer de moed om terug te paard te gaan. Ik volgde 1x in de week een stapvoets rijlesje, maar na de vierde les had ik terug prijs. Ik was aan het uitstappen met een losse teugel, Zyta schrok en terwijl ik net naar links gedraaid zat, galoppeerde zij er vandoor naar rechts. Na enkele galopsprongen viel ik achterwaarts, plat op mijn rug op de grond. De grond was nogal hard en leverde mij wederom twee gebroken ruggenwervels op. Eén oude gebroken wervel brak opnieuw en ik brak een nieuwe wervel.

In september 2012 stond ik geparkeerd met mijn wagen, toen er een auto op mijn wagen in reed. Op dat moment brak een oude en de twee helende breuken terug door, en net een paar millimeter verder dan de voorgaande keren. Een ruggenwervel is nu 40% weg, de andere twee 25%.

Hoe ben je erbij gekomen om horse agility te gaan doen met je paard?
Na het tweede ongeval was het voor mij heel even genoeg geweest. Ik besefte maar al te goed hoeveel geluk ik had dat het niet erger was en dan ga je even nadenken. Een eerstvolgende val ging meer slecht doen dan goed, en toen stond ik daar. Met mijn prachtige Haflinger, die plots omgedoopt was tot ‘grasmaaier’. Zelfs grasmaaier was geen functie voor haar, want met haar zomereczeem en suikergevoeligheid was ook fulltime weidegang geen optie. Mijn paard werkte graag en wilde veel doen, en in der tijd was er nog niet zo veel bekend in de grondwerkwereld. Ik vond geen ruiter voor haar, mennen was geen optie, en dan sta je daar. Zyta werd ongelukkig en vervelend. Mijn grondwerk-instructrice destijds stond ook met de handen in het haar vanwege mijn wanhoop en zij stelde ‘Horse Agility’ voor. Een nieuwe sport die aan het overwaaien was vanuit Engeland. Mijn allereerste les bestond uit simpelweg kennis maken met een kegel. Aanraken, er tussen slalommen, en tussen tonnetjes stappen. Een paar lessen later kwam er een sprongetje en een zeil bij. Mijn paard was laaiend enthousiast! Ze fleurde terug op en ik was gelukkig, want mijn paard was gelukkig! En sindsdien ging alles in een sneltempo. Elke maand kon je een parcours downloaden op de website van The Horse Agility Club en dat maakte dat we elke maand actief bezig waren met het aanleren van nieuwe oefeningen en het verfijnen van onze horsemanship. Vliegengordijnen, waterbakken, balkenwerk, er was variatie genoeg om het voor mezelf en mijn paard leuk en interessant te houden en voor we het wisten was onze nieuwe hobby een passie geworden.

Wat ging er door je heen toen je voor de eerste keer na de laatste val weer op je paard zat?
De allereerste keer terug op mijn paard, was eentje die in mineur eindigde. Het was in de lente van 2013, toen we net een jaar bezig waren met Agility. Ik besloot mij bij twee stalgenootjes te voegen die in de piste aan het uitstappen waren. De instructrice die toen aanwezig was heeft me een kwartier aan de longe genomen om rustig te stappen, maar ik huilde en trilde zo hard van de angst dat ik besloot om het toch op mijn grondwerk te houden. Het was voor mij heel duidelijk, de angst zat diep. In het zadel voelde ik me lang niet zo vertrouwd als naast mijn paard. Tot eind vorig jaar. Zyta was ondertussen een ervaren ros in de Agility. Tunnels, noodle obstakels, hoepels, verschillende soorten gordijnen. Ze kent ze in stap, draf, galop en achterwaarts. Zowel Zyta als ik stonden op dezelfde lijn. Ik kan lezen en schrijven met mijn paard en toen begon het idee te spelen om dat vertrouwen om te zetten van de grond naar onder het zadel. De commando’s die ze kent van op de grond (walk on, stay, whoa, back), dat moest onder het zadel ook kunnen, toch? En toen stond ik daar, in november 2015, op mijn krukje naast mijn paard, met mijn heuptasje, clicker en bibberende benen klaar om op te stijgen. Goed ingepakt met een cap en een Point Two Airbag bodyprotector die mij bij mijn val beter zou beschermen en mij tot op heden nog steeds een veilig gevoel geeft. Voet in een beugel. Adem. Been over paard en voet in andere beugel. Adem. Zitten in het zadel. Adem. Bibberen als gek. Adem. Stap voor stap, eerst voelen voor ik iets deed en vooral denken aan wat ik graag wilde doen. Zyta met haar oren op mij gericht, ontspannen wachtend op een opdracht. ‘Zyta, walk on’. En daar gingen we. Over een zeiltje, tussen een enge doorgang, door een flessenbak, onder de agility hoepel, we deden het gewoon! Ik denk dat heel het ritje nog geen vijf minuten geduurd heeft. Ik stapte af met een grote grijns, bedankte mijn paard, en liep met bibberende beentjes met haar naar een lekker graasplaatsje.

Wil je verder nog iets kwijt aan de Bokkers?
Meerdere wegen leiden naar Rome. De ene weg is wat vlakker dan de andere, maar de eindbestemming is altijd haalbaar, zolang je maar creatief en vindingrijk genoeg bent. Voor mij (en velen), is Horse Agility dé oplossing geweest voor heel veel. Agility zorgde ervoor dat ik terug een doel had en dat mijn paard terug een bezigheid had. Dat we het beiden zo ongelooflijk leuk gingen vinden, daar kon ik alleen maar van dromen. De Agility heeft me ook geholpen met mijn eerste stapjes terug in het zadel, omdat ik het door en door bekende kon combineren met ‘het onbekende’. Ondertussen ben ik alweer een jaar intensief aan de slag als Horse Agility instructeur. En ik geniet er met volle teugen van om mensen een oplossing te bieden als ze geen vertrouwen meer hebben in hun paard of als ze niet meer kunnen rijden. Tien jaar geleden was mijn grootste vrees dat ik paarden uit mijn leven moest sluiten, maar niks bleek minder waar. Mijn leven is nu gevuld met paarden, dus ik kan wel stellen dat mijn ongelukken flink bijgedragen hebben tot mijn huidig geluk.

Banjer schreef:

Aan mij de eer om deze rubriek af te trappen. Mijn plaatjes zijn mijn tattoos... ik heb er meerdere en allemaal staan ze voor "iets" in mijn leven dat heel belangrijk voor me is. Ik ga hier niet over allemaal vertellen, want dan kan ik wel 3 BNB's vullen Ik zal er hier een paar praatjes bij een paar plaatjes houden

Mijn meest recente tattoo is een portret van de echte Banjer... ze is mijn allerliefste meisje... we zijn komende 2 december 16 jaar samen... we hebben lief en leed gedeeld en we delen nog steeds alles. Waar we in het begin niet veel samen konden, kunnen we nu letterlijk alles... Banjer staat op mijn linker bovenbeen.

Op mijn linker arm staan nog meer portretten. Op mijn onderarm (binnenkant) staat een portret van Bisou, een van mijn eerste ratjes. Een zeldzaam lief en makkelijk ratje. De tattoo met haar portret staat symbool voor mijn liefde voor alle ratjes.

Verder heb ik ook nog portretten van Kyra en Nikita op mijn arm staan, mijn honden die helaas al zijn overleden.

Kyra (bovenarm, buitenkant) is mijn eerste hond. Mijn vader maakte ooit een keer de fout om tijdens een vakantie te laten vallen dat hij er wel eens over dacht om een hond te nemen. Toen zijn mijn moeder en ik gaan samenwerken en hoppa, nog geen twee maanden later woonde Kyra bij ons. Kyra heeft me door een hele zware periode heen geholpen. Toen ik voor de tweede keer eindexamen HAVO moest doen, raakte ik dusdanig overspannen dat ik straatvrees kreeg. Ik heb toen een maand of negen binnen gezeten en dankzij Kyra is het "genezingsproces" een stuk sneller gegaan.

De hond aan de binnenkant van mijn bovenarm is Nikita. Toen ik op mezelf ging wonen, kreeg ik Kyra niet mee van mijn ouders. Beetje jammer Op een bepaald moment kreeg ik de kans dat Nikita bij me mocht komen wonen. Gelukkig klikte het goed met Kyra en al snel waren ze onafscheidelijk. Ook Nikita heeft me door een bijzonder moeilijke periode heen gesleept (samen met Kyra).

Boven het portret van Kyra staat nog een pootafdruk van Nikita. Een echte pootafdruk. Daarom is die ook wat scheef, want Nikita had wat scheve pootjes. We hebben haar pootje op een stempelkussen gezet en daarna op een stukje papier.

En natuurlijk mag mijn allereerste tattoo niet ontbreken. Deze staat op mijn rechter bovenarm en het is het logo van de Chippendales. "Vroegah" ging ik de Chippendales achterna door heel Europa. Ik heb in totaal zo'n 85 shows gezien. Voor mij was het op dat moment niet meer dan logisch dat mijn eerste tattoo het logo zou worden. Het grappigste momentje was wel toen een van de jongens (waar ik nu overigens nog steeds wel eens contact mee heb) in Weston Super Mare (UK) naar me toe kwam en vroeg "Can I have a picture with you and your tattoo?"

In totaal heb ik bijna 20 tattoos. Wil je het verhaal achter meer plaatjes horen, stuur me dan gerust een pb.

ElineS & Banjer schreef:

* Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

ElineS: Door een topic op Bokt. Hoe anders, als boktvriendinnen . Ik had een topic geplaatst toen ik in het ziekenhuis lag. Ik had een breuk in mijn nek en rug en drie breuken in mijn bekken opgelopen. Omdat ik weinig te doen had in het ziekenhuis, behalve stil liggen, opende ik een topic op bokt. Niet dat ik veel kon typen. Mijn eerste berichten waren één of twee zinnen, want ik was teveel onder de morfine om echt veel te kunnen schrijven, maar uiteindelijk kon ik dat wel en werd dat topic echt een plek waar ik alle problemen, frustraties en verdriet kwijt kon. Ik heb van wel meer dan 150 bokkers kaarten gehad . Sommige stuurden chocola mee, bloemen of ballonnen. En sommigen vonden een kaart niet voldoende en stuurden zichzelf, zoals Vera (Banjer).

Banjer: het topic van Eline greep me erg aan. Ik had direct het gevoel dat ik iets voor haar wilde doen. Gaandeweg het topic bleek Eline het leuk te vinden om bezoek te ontvangen. Het was voor mij een kleine moeite om naar het ziekenhuis te gaan. Groningen is voor mij slechts 40 minuten met de trein en met mijn abonnement reis ik in de weekenden onbeperkt met alle treinen in Nederland.

* Hoe lang zijn jullie al vriendinnen?
ElineS: Oef, geen idee eigenlijk. Even scrollen in ons Whatsapp gesprek Op 1 augustus stuur ik mijn eerste bericht naar haar.
"Hallo, ik ben Eline. Dacht app je even voor mijn telefoonnummer."
Als antwoord kreeg ik
"Eline B***? (Ken meerdere Elines)"
"Nee, Eline van Bokt."
"Ooooow, Eline!"

Thanks Vera De dag erna kwam ze langs, daarna een tweede keer, een derde keer etc. Maar vanaf welk moment we echt vriendinnen zijn geworden, dat weet ik zo niet uit mijn hoofd, maar er was wel meteen een klik.

Banjer: De klik was er inderdaad meteen. De eerste app was wat verwarrend, want ik ken meerdere Elines. Het exacte moment van vriendschap is inderdaad lastig te bepalen, maar we houden voor het gemak maar 2 augustus aan, de dag van onze eerste ontmoeting


* Wat was jullie eerste indruk van elkaar?

ElineS: Op bokt zelf en Whatsapp kon ik nog niet goed een beeld van haar vormen. Ik had geen idee wat voor persoon ze was, behalve dat ze heel lief leek te zijn en heel zorgzaam. Ik had mijn echte eerste indruk dus pas op onze eerste ontmoeting. Ze had haar blonde haren in een lage staart en kleren aan met iets met een legerprint, geloof ik, en een tas of vest, of beide. Het was iets van Zumba, want ze gaf Zumbalessen. Ik weet het niet heel goed meer, want ik kreeg toen nog veel pijnmedicatie, dus de hele ontmoeting is een vage herinnering; als een droom. Volgens mij zou ik daarnaast onder mijn morfine high van iedereen een goede eerste indruk hebben gekregen . Gelukkig bleef mijn goede eerste indruk van Vera over de tijd heen onveranderd.

Banjer: Eline kwam op mij over als een hele lieve meid, die door een moeilijke periode heen ging (zeg nou zelf: het is niet niks om met al die breuken in het ziekenhuis te liggen. Ze bleek inderdaad een hele lieve meid te zijn. Rustig en zorgzaam, want ondanks haar eigen leed bleef ze zich ook bekommeren om anderen.

* Hebben jullie elkaar in het echt ontmoet? Hoe ging dat?
ElineS: Ik vond de eerste ontmoeting wel spannend. Ik wil altijd een goede eerste indruk maken, maar wanneer je met een nekkraag in een ziekenhuisbed ligt met wallen onder de ogen en vet haar, dan is een goede eerste indruk maken best wel lastig. Gelukkig maakte het haar allemaal niets uit. Ik was snel op mijn gemak bij Vera, want ze was lekker down to earth en heel lief en attent. Ze kende me eigenlijk alleen maar via een topic, maar was bereid om naar me toe te komen en me gezelschap te houden. Dan ben je gewoon een goed persoon. Verder weet ik er nog weinig van, zoals ik net al zei, door de medicatie.

Banjer: Ik was voor onze eerste ontmoeting minstens net zo nerveus. Wat zou ze van me vinden? Zou ik niet enorm tegenvallen in het echt? Wat ga ik in godsnaam zeggen tegen iemand die in het ziekenhuis ligt? Gelukkig was mijn vriend daar om me een spreekwoordelijke schop onder mijn kont te geven. Hij zei "Gewoon gaan, begin een gesprek en zie hoe het loopt", dus dat heb ik gedaan. En ik heb me, zoals wel vaker , druk gemaakt om niets. Het was echt supergezellig en we hebben van alles besproken. Het is me helaas niet gelukt om een van mijn beloftes na te komen: McDonaldsvoer het ziekenhuis in smokkelen. Maar we spreken snel weer af en dan gaan we naar de grote gele M

* Welke interesses delen jullie?
ElineS: Paarden natuurlijk. Zij heeft een paard. Ik heb een paard en een shet. Maar over paarden praten we niet veel. We praten wel veel over ratten. We zijn we beide namelijk rattenliefhebbers. Ja, als huisdieren. Vera heeft een leuke grote rattenfamilie en ik heb vroeger ratten gehad. Ik had 15 mooie lieve mannen. Maar ratten leven niet heel lang en toen mijn laatste mooie mannen overleden waren ben ik ermee gestopt. Ze gaven veel liefde, maar het was ook heel veel verdriet als er weer één overleed of ingeslapen moest worden.

Ik had dus geen ratten meer, maar Vera wel en toen ze erachter kwam dat ik ook dol op ratten was kwam ze met het idee om twee van haar ratten mee te nemen naar het ziekenhuis. We waren allemaal manieren aan het bedenken hoe Vera de diertjes mee naar binnen kon smokkelen. In haar trui, in haar sporttas, vest over het reismandje heen etc. Toch, toen het er serieus op aankwam leek het ons beter als ik naar buiten kwam. Tamme ratten zijn best wel hygiënische dieren, maar in een ziekenhuis waar mensen liggen die al kunnen sterven van een verkoudheid... Nee.

Ik kon gelukkig al in een rolstoel zelf mijn weg naar beneden vinden. We gingen ergens zitten en ik nam haar lieve meisjes bij me op schoot. We kregen wel wat bekijks en vragen van omstanders, maar voor de rest zaten we op een rustige plek en kon ik er echt even van genieten. Ik miste mijn hond en mijn katten. Ik miste dieren in het algemeen, dus dit was voor mij echt heel veel waard.

Vera heeft me toen wel weer aangestoken met de rattenziekte. Er staat hier ondertussen een rattenkooi in mijn slaapkamer. Die heb ik gewoon van haar gekregen, gratis. Dat was ook zo lief. Hij staat hier al een tijd leeg, maar volgende week komen er zeer waarschijnlijk nieuwe bewoners in en ik kan niet wachten.

Banjer: inderdaad paarden. Maar ook honden en ratjes. Eline heeft een geweldig hondje waar ze net zo gek op is als ik op mijn honden. Al snel kwamen we er ook achter dat we ratten als gemeenschappelijke liefde hebben. En al snel was het voor mij duidelijk dat ik een keer met ratjes naar het ziekenhuis zou gaan. We hebben, zoals Eline al schrijft, overwogen om de ratjes mee naar binnen te smokkelen, maar al snel kwamen we beiden tot de conclusie dat dat geen strak plan was. De weergoden waren ons gelukkig gunstig gezind, dus toen Eline zelf met haar rolstoel naar buiten kon komen, hebben we voor de deur afgesproken en ik had twee hele lieve en rustige rattenmeisjes meegenomen. Er waren zelfs mensen die ons aanspraken over de ratjes en een meneer durfde zelfs ook de ratjes te aaien


* Mochten jullie ver uit elkaar wonen: Hoe houden jullie contact?
ElineS: Niet heel ver. Ik woon in Assen en aangezien Vera bij haar profiel 'In een Spookhuis' heeft staan zal ik alleen maar zeggen dat ze in provincie Groningen woont. We zien elkaar alleen niet heel vaak. Ik kan niet heel makkelijk reizen en Vera houd niet zo van auto's. We hebben vooral contact via de app. Maar we spreken binnenkort weer af en dan weet ik zeker dat we het weer leuk zullen hebben. Ik heb in ieder geval van een zeer negatieve ervaring in mijn leven er iets positiefs op na gehouden en daar ben ik heel blij mee.

Banjer: Assen en mijn woonplaats liggen inderdaad niet zo heel ver uit elkaar. Met de trein is het maar een uurtje (en dat is incl. overstap). We appen vaak en we spreken ook af. Het autorijden is voor mij inderdaad lastig. Ik word namelijk heel snel misselijk in auto's. Ik heb zelf ook een operatie (+ revalidatie) achter de rug, dus we hebben elkaar al veel te lang niet meer gezien. Maar binnenkort spreken we dus weer af en dan gaan we naar de grote gele M