Geplaatst Stiekem was ik vanaf onze eerste kennismaking, nu zo’n 4 jaar geleden al op slag verliefd op Lena. Maar ik had een prachtige (toen nog) jaarling en dat was mijn toekomstpaard dus ja, dat doe je ook niet zomaar weg om in te ruilen, dus moest ik het doen met af en toe op bezoek gaan bij Rina en thuis genieten van mijn gekke Reddypaard. Helaas kwam er aan dat geluk veel te vroeg een eind en heb ik haar in juli 2013 op 4 jarige leeftijd moeten laten inslapen (zie topic: Afscheidsshoot met Reddy (Skips Red Diamond DC)
Na dat verschrikkelijke afscheid kreeg ik van Rina het beste aanbod ever! Zij wist dat ik zonder paard heel ongelukkig zou worden, eerder dan dat ik het wist. Voorzichtig heeft ze me gevoerd met het idee dat ik heel misschien mijn droompaard wel zou kunnen overnemen.
Ik wilde er in het begin niks van weten, ik vond Lena dan wel geweldig maar… Geld… Verdriet om Reddy… Werkloos… en alle andere bezwaren die ik maar kon bedenken.
De liefde voor Lena zat echter al heel lang stiekem te broeien onder de oppervlakte en na een lekkere Penny fotoshoot bij Rina thuis hebben we een deal gesloten.
Zodra ik weer een baan zou hebben zou Lena naar mij toe komen.
Zo gezegd zo gedaan, ik kreeg sneller dan verwacht weer werk en 4 oktober 2013 kwam mijn lieve Lena bij mij wonen!
Wat uiteraard bekend gemaakt werd met de resultaten van mijn Penny fotoshoot: Het mag bekend, Sannanasje heeft een nieuw paard.
En nu zijn we een jaar en een maand verder en hebben we al lekker veel meegemaakt! En de tijd gaat zo snel als je het naar je zin hebt, echt geweldig!
Ik heb verschrikkelijk veel foto’s, want ik ben aan het leren omgaan met mijn Canon EOS geval. En heb een geweldige bijrijdster Eline die toevallig ook nog hobbyfotograaf is.
Dus begonnen we met fotoshoots, fotoshoots en … oh ja! Fotoshoots!
Lena en ik kussen en knuffelen erg graag:
En Eline en ik spelen graag met onze camera’s en proberen graag nieuwe dingen uit. Dus hebben we de stierenstal verbouwd tot fotostudio!
Met wat ladders, een bouwlamp en een wit laken van 220 bij 220 (is heus wel groot genoeg om een paard voor te zetten… niet dus…) gingen wij aan de slag. Met het volgende resultaat:
In april gingen de paardjes de wei op. Voor mij een heel spannend moment, omdat ik van Rina wist dat Lena niet de makkelijkste was met andere paarden.
Dus ik heb vanaf een uur of 8 ‘s morgens tot 15 uur ‘s middags bij de wei gelegen om de hele bende in de gaten te houden. Wat meteen een mooie kans was om mijn camera beter te leren kennen.
En dan krijg je dus dit soort speelsels:
Gelukkig viel het allemaal heel erg mee en maakte Lena vriendinnen:
Maar had ze ook weleens ruzie, want zeg nou zelf, met zulke joekels op de wei is aanval toch echt wel de beste verdediging:
Eind april maakte Lena een lelijke glijer in de wei en was ze stok- en stokkreupel. Ik was psychisch nog niet helemaal over het drama met Reddy heen dus zag het alweer helemaal aankomen.
En de dierenarts ook, het zat niet in de benen, want ze liep aan allebei haar achterbenen even kreupel het zat in haar rug, waarschijnlijk rond het SI gewricht. Maar door de zwelling en hardheid van de spieren konden we ook niet exact zien wat het wel was. We hadden 50% kans dat ze daar iets gebroken had aldus de dierenarts. Mijn wereld stortte in, maar we hadden ook 50% kans dat het niet gebroken was en dat het dus wel helemaal goed zou komen.
Advies: 6 weken boxrust en als het dan niet beter was röntgenfoto’s laten maken. Meteen foto’s vond de dierenarts onzinnig omdat die regio niet heel makkelijk op de foto te zien is en ze wilde me niet onnodig op kosten jagen.
Maar net 2 weken op de wei en dan al binnen moeten blijven… niet ideaal. Dus mochten we van de staleigenaar een stukje wei van 5 bij 10 voor haar afzetten waar ze dan onder toezicht een paar keer per dag een uurtje op mocht.
Team Lena heeft per tourbeurt Lena nauwlettend in de gaten gehouden en als ze teveel bewoog, hup weer naar binnen. Meiden, thanks voor alle hulp!
Meet Team Lena:
Gelukkig leek Lena door te hebben dat het echt menens was en heeft ze zich (meestal) keurig gehouden op het weitje, kop in het gras en eten en meer niet. Na een paar weken begonnen we dus ook al verbetering te zien, godzijdank!
Na 6 weken zijn we rustig aan de hand gaan stappen en na 2 weken stappen hebben we een gespecialiseerde dierenarts/osteopaat erbij geroepen, die mij verzekerde dat het echt echt echt niet gebroken was, want dat was wel heel moeilijk. Tenzij ik er met een heftruck op had staan stampen (echt, hij zei het letterlijk
)Omdat haar spieren nog keihard waren kon hij niks en hij kreeg ze met de hand niet los.
Op zijn kliniek waren ze aan het experimenteren met elektromagnetische behandelingen en hij dacht dat Lena daar wel geschikt voor zou zijn. Dus zijn we 2 keer naar de kliniek afgereisd om haar een behandeling te laten ondergaan.
En die waren heeeeel fijn, vond Lena:
En als je dan toch een kwartier te vroeg op de kliniek bent met je persoonlijke fotograaf en daar is een mooi stukje, dan doe je een minishoot:
Daarna hebben we nog 4 weken heel rustig aan gedaan en daarna hebben we groen licht gekregen om langzaam te gaan opbouwen!
Maar in periodes dat je niet kunt rijden… juist! Maak je foto’s:
Mooie foto’s
Met behulp van vriendje bij gebrek aan Eline:
http://www.mijnalbum.nl/Grotefoto-7YPMBDLP.jpg
Gekke foto’s:
Selfies met mijn andere bijrijdster (en tevens belangrijk deel van Team Lena):
Gelukkig is alles goed gekomen met Lena en kunnen we nu weer alles! Tenminste, alles wat we voorheen konden.
En het wederzijds vertrouwen is in dat jaar ook verschrikkelijk sterk geworden! Waar ik vorige winter nog alleen aan een longeerlijntje durfde te stappen ga ik nu zo door de polder:
Met cap voor de foto even achter mijn rug verstopt, want zonder cap durf ik toch nog niet en dat zal ik ook nooit durven.
En vanaf de rug van Lena ziet dat er zo uit:
We zijn inmiddels steeds meer psychische hindernissen van mij aan het overwinnen en hebben we al samen op het strand gereden en gisteren voor het eerst in de regen!
Ik was bang voor de regen omdat Lena 1 keer heel heftig gereageerd heeft toen we overvallen werden door een heftige regen/hagelbui. Mijn hoofd heeft dat gekoppeld aan ‘Lena is niet te rijden met regen’ dus heb ik dat heel lang vermeden. Maar gisteren had ik zo’n zin om te rijden dat ik het gewoon geprobeerd heb!
En ik hoop zo nog vele jaren en hindernissen te overwinnen met mijn superpony!
En ik weet dat het niet meer origineel is… maar Rina supersupersupersuper bedankt voor deze mooie merrie!
) 
echt waar. Lena en ik hadden gewoon geen klik met elkaar, en ze verdiende beter. Dat heeft ze nu gekregen. 
