Zal hier ook maar weer even een berichtje posten.
Het is zo onwerkelijk...
We zijn zondag alsnog naar Terschelling gegaan, ondanks alles was het toch wel even fijn om uit te waaien, even de zinnen verzetten, en even niks te hoeven...
Alles blijft door je hoofd schieten, de telefoontjes, de woorden, waarom nou...
Was ik eigenlijk meer bang dat Peach weer niet goed zou gaan, en dan dit...
Het had haar laatste veulentje moeten worden, ik had haar niet meer durven dekken, ze had hier oud mogen worden, Dance was mijn speciaaltje, die was nooit weggegaan.
Ik had al een naam voor het veulen...
"Save The Last Dance For Me"
Ondanks dat er nu nog 7 zijn is het zo leeg, haar stal blijf nog even leeg, maar vooral mijn hart...
Als ze nou oud en/of ziek, en op zijn, ook dan blijft het altijd zwaar, maar deze viel als lood.
Gelukkig heb ik nog twee kids en een kleinkind, en juist die 3 lijken wel steeds naast me te staan voor knuffels.
Het lieve snoetje van kleinkind Kissy, en de blauwe kijkers van dochter Baybe, Dance haar kijkers...
En guitige lieve ondeugende zoontje Bobby, die je toch weer doet lachen met al zijn streken.
Ze trekken me er wel doorheen, langzaam maar weer vooruit kijken.
En zoveel, zo ongelovelijk veel lieve mensen, berichtjes, pb's en telefoontjes...
Dat doet je wel wat, thanks allemaal.
Zal binnenkort eens kijken of ik weer fut krijg in de update over de andere twee.
Een paar foto's maken van de bolle buikjes.