sarabande schreef:Als je niet als doel stelt dat je top wilt bereik je nooit iets. De praktijk is dat in dat streven naar de top er meer dan voldoende overblijft voor de gewone markt. Dat zijn dan wel paarden waar over nagedacht is, die gezond zijn en een fijn karakter hebben, dus ook voor de gewone ruiter een feest zijn, inplaats van een poel van verdriet omdat ze voortdurend wat mankeren.
Een topruiter kan nooit met een verkeerd paard uit de voeten, een gewone ruiter prima met een toppaard, die vraagt er alleen minder van.
Ik denk dat we in de omgekeerde situatie verzeild zijn. Die zgn. topfokkerij heeft geleid tot heel paarden die amper meer door een amateuruiters te berijden zijn. Dit begint al met hengsten. Een groot deel moet gereden worden door topruiter omdat een amateur er niets mee bereiken kan. Eeen hengst die door een amateur ruiter van B naar de Lichte toer wordt gereden, zegt qua werkwilligheid, karakter, intelligentie en aanleg vaak veel meer dan een hengst die door de profs zonder het voorgaande proces van B, l, M, Z etc. direct in de Lichte Toer wordt gestart.
Da geldt ook voor de springpaarden. Denk maar eens aan Lando, Dulft en zo zijn er nog wel een paar te noemen. De Pavocup en de hengstencompetitie spreken hiervan boekdelen. Terwijl we hier in feite spreken over hele simpele en primaire niveaus`s.
Wat we m.i. nodig hebben zijn sportpaarden die door amateurs gemakkelijk kunnen worden gereden. Dan kan de topruiter er altijd mee overweg. En niet andersom. Om paarden te fokken waar alleen topruiters nog iets mee kunnen. leidt tot gigantisch veel uitval.
ALS DE AMATEURSRUITERS ER GOED MEE OVERWEG KUNNEN EN SCOREN MET DEZE PAARDEN, PAS DAN KUN JE SPREKEN OVER EEN FOKKERIJ IN PROGRESSIE VAN WERKBARE SPORTPAARDEN MET AANLEG. ALLEEN AANLEG IS ERFELIJK. De top hangt af van wie hem krijgt en welke eigenaar er vervolgens met een grote buidel achter aanloopt.