Hoi allemaal,
Leuk om zo nog eens wat over Transvaalnakomelingen te horen. UIt de meeste verhalen blijkt wel dat het niet de makkelijkste paarden waren. Dat is de mijne zeker ook niet. Paarden met karakter die niet door iedereen te rijden zijn en hun ruiter graag uitproberen, maar dan inderdaad alles voor je doen. Ook ik heb veel van dit paard geleerd en heb veel goede herinneringen aan haar. Ik had haar als jong net zadelmak paard gekocht en ze heeft mij toen alles laten meemaken wat een jong paard in zijn truccendoos heeft. Dit overleefde ik en toen heeft ze me geaccepteerd, al moest ze me toch nog regelmatig testen. Ik heb erg veel van haar geleerd. Ik verkocht haar en ging verder met haar dochter, een veel braver paard waar ik helaas wel een keer heel hard afviel. Ze sprong toen ook nog boven op mijn been en ik was al mijn vertrouwen in het paardrijden kwijt. Daarvoor dacht ik dat mij nooit iets kon gebeuren, maar na die val ging het ineens niet meer. 6,5 jaar nadat ik mijn Transvaal merrie verkocht kon ik haar terugkopen, ze was toen 15 en we hebben niet getwijfeld. Zo snel mogelijk hebben we de trailer gepakt en zijn we haar gaan halen, terwijl we haar al een tijdje niet gezien hadden (hier zit nog een emotioneel verhaal aan vast). Alle puzzelstukjes leken in elkaar te vallen. Ik ging haar weer rijden en het voelde meteen vertrouwd en inmiddels heb ik mijn hele vertrouwen in het paardrijden weer terug. Dit paard is om een bepaalde reden teruggekomen en gaat nooit meer bij ons weg. Groetjes Hann.