OVer ocd...als mens met ocd weet ik hoe het voelt. En ook hoe het voelt na je vierde (!) operatie, een ook hoe het voelt na 14 jaar lopen na de chip-verwijderende operaties.
Nou, het voelt pruts. Het is en blijft het zwakke punt in mijn gestel. Als het weer omslaat, voel ik wat gezeur in mijn kniebotjes... Om de zoveel tijd zwik ik door mijn knie heen, zit er weer een zenuw bloot.
Ieder paard met mijn knie was inmiddels allang afgemaakt.
Ik kan me voorstellen dat de regelmatige zeurende pijn niet genoeg zal zijn voor een paard om kreupel te gaan lopen, zeker de werklustige loyale dieren niet, maar het zit er heus wel. Maar als er een chip losschiet, dat deed zo'n ongelooflijke pijn, dat is praktisch ondraaglijk. Kan ja nagaan, een mens krijgt dan een rolstoel, zo'n paard MOET er ook nog op staan....je wilt niet weten hoe dat voelt...
Het is gewoon beter te voorkomen...
Nu schijnt 1 op de 3 ocd te bevatten; welnu, laten we daar absoluut geen 1 op de 2 van maken....laten we proberen terug te komen naar 1 op de 10!
tuurlijk hebben opfok en gebruik van paarden alles met de ontwikkeling van ocd te maken. Maar om nou een hengst te nemen waarvan bekend is dat hij dit toch wel slijtende beengebrek heeft...er zijn zoveel anderen om uit te kiezen die dit probleem niet hebben.
Waarom zou je het overwegen, dat snap ik niet.
Wat als.... de wetenschap wel gelijk heeft?