Mijn merrie was altijd snel geprikkeld en afstandelijk naar vreemden. Bij mij was ze ook niet altijd al te vriendelijk, maar ze gedroeg zich wel. We hebben haar toen bewust laten dekken, omdat we gehoord hadden dat ze daar rustiger van kon worden.

Ik was best wel bang dat ze agressief zou zijn naar mensen toe als ze het veulen zou hebben. Gelukkig was het juist het omgekeerde. Ze was zo trots op haar veulen dat ze het juist geweldig leek te vinden dat iedereen kwam kijken. Niemand heeft in die periode ook maar een kwade blik van haar gehad. Ze vond het heerlijk om te moederen.

Toen moeder en dochter gescheiden waren, werd ze wel weer wat prikkeliger, maar ik had toch het idee dat het beter geworden was en ik vond haar met rijden ook iets rustiger geworden (maar kan natuurlijk ook komen doordat ze weer een jaartje ouder was en uit conditie was geraakt).