Geplaatst Een jaar geleden vond ik 2011 nog een heel moeilijk jaar, 2012 heeft het mij nog een stuk moeilijker gemaakt. 2012 kende zijn mooie momenten, maar ook hele zware. Een jaar van ongekende dieptepunten, en een jaar waarin ik probeer om ook weer hoogtepunten te gaan beleven.
AFSCHEID NEMEN
2012 begon met de moeilijke keuze om weer van stal te moeten wisselen. Via-via kwam ik dingen te weten over de locatie waar ik stond met Zelano en Alanda, die het voor mij onmogelijk maakte om daar te blijven. Halsoverkop ben ik vertrokken met mijn dames en kon ik aan huis komen staan bij een goede vriendin van mij. Het was voor mij een stuk verder rijden - in plaats van 10 minuutjes met de auto was ik nu een half uur onderweg - maar ik wist zeker dat er goed voor de dames gezorgd zou worden.
Samen met mijn vriendin hebben we voor Zelano en Alanda zelf mooie, grote stallen gebouwd en samen de wei en de rijbak gemaakt. Het voelde alsof ik mijn eigen privéstalletje had, ver van huis maar op een vertrouwde plek bij vertrouwde mensen. De dames hadden het goed op hun groene wei omringd door bomen. Alsof je ver van de buitenwereld zit, in alle rust die je wilt. Ik merkte wel dat het nu moeilijker was dan eerst om tijd vrij te maken om bij mijn paarden te zijn. Het was een eind rijden, en dat naast een fulltime baan viel niet mee.
Al in het vroege voorjaar begon Zelano weer last te krijgen van haar longen. Haar goed geventileerde stal en de vele uren buiten maakten kennelijk niet uit. Het pollenseizoen was nog maar net begonnen, of je hoorde Zelano al van veraf snakken naar adem. Ik wist dat dit er aan ging komen, ik wist dat dit voort zou blijven duren tot het niet meer kon. Tot zij niet meer kon. Ze werd ook gefrustreerd omdat haar benauwdheid haar in de weg zat. Ze reageerde dit af op mij en op Alanda. Ze was niet meer gelukkig. Daarom heb ik de knoop doorgehakt. Zelano zou in mei, voordat de echte warmte zou doorbreken, worden ingeslapen.
De weg hier naar toe was zwaar, loodzwaar. Enerzijds was er de opluchting, dat het eind in zicht was voor haar en voor mij. Anderzijds is er dat enorme verdriet omdat dat einde er aan komt. De wetenschap dat ik haar zo vreselijk zou gaan missen. Zelano was al vier jaar bij me en ze was mijn alles. Ze had me gesteund door dik en door dun, ik kon met haar lachen en huilen. Zelano betekende meer voor me dan wie of wat dan ook, ik had geen flauw idee hoe ik verder moest zonder haar. Ik voelde me vooral schuldig, zo ontzettend schuldig... schuldig dat ik niets meer voor haar kon doen, dat het ophield.. ik heb nog vaak huilend bij haar gezeten en gesmeekt om vergiffenis dat ik haar niet kon helpen.
Ik vond het vaak vreselijk moeilijk om nog bij haar te zijn, omdat je weet dat alles wat je doet een van de laatste keren gaat zijn. Anderzijds kon ik daardoor ook heel erg genieten van de dingen die ik nog met haar kon. In april heb ik haar achtste en laatste verjaardag nog gevierd. De laatste keer dat ik nog met haar heb gereden was niet meer dan opstappen en knuffelen. Ik wilde niet dat ik me die laatste keer zou gaan herinneren als die keer dat Zelano de hoek van de bak niet door wilde of zo. Ik heb midden in de bak gestaan en ik heb haar suf geknuffeld. Die laatste keer was goed.
De avond voordat we met haar naar de kliniek zouden gaan, ben ik nog een stukje met haar gaan wandelen. Vlakbij stal was een grote wei met vers, lang gras. Daar mocht ze nog lekker grazen en genieten van de zonsondergang.
De volgende dag, 8 mei, omstreeks 16.00 uur, is Zelano heel vredig ingeslapen. Iedereen die van haar hield was er bij. De laatste meters naar de rijbak waar het zou gebeuren leunde ze tegen me aan, versufd van de eerste verdoving. Ze ging gemakkelijk liggen. Ik ben bij haar gaan zitten en heb haar geaaid. Nadat ze de laatste injectie had gekregen zuchtte ze nog twee keer en was ze weg. Het ging zo snel, zo rustig, zo vreedzaam. Ik denk dat ze het wist, dat ze er klaar voor was. Mijn meisje was er niet meer. Er kwam zowel rust als leegte over me heen.
Een dag later schoot de temperatuur omhoog, het leek ineens wel zomer. Ik was zo blij dat ik haar dat bespaard had.
Achteraf gezien is het een jaar lang aftellen geweest. Vorig jaar op 7 mei dacht ik dat ze ter plekke zou sterven van de benauwdheid. Een jaar later dreigde dat punt weer te komen. Ik wilde het haar niet meer aandoen, die aanvallen, die paniek, die frustratie om alles te willen en niets te kunnen. Het was genoeg geweest. Ik heb mezelf een jaar lang tegenover haar verontschuldigd dat ik niet meer voor haar kon doen. Op het moment dat ze overleed besefte ik dat er al die tijd ook maar een ding was geweest wat ik had kunnen doen.
Ik mis haar nog altijd vreselijk, ik ben er echt kapot van. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat mijn beste vriendin er niet meer is en het voelt allemaal vreselijk onwerkelijk. Ik leefde al zolang alsof iedere dag met haar de laatste kon zijn, alles wat we samen deden het afgelopen jaar was een mijlpaal. En nu is ze er niet meer. Ik ben blij met alle mooie herinneringen die ik aan haar heb, alles wat we samen hebben meegemaakt. Maar het doet op dit moment wel vreselijk pijn om hier aan te denken. Ik wil niets liever dan dat ze weer gezond bij me is, maar niets is minder waar. Zelano is vier jaar lang mijn alles geweest, mijn dierbaarste vriendin, degene waarop mijn leven werd ingericht en waar mijn wereld om draaide. Het is heel vreemd zonder haar.
Zee, je was een van de belangrijkste en sterkste karakters die ik tegen ben gekomen. Je hebt voor altijd een hele bijzondere plek in mijn hart en ik draag je nog iedere dag dicht bij me. Op een dag zijn we weer samen, zoals afgesproken.
Het overlijden van Zelano had niet alleen op mij een zware impact, ook Alanda heeft het er erg moeilijk mee gehad. Vanaf dat Alanda bij ons kwam in het voorjaar van 2011, is ze goede vriendinnen geweest met Zelano. De twee waren vanaf de eerste dag al onafscheidelijk en Alanda trok zich echt op aan Zelano. Alanda was heel erg onzeker door alle wisselingen van stal en ruiter die ze in het verleden had gehad. Zelano was eindelijk een stabiele factor die goed wist wat ze wilde en hoe ze dat voor elkaar moest krijgen. Waar Zee ging, ging Alanda. Na verloop van tijd durfde Alanda steeds meer en werd ze steeds eigenwijzer. Ze begon zelfs zo nu en dan wat ondeugend te worden en nam bepaalde trekjes van Zelano over. Dankzij de steun van haar vriendin was de verhuizing naar de nieuwe plek voor Alanda ook helemaal niet spannend.
Wetende dat Zelano er binnenkort niet meer zou zijn, hebben we de dames alvast een beetje uit elkaar gehaald. Niet meer naast elkaar op stal, wel nog lekker bij elkaar op de wei. We hoopten dat Alanda zo een beetje in contact kon komen met het andere paard Darco, een oudere KWPN-merrie. Per slot van rekening zouden Darco en Alanda zonder Zelano op elkaar aangewezen zijn. Alanda leek het goed te kunnen vinden met Darco. Ze gunden elkaar de ruimte en deden niet lelijk tegen elkaar.
Alada, kort na het overlijden van Zee
Op het moment dat Zelano er niet meer was, sloeg dit echter al snel om.
Ik ben veel bij Alanda geweest na het overlijden van Zee. Om afleiding te zoeken, maar ook omdat ik vond dat ik door moest. Per slot van rekening was Alanda er ook nog en ik kon haar niet negeren omdat ik verdriet had om Zelano. Het rijden was erg moeilijk. Ik miste Zelano ontzettend en Alanda deed me met veel dingen aan Zelano denken. Al snel veranderde het gedrag van Alanda. Ze werd erg onzeker en ik kon haar maar moeilijk rijden door haar gedrag. Als Darco er bij was in de bak, ging het stukken beter. Maar als we alleen waren, schrok ze van alles en hinnikte ze continu.
Ik probeerde om weer het vertrouwen van Alanda te winnen en haar weer wat zekerheid te geven. Dit deed ik door naast het rijden ook voldoende tijd met haar door te brengen. Alanda had nog altijd nooit een buitenrit gemaakt, en ik ging met goede moed weer aan de slag om haar wereldwijs te maken. De komst van twee kleine geitjes bij de stal hielp daar wel bij, die waren maar wat interessant.
Het rijden verbeterde echter nog niet heel hard, ondanks de lessen die we namen. Op 13 juni begon ze ineens te bokken tijdens het draven. Ik merkte dat ik het bokken niet uit kon zitten en dat ik er vanaf moest. Door de hoek van de bak waarin het gebeurde, kon ik niet voorover vallen, dus heb ik me er achterover af laten vallen. Alles ging goed en gecontroleerd, alleen hield ik niet lang genoeg mijn kin op mijn borst bij de val op mijn rug en knalde ik met mijn hoofd tegen de grond. In eerste instantie had ik hier geen last van en heb ik gewoon nog met haar gereden, 24 uur later bleek het echter een flinke hersenschudding te zijn en ben ik wekenlang uit de running geweest. Ik kon niet autorijden en voelde me niet goed, en dus werd het moeilijker om bij Alanda te komen.
Alanda is dan nog wel zo schappelijk om zelf ook even met haar rug in het zand te gaan liggen nadien.
Intussen ging Alanda's gedrag ging van kwaad tot erger. Ze wilde niets meer van Darco weten en probeerde zelfs over de stalwand te klimmen om haar aan te vallen. Haar hele stal heeft ze krom en kapot geslagen in de frustratie. Alanda was onzeker, boos en ongelukkig. Voor mij was dit alles onlosmakelijk verbonden met het wegvallen van Zelano. Ik was verdrietig en onzeker geweest, Alanda was haar vriendin en houvast kwijt en daardoor erg onzeker. Ze leek wel getraumatiseerd door het verlies. Mijn moeder vroeg me op een gegeven moment zelfs of ik Alanda niet beter weg kon doen. Geen haar op mijn hoofd die hierover wilde denken, hoe moeilijk we het ook hadden op het moment. Ik zou haar niet aan de kant zetten.
KENNIS MAKEN
In overleg met de vriendin waar Alanda aan huis stond, heb ik in de zomer besloten om Alanda weer te verhuizen voor ieders bestwil. Mijn vriendin was bang dat Alanda onherstelbare schade zou gaan aanrichten aan de stallen, zichzelf en Darco en ik wilde vaker bij Alanda kunnen zijn en dat ze weer 24 uur per dag buiten zou komen te staan. Met de bodem bij mijn vriendin aan huis ging dat niet, die was daar te nat voor. Zodoende is Alanda weer verhuisd. Ze staat nu weer in Hilvarenbeek, weer op 10 minuten bij mij vandaan. Ze staat weer 24 uur per dag buiten bij een enorme stal met iets van 60 paarden. Erg massaal, en voor mij is het heel erg wennen. Alanda heeft er een nieuwe vriendin gevonden in een Belgisch trekpaard, Flosje. Samen staan ze de hele dag lekker in de wei en kan ze haar energie kwijt.
De luxe van de nieuwe stal is erg wennen. Er zijn poetsplaatsen te over, drie binnenbakken, een buitenbak, longeercircel en noem maar op. Erg leuk om daar dan gewoon lekker met je paard op de wei te staan: alle luxe van een dressuurstal voor de ruiter, en voor het paard de luxe van altijd kunnen bewegen en buiten staan! We zijn overigens de enige ruiter en paard daar die bitloos rijden. Dat levert nog wel eens wat nieuwsgierige vragen op van ruiters met stang en trens, erg leuk! Anderzijds zal je er ook de gebruikelijke vooroordelen hebben, maar daar probeer ik niet te veel naar te kijken. Ik heb zelf nog altijd niets tegen een bit, dus iedereen om me heen mag dat lekker blijven gebruiken en iedereen om me heen mag ook gerust een keer een van mijn bitloze optomingen proberen.
Alanda en Flos op de poetsplaats.
De nieuwe stal ligt ook naast de bossen. Al snel was de eerste boswandeling van 2012 dus al een feit voor ons! Eindelijk!!!
Inmiddels heb ik zelfs al een paar kleine buitenritjes gemaakt samen met Alanda. Ze kan zich daarbij goed optrekken aan de stoere Flos, en durft soms zelfs het voortouw te nemen. Langzaam aan maken we zo kennis met de grote buitenwereld...
.. en met andere vreemde schepsels.
Ik merk dat Alanda steeds lekkerder in haar vel komt te zitten. Ik kom tijdens mijn werk ook wel eens voorbij haar wei gereden en zie haar dan lekker grazen of spelen met Flos of de buren. Ze begint weer wat op de oude Alanda te lijken.
Met het rijden staan we weer helemaal aan het begin. Het lijkt wel alsof Alanda en ik elkaar opnieuw hebben moeten leren kennen. We hebben allebei ons verdriet en het missen van Zelano een plek moeten geven en nu moeten we door. We hebben nu iedere week les, de ene keer met Flos en haar ruiter er bij en de andere keer alleen. Met het rijden zijn we helemaal terug naar de basis gegaan: ontspannen en vertrouwen. Dit begint nu al zijn vruchten af te werpen. Alanda durft meer op mij te vertrouwen en ik durf meer te vertrouwen op haar. Ik krijg steeds meer het gevoel dat onze klik weer terug komt. We hebben nog een hele lange weg te gaan, maar die weg nemen we samen!
2012 was dus een jaar waarin we afscheid namen van een hele goede vriendin, van een vertrouwde situatie en kennis maakten met een vernieuwde combinatie, een nieuw thuis, nieuwe vrienden en een nieuwe situatie. In 2013 bouwen Alanda en ik weer verder aan onze band en onze toekomst, en hoop ik over een jaar eens een luchtig jaaroverzicht te kunnen plaatsen
wel heel fijn om te horen dat het nu na alle ellende langzaam beter gaat met jullie allebei 
) en we zitten zo in de bossen. Inmiddels hebben we er al weer twee flinke ritten op zitten, zo fijn om te merken dat dat steeds beter gaat! 