Geplaatst Ik had flinke plannen met mijn beide mannen, maar beide mannen mochten dit jaar niet meer doorkomen.
Wat een gemis, en vooral wat een verdriet..
Dit verhaal gaat over het verlies van mijn beide paarden Highlander en Watch My Colour.
Januari
Deze maand heb ik niet zo veel over te schrijven/vertellen. Ik zat met mijn been in het gips vanwege een breuk aan mijn knieschijf. Highlander liep nog steeds met zijn peesblessure, maar gelukkig werd daar ongelovelijk goed voor gezorgt door een aantal vriendinnetjes van mij.
En Wmc stond nog lekker met zijn vriendjes in de opfok.
Op deze foto was ik zo onwijs blij dat ik mijn grote vriend weer even kon zien, mooie afleiding met al die weken stilzitten.
Februari
Half februari was het zo ver! ik kon/mocht weer gaan lopen, en dat ging sneller dan verwacht!
Met 2 weken was ik dan alweer veel op stal te vinden!
Zo ook 21 februari, een mooie winterdag.
Het was tijd om mooie foto's van Highlander te maken, achteraf ben ik zo onwijs gek met die foto's..
Het zijn de allerlaatste mooie foto's van highlander voor hij bevangen werd.
Ondertussen was Wmc nog steeds bezig met jong zijn en genieten op zijn manier.
Want helaas, ook Wmc was niet gezond. Wmc was in september 2010 attactisch geworden.
Maar ik wilde hem een kans geven, dus mocht hij van mij nog steeds lekker doorgaan met opgroeien, onder het genot van een dosis vitamine E elke dag ging hij nog redelijk vrolijk door het leven.
Maart
Highlander werd ineens hoefbevangen, en niet zo'n klein beetje ook!
De arme jongen kon niet meer lopen, wilde niks meer en had zo ontzettend veel pijn.
Ik moest denken, denken en denken, wat wilde ik, en vooral... wat kon ik nog doen voor hem om geen pijn te laten hebben.
Volgens de dierenarts had High de ziekte van Cushing waardoor hij steeds verder zou gaan aftakelen.
De volgende dag heb ik besloten dat Highlander geen leven zou hebben door op pijnstillers te moeten leven.
De dierenarts heeft zijn voeten verbonden, nat verband zou koelen en koelen zou de pijn verlichten.
Hij heeft 2 dagen op volle pijnmedicatie gestaan.
En maandag 21 maart, de 1e dan van de lente is Highlander in het bijzijn van mijn beste vriendinnetje ingeslapen.
Highlander met zijn paarse voetjes... Wat had mijn lieve ventje een pijn...
En zo heb ik dus afscheid moeten nemen van mijn grote voorbeeld, mijn leerpaard en vooral mijn lieve vriendje.
Maar gelukkig had ik mijn kleine ventje nog dacht ik toen.
Helaas ging het daar niet beter mee. Zijn attaxie was 0,0 verbeterd en ik besloot nogmaals met hem naar de kliniek te gaan om te kijken of er nog 'hoop' was.
April
Deze maand ben ik met Wmc naar de kliniek geweest.
Deze maand was ook de maand dat hij 2 jaar zou worden.
Helaas.. konden ze mij in de kliniek geen beter nieuws geven.
En eigenlijk was het zo dat ze mij de keus lieten. Heel veel verder gaan wroeten, onderzoeken en kijken.
Of het zo laten... en misschien dan ook wel gewoon afscheid nemen.
Het was vooi mij eigenlijke al snel duidelijk dat ik geen verder onderzoek wilde, een attactisch paard onder narcose, in de trailer noem maar op. Geen goed plan. Hij was zo ontzetten wankel en wiebelig.
Mei
Het was mei, en dat betekend weide-seizoen.
Voor mij was het duidelijk dat Wmc nog een goede afsluiter mocht.
Natuurlijk weet ik dat paarden geen besef van tijd hebben, maar al was het maar voor mij eigen idee.
Hij moest en zou nog een tijdje op de wei blijven.
Paard had geen pijn, en lag nog super in de groep, dus waarom niet?
Hij genoot helemaal, en zo ik ook.
Samen met mijn lieve vriendinnetje en Wmc zijn halfbroertje die ook in de groep stond zijn we een dagje wezen 'tutten'
Mijn toekomstige sportpaard zou nooit onder het zadel komen, maar waarom dan niet 1 x in de knotjes?
Juni
Wat was het moeilijk zeg.. ik wilde nog zo ontzettend genieten van mijn kanjer, maar wat deed het iedere keer pijn om naar het weiland te gaan en hem daar te zien staan.
Ik moest voor mezelf gaan kiezen, ik ging er elke keer met een vreselijk gevoel heen, en met een nog erger gevoel kwam ik er vandaan.
Ik zag een ontzettend gezond paard, tot dit paard begon te lopen.
In deze maand heb ik besloten dat het binnenkort over moest zijn.
Omdat ik het niet meer aankon.. en zo'n jong paard kun je geen grasmaaier maken.
Dat paard wilde 100% aandacht, maar zijn benen werkten werkelijk alles tegen.
3 maanden terug was Highlander ingeslapen, en nu gingen 2 van mijn lieve dinnetjes alles regelen om ook mijn andere paardje in te laten slapen
Juli
15 Juli zou Wmc zijn laatste dagje zijn, en ik heb afscheid genomen op mijn manier.
Gezeten, gekeken, gehuild en vooral genoten van mijn mooie vriendje die er binnenkort niet meer zou zijn.
Een aantal vriendinnetjes wilde hem nog ontmoeten, en foto's maken voor het niet meer zou kunnen.
Dat was het dan... mijn kanjer is op 15 juli ingeslapen.
Augustus t/m november
Mijn wereld is werkelijk even onder mijn voeten vandaan geschoven..
Want hoe onwerkelijk kun je het hebben, 2 paarden binnen 4 maanden na elkaar in laten slapen.
Niet te bevatten, hoe verwerk je zoiets?
Mijn lieve vrienden en familie waren er voor me.
Ik heb veel gehuild, veel gedacht en veel gezocht naar de vraag waarom.
Maar antwoord kreeg ik niet... het zij zo. Het was gewoon dubbel pech voor mij.
Ik heb ontzettend mooie kettinghangers gehad met daarin haar van Highlander en Wmc gevlochten.
Deze kon ik pas na een lange tijd om. Maar nu ben ik blij dat ik ze elke dag bij me kan dragen.
Gelukkig viel ik niet in een gat wat betreft de paarden.
Pride was ik in mei 2009 gaan bijrijden met het idee dat ik zodra Wmc oud genoeg zou zijn om te gaan rijden daarmee zou stoppen ofzo. We weten nu allemaal wat daarvan gekomen is, dus ik ben blij dat ik Pride nog had.
Pride en ik zijn samen gegroeid als combinatie. En ik vind het een onwijs fijn beest. Ben nog elke dag bij dat ik hem mag en kan bijrijden. Ik start hem wat wedstrijden af en toe, en dit gaat best goed.
Naast Pride rij ik nog een tinker waar ik ook lekker plezier aan beleef. Vooral de strandritten met hem zijn onvergetelijk.. En vooral erg fijn om andere dingen om je heen even te vergeten.
December
Inmiddels is 2011 bijna om, en zoals ik het topic opende.. het was een verschrikkelijk jaar.
Veel verdriet en veel pech.
Ik hoop in 2012 weer een beetje geluk terug te vinden.
Wat de toekomst brengt zien we wel weer, plannen maak ik niet meer het loopt toch altijd anders.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
En Highlander en Watch My Colour..
Bedankt dat jullie mijn zo veel plezier hebben gegeven in de korte tijd dat ik jullie heb mogen hebben.
