Geplaatst Velen van jullie kennen het verhaal van Bobar vast al wel. Hier ga ik dus niet meer over uit wijden. Ik verwijs dan door naar mijn profiel.
Wel een leuke samenvatting van een welbewogen jaar met mijn SUPER pony!
We beginnen in januari 2011. Na lang trainen en oefenen was ik alleen in de weide (dacht ik) Bobar liep lekker aan de longe in het tuig en ik had echt het gevoel dat het nu tijd was om er weer eens de wagen achter te hangen.
Wat was ik trots (en wat was ik blij dat schoonmoeders thuis was en er fotos van heeft gemaakt!!) De eerste stap was weer gezet in de goede richting. Boobs liep uit zichzelf, ging niet aan de klepper. Nog wel spooky, maar hij leek controleerbaar.
Deze periode was trainen en stilstand door de sneeuw. Dus na een paar maanden toen we wat vaker in de wei hadden gereden, de stoute schoenen aan getrokken en voor het eerst met Bobar naar buiten gegaan. Een bekend rondje, nog geen kilometer lang. We begonnen bij 0. Stap voor stap, niets overhaasten, want Boobsie blijft Boobsie natuurlijk.
Het vertrouwen was weg en dat moest weer groeien.
Wat was ik trots. De eerste kilometer gereden, een overwinning op zich! Boobs was braaf geweest! Mijn topper!
Helaas was het braaf zijn van korte duur en ging hij toch weer aan de klep in het bos. Het was niet heel erg, maar precies genoeg om het vertrouwen volledig WEER kwijt te zijn.
Ik begon het rijden te missen en kreeg de kans om een friese merrie te gaan rijden. Heerlijk weer eens onder het zadel het bos in geweest. Helaas mocht ook dit nie zo zijn en viel ik 1 mei 2011 met haar op het asfalt. Zij rolde half over mij heen en ik brak mijn elleboog.
2 weken gips eromheen en daarna rustig aan weer wat beweging erin krijgen. Wat een pijn, de eerste tijd niet meer rijden, niet meer mennen niets. De paarden4daagse in Epe kwam in het vizier en ik kon weer af laten weten. Helaas,... We dachten 3 keer is scheepsrecht, maar dus niet.
Ik was er klaar mee. Boobsie had weer ruim 6 weken rust gehad en ik kon WEER opnieuw beginnen. Hij rilde op het tuig, de oogkleppen weer eng,... ik vertrouwde hem niet meer.
Gelukkig kon ik op dat moment hulp krijgen, ik kon kiezen, of Boobsie de weide in (wij allebei ongelukkig, Boobs is geen weide pony, maar een werker, ik ook) of hulp aannemen. Ik heb erg getwijfeld, Boobs is mijn alles en dat uit handen geven is moeilijk. Toch ben ik deze mensen nog altijd zo dankbaar!
We gingen rijden, het leek goed te gaan, tot we in het bos kwamen. Boobs ging aan de kleppen en we konden niets beginnen. Ik kwam met hartkloppingen thuis, oh my god!
Dit is ECHT gevaarlijk, maar deze mensen gaven niet zomaar op! Eerst geprobeert met halve oogkleppen. Dit leek de oplossing in combinatie met een martingaal. Helaas op de terugweg deed zich een ander probleem voor. Bobar bevroor. Anderhalf uur hebben we stil gestaan, hij wilde niets meer, niet voorwaarts, niet zijwaarts niets niets niets.
Dan maar de wagen erachter weg en lopen. We hebben hem met twee man aangeduwd (letterlijk) en ikke er op de kop achteraan nadat hij met een explosie van de plek af kwam. Hij liep weer, maar wat een breinbreker was dit! Waarom?!
We hebben Boobsie goed verzorgt en onder het genot van een drankje ene brainstorm begonnen, wat ging er mis? Wat was er anders dan op de heen weg? Waarom bevroor hij zo ineens uit het niets?
Toen ineens het licht! Zijn blauwe oog, zag hij daar wel alles mee?
Ik heb er al eens ee DA bij gehad en die heeft mij gezegt dat hij nog wel iets zag, maar hoeveel weet niemand. Dus nog maar eens aan een onderzoek onderworpen en jawel, hij zie nog wel iets, maar LANG niet alles! Hij ziet LETTERLIJK spoken! Dat kan veel verklaren,......
Maar ja, en nu? Nou dan nemen we die spoken toch weg? Hoe? Nou zo:
Vele van jullie vonden dit zielig, gevaarlijk en wat ben ik een diermishandelaar.
Echter Bobar loopt er super op! Hij is braaf, geniet in het bos en is de relaxtheid zelve! We rijden aan een lange leidsel in zowel stap, draf als galop! Ooohw wat hebben we genoten deze zomer!
De ene rit ging nog beter dan de andere rit!
In november hebben we de stoute schoenen aan getrokken en ons opgegeven voor de eerste rit met andere aanspanningen en ruiters. De St. Hubertusrit in Epe.
Door het dorp met jachthoorn blazers. Wat deed mijn muiter het goed! Hij was wel iets heet, maar goed controleerbaar! Zo fijn, we genoten volop.
Foto gemaakt door Atent
Foto gemaakt door Roskur
Foto gemaakt door Roskur
Foto gemaakt door Roskur
We hadden al wel besloten dat het niet eerlijk was om de volle 30km met hem te rijden, dus een halve rit was leuk. Echter vlak voor de stop sloeg het noodlot toe. We hadden heerlijk gedraaft en vanuit het niets was hij kreupel. Niet zomaar onregelmatig, kreupel!
Direct gestopt, hoeven nagekeken, been voelen. Niets warm, niets in de hoef. In stap was hij rad. Toch door gestapt, even rusten en dan naar huis. Na de rust direct naar huis gereden. Hij stapte rad, maar wilde slecht draven, alleen in galop. Dus terug naar huis gestapt (2km van huis).
Thuis slang erop, alles nagekeken, niets dik. Paar dagen rust dacht ik,.....
Zondag been wel erg dik opgelopen, maandag DA erbij. Eerst vochtafdrijvers erin, scannen kon niet ivm de zwelling. Koelen, rust en pijnstillers. Het been werd niet dunner, dus vrijdag weer de DA erbij.
Gelukkig had deze een scanner en het noodlot werd waarheid. Middenpees was goed beschadigd. Drie gaten en de aanhechting beschadigt.
Boobsie is 16 jaar, zo´n blessure en nu?
Ik kon kiezen een jaar rust en daarna kans op het welbekende peesblessure effect of stamceltherapie.
Ik heb Bobar toch de kans gegeven, stamceltherapie zou toegepast worden.
Nu moet hij 2 maand op weide rust (tot eind januari) daarna mogen we weer rustig opbouwen. Echter is het dan nog steeds vroeg donker dus Bobar heeft lekker winter vakantie tot maart ofzo en dan gaan we dan wel weer rustig opbouwen. Niets overhaasten.
De toekomst is onzeker voor ons, maar ik weet dat ik Boobs voor geen goud had willen missen. We hopen vurig dat er nog vele mooie ritten zullen volgen met mijn gekke pony. En anders hoop ik dat hij pijnvrij van een lekker pensioen kan genieten. We leven van dag tot dag en de prognose is positief. We zijn nog maar 3 weken verder immers.
Gisteren liet hij voor het eerst aan mij een paar passen draf zien en deze leken rad!
Voorzichtig krijg ik toch weer hoop. Kunnen we dan toch in maart 2012 weer langzaam opbouwen?
Op deze foto's zit copyright! Deze mogen niet zonder toestemming worden gekopieert of voor andere doeleinden worden gebruikt!
