Twister heeft tot zijn 11e van het vrije leven mogen genieten en is nog onervaren. We zijn samen zelfs nog nooit op wedstrijd geweest en dit was dus een indrukwekkende dag. De adrenaline gierde door zijn aderen bij het zien van zoveel nieuws.
Ik ben zelf een paar jaar geleden verlamd geraakt aan mijn armen en maar voor een deel hersteld. Opstijgen doe ik met een krukje en vooral mijn rechterarm doet niet meer goed mee, wat je ook wel kan zien. Maar dat weerhoudt ons niet van veel plezier samen.
In Deurne werden we naar de verharde parkeerplaats gestuurd. Op dat moment vond ik dat jammer, want dan kon ik geen paddock maken voor Twister, maar later begreep ik dat ze expres “gewone auto’s” en vrachtwagens naar de verharde plek hadden gestuurd en de sterkere auto’s naar het gras. Door alle regen waren we anders niet meer op eigen kracht uit het gras vandaan gekomen.
Eerst moesten we ons melden bij de Bokt Lounge zodat ze wisten dat we er waren. Toen ben ik naar een presentatie van Karin van Burk gegaan over TREC (Voor degenen die het niet kennen, hier een link met een filmpje http://www.hippotv.tv/video/trec ).
Daarna was het tijd om mijn superfrisse paard op te zadelen, wat niet zo eenvoudig ging op de parkeerplaats.

We waren met een leuk groepje, heel verschillende combinaties, zoals je in de TREC zelf ook ziet. Na een rondje menpiste moesten we tien hindernissen nemen. Op zich leken ze heel eenvoudig, maar door de afwisseling van actieve en rustige elementen en de hele entourage er omheen was het toch lastig. Om na (remmen los) en een sprong bijvoorbeeld 10 seconden onbeweeglijk stil te moeten staan, valt voor Twister echt niet mee.
Karin had verteld dat een paard wel een echte sprong moest laten zien, ook als de hindernis laag was. Ik vermoed dat Twister dat gehoord had. De eerste hindernis waren strobaaltjes en daar vlogen we een meter te hoog overheen. Mijn springkanon…Het publiek riep zelfs “Oooooh!” Het zou wel leuk zijn als iemand hier een foto van gemaakt heeft, dan kan ik zelf ook zien hoe het er uit zag.
Daarna moesten door een smalle doorgang, achteruit tussen de pilonnen en weer vooruit. Na die sprong waren we er eerst voorbij geschoten, maar daarna deed Twister het braaf.
Toen lag er een boomstam op een heuveltje. Ik verwachtte weer een enorme wapper, maar hier sprongen we heel relaxed overheen.

De vierde hindernis was er een vierkant waar je eigenlijk af moest stappen en een paar meter verderop gaan staan terwijl je paard dan rustig zou moeten blijven staan. Dat leek me niet zo verstandig, dan was Twister zeker zelf gaan sightseeën. Als compromis, tien seconden stilstaan met de teugels los wilde hij nog net voor me doen.
Daarna was er een slalom, die we heel beheerst in draf hebben genomen. Als we meer tijd hadden gehad had ik die later ook wel in galop willen doen, maar na alle regen was ik toch wel voorzichtig.


En toen was er een drievoudige hindernis; heuvel op met een brug, een afdaling met een bocht en een waterpassage onder de brug door. Dit ging ons makkelijk af, ook omdat we tijdens het verkenningsrondje even aan konden haken bij een stoere schimmel. Toen Twister had gezien dat er geen krokodillen in zwommen, vond hij het zelfs leuk. Als iemand hier nog foto’s van heeft zou ik het erg leuk vinden om die te zien.
Toen kwamen de laaghangende takken. En dan sta je daar met je springpaard…. Hindernissen zijn gemaakt om overheen te gaan en Twister was vastbesloten dat het geen goed idee was om er onderdoor te gaan. Je kon hem bijna horen denken: ”Nee echt niet, Equestian Limbodancing is niets voor mij.”

En tot slot was er nog een labyrint. Met een beetje oefenen zou het wel moeten lukken, nu had Twister toch nog een voetje over een balk gezet.
Het was maar een half uurtje in totaal, dat is echt voorbij gevlogen. Maar de het was zeker de moeite waard.
Tot slot nog even sociaal netwerken…

En terug naar huis met mijn gewone auto en mijn bijzondere paard.

Ik wil hierbij iedereen bedanken die dit mogelijk heeft gemaakt, de organisatie, Bokt, de fotografen en last but not least mijn groom.