Geplaatst: 25-06-04 10:43 
) en ik ben dan ook zeer blij met het feit dat ik dit op een zachtaardige (Hampfling-achtige) nh-manier heb kunnen bereiken. Maar soms... Soms wordt ik wel erg neerslachtig als ik mensen na jaren trainen nog hoor hameren op dominantieverhoudingen, wat er qua dominantie allemaal mis kan gaan als je met voer beloont, dat je een bepaalde positie echt niet in mag nemen omdat je dan een ondergeschikte bent, dat je bepaalde (vd) oefeningen niet mag aanleren omdat ze bewegingen nadoen die dominante paarden doen, dat je join-ups gewoon kunt gebruiken als loswerken voor het rijden omdat het toch een soort longeren is en je paard meteen weer even weet wie de baas is...
Soms, soms heb ik wel eens het idee dat al dat gehamer en krampachtig vasthouden aan dominantieverhalen in feite een masker is om achter te verbergen dat een trainer zijn paard nog steeds niet vertrouwt, en het paard zijn trainer evenmin. Wat ik heel sterk beleef is dat ik, na een begin met duidelijke regels (vooral als de paarden waar je mee omgaat in het begin gevaarlijk zijn) die regels langzaam aan laat verslappen zodat je je paard de kans geeft zichzelf te ontplooien, trots te worden op zichzelf en met plezier met je te werken, niet omdat dat iets is wat een ondergeschikte nou eenmaal moet doen. En dan maken al die vast omschreven posities eigenlijk ook geen donder meer uit, omdat je dan je eigen spel gaat bedenken, met spelregels die door jullie beiden voor jullie beiden gemaakt zijn. En op een gegeven moment ben je gewoon niet of nauwelijks meer bezig met dominantieverhoudingen omdat je elkaar genoeg vertrouwt om op een zelfde niveau door het leven te gaan. En natuurlijk zullen er momenten zijn waarop je als trainer het heft in handen moet nemen om weer orde op zaken te stellen of de veiligheid in oog te houden, en natuurlijk zullen er momenten zijn waarop het paard tegengas moet geven om jou op het rechte pad te houden en hem niet te overvragen, je zult uitgedaagd worden en je paard uitdagen, maar dat is wat vrienden met elkaar doen en van elkaar accepteren.
Als mensen zich blijven vasthouden aan dominantieverhoudingen, heb ik het gevoel dat ze weliswaar een deur geopend hebben, maar op de drempel blijven staan en niet verder komen. Misschien zelfs niet verder durven. Want als je eenmaal die drempel van aanvankelijke dominantie voorbij bent, dan pas begint het echte luisteren. Naar je paard.
Just my two cents.
, maar op zo'n moment zeg ik even dreigens '[***]...', hef een vinger op en hij gaat heel schijnheilig aan het hek staan likken. Voor mij is zoiets eerder gewoon duidelijkheid over bepaalde regeltjes dan nog echt dominantie uitdragen. 