onze tweede NH-les van Lynn en Marjan gehad. Het ging erg goed en was heel leerzaam. Cheyenne maakt veel vooruitgang, we hebben zelfs al de circling game in draf gedaan (zonder bokken dit keer!!). Ze had wel even een flinke aanvaring met Lynn en hij heeft haar toen behoorlijk aangepakt *zwiep met leadrope en flinke rukken aan het halster). Het zag er wel even zielig uit 
en er kwam ook meteen veel commentaar van de omstanders, maar ja......volgens mij is dat nou ook precies zo in de natuur. Het leiderpaard zal ook zo reageren nietwaar? Dus zielig kan je het dan eigenlijk ook niet noemen. Cheyenne was daarna namelijk weer hartstikke braaf en deed alles netjes en werd daar weer heel erg voor beloond. Andere mensen zeiden: "Ja, logisch, dat doet ze nu uit angst". Maar is dat dan erg? Angst is een natuurlijke emotie, die paarden in de kudde/ natuur onderling ook hebben. Angst is ook echt een noodzakelijke emotie..."ken uw plaats in de kudde". Misschien moet je het ook meer 'ontzag' noemen.Wat vinden jullie? Is die 'harde' aanpak nou zielig of niet? Is het niet zo: beter eenmaal hard aanpakken en daarna niet meer, als een leven lang klooien met zweepjes en sporen en hulpteugels (eigenlijk veel zieliger)???
Als het mij niet bevalt kan ik eens vergelijken met hem evt. 
Charzard!!!!