Geplaatst Lady heeft vanaf het afspenen tot vorige week in de opfok gestaan. Incidenteel (hoefsmid/DA) kreeg ze een halster om, en verder mocht ze het lekker zelf uit zoeken. Ik had de stalhouder gevraagd of ik wat met haar aan de gang mocht.
Vandaag was het dan zover.
Ik deed haar zonder problemen een halster om, met voor de zekerheid (aangezien ze best groot is, en nog niks gewend is) een steek op de neus. Lady zonder problemen (alleen soms even stoppen en snuiven) in de round penn gezet, en 3 boxen gemest. Lady vermaakte zich wel, die bokte boven de bakrand uit
Na het mesten wat gedronken, longeerlijn gepakt, de round penn in, en "opjagen"
Vanaf het eerste moment waren haar oor en oog op mij gericht, maar ze likte niet en zakte niet met haar hoofd. Pff, ik werd er duizelig van!
Toen ze even zakte stopte ik, en nam mijn passieve houding aan, met mijn rug naar haar toe. Lady stopte, en stond twijfelig op de hoefslag om haar heen te kijken, maar verder kreeg ik totaal geen reactie.
Dus soorgestuurd, en even later opnieuw geprobeert.
Ik stopte weer, nam weer de passieve houding aan, en ineens voelde ik een neus in mijn nek!
Ik deed rustig een paar passen vooruit, en Lady volgde me. Ik stopte weer, en Lady stopte, ik liep vooruit, maakte een wending naar links, en Lady volgde me. Ik stopte, en Lady stopte. Ik draaide me rustig om en aaide haar bezweette hals. Lady bleef bij me staan, of ze nooit anders gedaan had. Ik liep naar het hek om het halstertouw te pakken, en lady volgde gestaag.
Dit was gewoon zo'n machtig gevoel. Een combinatie (lady en ik) die elkaar totaal niet kent, een paard dat niks weet en niks gewend is, en dan voor de 1e keer al gelijk zover komen.
Geweldig gewoon!
