Bedankt alvast voor alle lieve reacties.
Nu we over de eerste verlammende schok heen zijn, wil ik nog wel vertellen hoe het gegaan is.
Mijn schoonvader was sinds verleden week donderdag ziek. Diagnose: longontsteking. Kuur gekregen, zaterdag leek het iets beter te gaan, maar zondag ging het weer minder.
Weekendarts erbij en weer een andere kuur. Mijn schoonmoeder zag hem achteruit gaan, en drong aan op het ziekenhuis, maar dat was niet nodig volgens de arts.
Maandagochtend is er een assistent van de eigen arts bij geweest en heeft hij een andere kuur gehad. Intussen ging hij nog verder achteruit, dus nogmaals gebeld naar de huisarts die toen 's middags was gekomen.
Nogmaals smeekte mijn schoonmoeder de huisarts om hem alsjeblieft naar het ziekenhuis te laten gaan en wat zei de huisarts:
" Mevrouw, u moet eerst eens verstandig nadenken".
De kuur moest aanslaan en dat moest 2 dagen aangekeken worden.
Dinsdagochtend had ze weer gebeld, hij wilde niet eens komen en zei dat hij woensdag zou komen omdat je toch echt die kuur een kans moest geven.
Toen ze zei dat hij blauwe oren en een blauwe neus had, werd haar verteld dat dit de bijwerkingen waren van de kuur.
Mijn schoonvader ging intussen hard achteruit en lag naar de adem te snakken. Dinsdagmiddag is hij dus overleden.
Niet alleen verliezen we een geweldige man, maar het gevoel dat dit misschien niet nodig geweest was maakt het verdriet nog erger.