Een dag zoals een ander, dachten we.......
We waren zoals iedere ochtend de zorgroutes aan het verdelen. We beginnen met 5 vroege diensten, onze collega L was er nog niet....normaal is zij altijd ruim voor 7 uur aanwezig op de afdeling. Opeens gaat de telefoon, de nachtdienst ofdat we naar beneden willen komen, want L is niet lekker geworden en in de lift in elkaar gezakt.
We rennen naar beneden, ze lag heel ongelukkig in de lift, tegen de kant aan en begon al blauw aan te lopen. Ik ben eigenlijk na de controles gelijk begonnen met compressie te geven, we mochten van 112 nog niet beademen, omdat ze af en toe nog een snurkend geluid maakte.
Maar ondertussen werd ze na een paar minuten steeds blauwer en grauwer en na een aantal seconden bleef de ademhaling ook weg. Mijn collega zei:"ik begin nu met beademen en hebben we het reanimeren op elkaar afgestemd"'. Het leek uren te duren voordat de ambulances kwamen. Ik was lichamelijk helemaal op..... en na een 10/15 minuten heeft een collega het overgenomen, maar mee kwamen de broeders van de ambulance boven. Zij hebben haar verder uit de lift getrokken met 4 man, wij kregen haar er niet uit.
Ik was op, kapot, ik kon niet meer....op het moment dat mijn collegaatje het overnam kon ik nog een eens staan en heb me maar laten vallen over mijn collega heen die de beademing deed.
Kon alleen huilen en was zo moe...
De ambulance broeders zijn tot kwart voor 8 bezig geweest en hebben 4x moeten klappen....en toen (mijn collega en ik die de beademing had gedaan zaten op de zusterpost) hoorde we dat ze weer een pols had. We knepen elkaar hard in de hand, want we hadden elkaar nog niet los gelaten.
Dit is zo beladen, emotioneel en zwaar... Ik had nog nooit iemand gereanimeerd. We zijn allemaal goed opgevangen door de maneger, collegas van de andere afdelingen. En we hebben ook al heel veel gepraat met elkaar.
We moeten nu nog wachten........ hoe het verder gaat, ze heeft 3 kwartier zonder zuurstof gezeten...de ambulance broeders hadden om kwart voor 8 weer een pols en wij zijn om 7 uur begonnen met reanimeren. Ze vonden haar toestand zorgelijk, maar we hebben goed gehandeld.Mijn collega is pas 49!! Ze word nu in een kunstmatige coma gehouden, morgen gaan ze haar om 9 uur weer opwarmen, want ze hebben het lichaam onderkoeld gehouden om de schade aan de hersenen te beperken. Het is de vraag ofdat ze nu goed bijkomt en hoe ze eruit komt. Er is dus helaas nog geen duidelijkheid of ze alles bij alles dus gehaald heeft. Wij zitten dus ook met een enorm dubbel gevoel! Goed gehandeld, maar nog geen uitkomst, dit is echt superzwaar: psychish.
Alvast bedankt voor het lezen.