Schoonouders ;( (Lang verhaal)
Geplaatst: 07-12-02 22:19
Ik zal maar beginnen bij het begin.
3 jaar geleden leerde ik mijn vriendje kennen. Zowel met zijn als met mijn ouders klikte het goed. Al snel ging ik overal met hun mee naar toe en Paul (mijn vriend) overal mee heen met ons.
Na een maandje mochten we al bij elkaar slapen. Als eerste van zijn ouders.
het einde van dat jaar zouden we allebij eindexamen doen. Ik stond er goed voor, dus dat was geen probleem. Helaas was het bij Paul niet zo vanzelf sprekend. Met meer onvoldoendes dan voldoendes ging hij de examenperiode in. Zijn moeder zag het al aankomen dat hij zakte dus die ging de touwtjes strakker in handen nemen (haar woorden). Leuk vond ik het niet maar ik kon het begrijpen, hij moest slagen.
We zagen elkaar steeds minder. Soms mochten we nog 1 keer in het eekend slapen maar geregeld moesten we daar al smoesjes voor verzinnen (feesje hier, feesje daar). Na een flinke rotperiode waren we allebij heppie, met perfecte cijfers maakte hij de havo af en ik de mavo. VAKANTIE, VRIJHEID! dachten we... Helaas begon het in de vakantie alweer. "Ik vind het niet nodig dat jullie alweer bij elkaar slapen."
Om een lang verhaal kort te maken, het ging er niet op vooruit, ookal was hun angst dat hij zou zakken weg.
Naar mijn idee werd het alleen maar erger en strenger.
Iedere zondag moest hij om 8 uur savonds thuis zijn. Waarom? Geen reden, vonden ze nodig.
Ineens besloot moeders ook dat 2 keer in de week (vrijdag en zaterdag) slapen niet nodig was. Waarom niet? Geen idee. Hij mocht best tot 2 uur hier zitten en om 10 uur smorgen weer naar mij gaan hoor. Maar slapen? Nee, dat was niet nodig
Toen wilde vriend-lief gaan werken (autootje loopt immers niet op water). Maar dat mocht niet Paps en mams hadden liever dat zoon-lief zijn volledige tijd in studie (lees computerspelletjes spelen) stak, dat was belangrijker.
Na veel praten was Paul het met me eens dat hij echt een baantje moest zoeken. (Vooral de vraag, wou je tot je 30ste thuiszitten soms sloeg door ).
Baantje gevonden, en verteld het tegen ouders. Ipv dat ze boos zijn zeiden ze: Hehe, eindelijk, hij doet iets zelf!
Ik stond met open mond te kijken, maarja, beter dan dat ze het verbieden...
Ondertussen hebben we bijna 3 jaar verkering. Paul is (net) 19 en ik ben 17 en nogsteeds verbieden ze zoveel.
Ik wordt er gek van, echt...
Een maandje geleden is het slecht tussen ons gegaan. We besloten er even mee te stoppen om te kijken wat we wilde.
Al snel wisten we het zeker, we wilde alleen elkaar (aaah ).
Doordat we elkaar een weekend niet zagen kregen schoonpa en ma natuurlijk ook iets door.
En dat kon ze handig gebruiken.
"Ja jullie moeten maar niet te hard van stapel lopen hoor, de komende weeken is 1 dagje in het weekend wel genoeg."
ALSOF WE NIET ZELF KUNNEN BEPALE WAT HET BESTE IS VOOR ONZE RELATIE???
Oke, was nog te overzien..
Toen werd het weekend en mocht hij zaterdags hier slapen. Volgende dag moest hij om 12 uur (smorgens ja!) thuiszijn Zonder reden, gewoon luisteren.
Hij besloot niet te gaan. Ouders over de zeik... "Ja en we wilde weg en je broertje (van 11) kan nog niet alleen thuis blijven!"
Dus Paul boos dat ze dat ook gewoon hadden kunnen zeggen, dan waren we daar komen babysitten.. *Zucht*...
Zo gaat het dus altijd, al 3 jaar lang. Steeds verzinnen ze op ieder ding we iets, nooit is het goed of kan het gewoon. Altijd moeten we iets verzinnen om bij elkaar te kunnen zijn.
Lang heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dat ze mij niet mocht. Maar ik heb niet het idee dat ik het probleem ben..
Ik denk (en mijn ouders die volledig achter ons staan) dat ze moeite heeft met paul loslaten. Hij is de oudste thuis en mag ook veel minder in vergelijking met zijn broertje.
Ik kan ergens best begrijpen dat ze het ook gezellig vind dat hij thuis is in het weekend maar als we dan bij hun slapen is het gewoon niet gezellig Ik voel me daar na 3 jaar gewoon nog helemaal niet thuis... Ik voel me niet welkom... Ik voel me altijd stom als ik iets doe, bang dat hun het anders willen. Hierdoor zal ik heus niet het zonnetje in huis zijn. Alleen op zijn kamer voel ik me thuis...
We hebben vaak zat geprobeerd om 'gezellig' te doen. Spelletjes, tv kijken, eten, maar nee, het lukt niet. Het wil niet, het klikt niet... Steeds voel ik spanningen. Ik kan me niet op mn gemak voelen bij hun... Zucht.. Ookal wil ik het graag
heeft iemand tips? Ik wordt er zo onwijs moe van... Ik hoop dat mn vriendje veel gaat verdienen B) en dat we over niet te lange tijd samen een huisje vinden... Hopelijk vidn ik het dan wel leuk om langs te gaan Ik vind het namelijk zo rot voor Paul.. Het zijn toch zijn ouders...
Waarom krijg je de familie er toch altijd gratis bij??? Ik wou alleen HEM! }> (Oke zijn hamster kan dan nog wel )
3 jaar geleden leerde ik mijn vriendje kennen. Zowel met zijn als met mijn ouders klikte het goed. Al snel ging ik overal met hun mee naar toe en Paul (mijn vriend) overal mee heen met ons.
Na een maandje mochten we al bij elkaar slapen. Als eerste van zijn ouders.
het einde van dat jaar zouden we allebij eindexamen doen. Ik stond er goed voor, dus dat was geen probleem. Helaas was het bij Paul niet zo vanzelf sprekend. Met meer onvoldoendes dan voldoendes ging hij de examenperiode in. Zijn moeder zag het al aankomen dat hij zakte dus die ging de touwtjes strakker in handen nemen (haar woorden). Leuk vond ik het niet maar ik kon het begrijpen, hij moest slagen.
We zagen elkaar steeds minder. Soms mochten we nog 1 keer in het eekend slapen maar geregeld moesten we daar al smoesjes voor verzinnen (feesje hier, feesje daar). Na een flinke rotperiode waren we allebij heppie, met perfecte cijfers maakte hij de havo af en ik de mavo. VAKANTIE, VRIJHEID! dachten we... Helaas begon het in de vakantie alweer. "Ik vind het niet nodig dat jullie alweer bij elkaar slapen."
Om een lang verhaal kort te maken, het ging er niet op vooruit, ookal was hun angst dat hij zou zakken weg.
Naar mijn idee werd het alleen maar erger en strenger.
Iedere zondag moest hij om 8 uur savonds thuis zijn. Waarom? Geen reden, vonden ze nodig.
Ineens besloot moeders ook dat 2 keer in de week (vrijdag en zaterdag) slapen niet nodig was. Waarom niet? Geen idee. Hij mocht best tot 2 uur hier zitten en om 10 uur smorgen weer naar mij gaan hoor. Maar slapen? Nee, dat was niet nodig
Toen wilde vriend-lief gaan werken (autootje loopt immers niet op water). Maar dat mocht niet Paps en mams hadden liever dat zoon-lief zijn volledige tijd in studie (lees computerspelletjes spelen) stak, dat was belangrijker.
Na veel praten was Paul het met me eens dat hij echt een baantje moest zoeken. (Vooral de vraag, wou je tot je 30ste thuiszitten soms sloeg door ).
Baantje gevonden, en verteld het tegen ouders. Ipv dat ze boos zijn zeiden ze: Hehe, eindelijk, hij doet iets zelf!
Ik stond met open mond te kijken, maarja, beter dan dat ze het verbieden...
Ondertussen hebben we bijna 3 jaar verkering. Paul is (net) 19 en ik ben 17 en nogsteeds verbieden ze zoveel.
Ik wordt er gek van, echt...
Een maandje geleden is het slecht tussen ons gegaan. We besloten er even mee te stoppen om te kijken wat we wilde.
Al snel wisten we het zeker, we wilde alleen elkaar (aaah ).
Doordat we elkaar een weekend niet zagen kregen schoonpa en ma natuurlijk ook iets door.
En dat kon ze handig gebruiken.
"Ja jullie moeten maar niet te hard van stapel lopen hoor, de komende weeken is 1 dagje in het weekend wel genoeg."
ALSOF WE NIET ZELF KUNNEN BEPALE WAT HET BESTE IS VOOR ONZE RELATIE???
Oke, was nog te overzien..
Toen werd het weekend en mocht hij zaterdags hier slapen. Volgende dag moest hij om 12 uur (smorgens ja!) thuiszijn Zonder reden, gewoon luisteren.
Hij besloot niet te gaan. Ouders over de zeik... "Ja en we wilde weg en je broertje (van 11) kan nog niet alleen thuis blijven!"
Dus Paul boos dat ze dat ook gewoon hadden kunnen zeggen, dan waren we daar komen babysitten.. *Zucht*...
Zo gaat het dus altijd, al 3 jaar lang. Steeds verzinnen ze op ieder ding we iets, nooit is het goed of kan het gewoon. Altijd moeten we iets verzinnen om bij elkaar te kunnen zijn.
Lang heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dat ze mij niet mocht. Maar ik heb niet het idee dat ik het probleem ben..
Ik denk (en mijn ouders die volledig achter ons staan) dat ze moeite heeft met paul loslaten. Hij is de oudste thuis en mag ook veel minder in vergelijking met zijn broertje.
Ik kan ergens best begrijpen dat ze het ook gezellig vind dat hij thuis is in het weekend maar als we dan bij hun slapen is het gewoon niet gezellig Ik voel me daar na 3 jaar gewoon nog helemaal niet thuis... Ik voel me niet welkom... Ik voel me altijd stom als ik iets doe, bang dat hun het anders willen. Hierdoor zal ik heus niet het zonnetje in huis zijn. Alleen op zijn kamer voel ik me thuis...
We hebben vaak zat geprobeerd om 'gezellig' te doen. Spelletjes, tv kijken, eten, maar nee, het lukt niet. Het wil niet, het klikt niet... Steeds voel ik spanningen. Ik kan me niet op mn gemak voelen bij hun... Zucht.. Ookal wil ik het graag
heeft iemand tips? Ik wordt er zo onwijs moe van... Ik hoop dat mn vriendje veel gaat verdienen B) en dat we over niet te lange tijd samen een huisje vinden... Hopelijk vidn ik het dan wel leuk om langs te gaan Ik vind het namelijk zo rot voor Paul.. Het zijn toch zijn ouders...
Waarom krijg je de familie er toch altijd gratis bij??? Ik wou alleen HEM! }> (Oke zijn hamster kan dan nog wel )