volgens mij word ik een beetje boel verliefd en daar ben ik helemaal niet blij mee.
ik kan daar echt zo depressed van worden , dan word ik echt over alles van mezelf onzeker, ik praat/denk mezelf een heel minderwaardigheids gevoel aan

en ik heb al zo verschrikkelijk druk , ik wil helemaal niet met mezelf in de knoei zitten nu daar heb ik helemaal geen tijd voor(maar ja je kan je gevoel ook niet zomaar uitzetten )

(en het is ook nog eens een collega)
heb ik weer hoor

maar ja moest het even kwijt

xxx sonja

Ik snap dat niet dat iemand een slecht gevoel kan hebben bij verliefd zijn. Toen ik verliefd was op Auk en nog steeds dus heb iik juist een heerlijk gevoel!!

Erg moeilijk als je het ff niet ziet zitten om een verliefdheid erbij te hebben... probeer het gevoel anders even uit te schakelen als je het zelf nodig vindt (het kan, believe me )

Dennis v m schreef:

Ik snap dat niet dat iemand een slecht gevoel kan hebben bij verliefd zijn. Toen ik verliefd was op Auk en nog steeds dus heb iik juist een heerlijk gevoel!!

Enneuh Dennis, niet iedereen is hetzelfde Iedereen voelt zoiets op zijn/haar eigen manier...

ik niet(zit een beetje apart in elkaar )

ik heb altijd zoiets , hij vind mij toch nooit leuk ,
of ik ben niet knap genoeg
ik weet ook wel het gaat toch ook zeker om wat er aan de binnenkant zit maar ja het verleden steekt nog altijd de kop op bij mij

ze zien mij ook meestal als one of the guys, of als praatpaal.

ik maak het mezelf altijd heel moeilijk als ik verliefd ben(daar zit 1 geluk aan , ik word niet snel verliefd)

he maarten

ik weet het , gevoel kun je uitschakelen , ik heb het eerder gedaan

maar ja ik zie hem ieder weekend dus dan word het net ingewikkelder, maar ja , maar eens zien wat het doet

Daar herken ik wat van. Verliefdheid die niet beantwoord wordt, maanden lange frustraties. Hele gesprekken in jezelf met die andere voeren. Maar in werkelijkheid ben je bang om ook maar iets van je gevoelens te tonen. Bang om uitgelachen te worden. Bang om de kous op je kop te krijgen (je ben eigenlijkt vanjezelf toch al overtuigd dat het weer niet lukt, niet kan lukken). Op die manier is veliefd zijn is geen zalig gevoel maar botweg pijn. En ja je kunt het uitschakelen, vooral door je van begin af aan meteen wijs te maken dat het niets is, niets kan zijn. Je verzint duizend en 1 redens waarom het echt niks wordt, want dan hoef je de confrontatie ook niet aan. Verliefd zijn is een hel, niks vlinders.

eingelijk wel wat ik bedoel/voel atererus

Dat moet je niet denken. Je bent gewoon onzeker volgens mij en hebt weinig zelfvertrouwen klopt dat?

Draumpje: Hehe eindelijk iemand die het snapt. Ben geloof ik nog nooit iemand tegengekomen die dit herkent. Of tenminste niet durft toe te geven. Wel medelijden, maar daar zit je dan ook niet op te wachten. Zo simpel en gemakkelijk als de meesten het doen overkomen ("het gaat vanzelf, gewoon wachten joh!") is liefde niet.

Dennis: nee zo is dat niet van begin af aan. In den beginne is men vrolijk, zelfbewust, spontaan etc. Dan krijg je de kous op de kop. En nog eens. En nog eens. En dat gaat zo maar door. Geloof me dat niet goed is voor je hele bewustzijn en gevoelens. Op een gegeven moment is het alleen nog maar een neergaande zichzelf versterkende draaikolk waar je niet zo gemakkelijk meer uitkomt.

klopt helemaal dennis(dat is het verleden wat de kop op blijft steken, pesten ) in het gewone leven (vriendschappen enz heb ik er eingelijk geen last van, ik ben wie ik ben
vind je mij niet leuk, jammer dan
maar op het liefde gebied ben ik super onzeker
en ik weet dat ik dat niet moet denken maar ja , helemaal werken doet het niet(nog)

en ateterus het is niet altijd makkelijk maar gewoon stug doorgaan , ook zonder kerel vermaak ik mezelf wel

Voor mij exact hetzelfde. En dan sta je daar klaar om een confrontatie aan te gaan: ik weet dat ik zo ben. Nu moet ik anders zijn want anders wordt het nooit iets. Zeg dan wat tegen haar, doe wat, ga naar haar toe. Allemaal nutteloos, een soort geestelijke blokkade waar ik niet overheen komt. En dus verlaat ik dan maar het toneel.

Stug doorgaan ja.

Dat doe ik nu al, sinds ik 14 ben of zo? En nu ben ik 38. Er is niets gebeurt, nog geen kusje of handje houden.

Maar je zegt pesten: zou dat het zijn? Ik kan me nu wel weer een beetje herinneren dat ik enorm gepest werdt als ik op iemand verliefd was. En thuis (mijn ouders) reageerden er ook niet normaal op. Ergens wilden ze me wel helpen, alleen de opmerkingen en goede bedoelingen waren zo verkeerd dat ik het achteraf maar mooi alles voor mezelf hield. Mijn ouders zijn trouwens zeer katholiek opgevoed, elke vorm van sex was onbespreekbaar. M'n vader moest biechten omdat ie een meisje had gekust. M'n moeder kreeg nog op haar 23ste nog verteld dat "het kind onder het hart van de moeder groeide". Onbewust hebben ze heel veel van die taboes omtrend liefde op mij overgedragen.