Citaat:
onbegrijpelijk en onverteerbaar als mensen, vooral zo jong zich het leven ontnemen.
ik denk oprecht dat geen van ons allen ook maar iets kan indenken bij het gevoel van deze depressieve mensen die de knoop doorhakken.
allemaal ijn we weleens down of treurig...maar dit lijkt me zo een verschrikkelijk lijden.
ik hoop heel erg dat ze de vrede, rust heeft gevonden.
want zo te lijden , daar is het leven niet voor.
Wat je zegt Aurora is precies de kern. Ik herken mezelf in alles wat Kajelleke in haar berichtjes zei (heb er net een paar nagelezen). Ik heb net zelf drie weken geleden een zelfmoordpoging gedaan, met als verschil dat ik hier nu nog wel zit en zij niet. Elke dag is een hel waar je je doorheen moet vechten, een lijden niet te beschrijven. Ook al probeer je hulp te zoeken,begrip te vragen, je voelt zo g*dvergeten alleen, en niemand die je begrijpt, hoe graag ze ook willen. Iedereen geeft advies, “kop op, het gaat vast binnekort weer beter!”,”iedereen voelt zich wel eens slecht”. Hoe goed ook bedoelt, als je zo diep zit dan maakt het allemaal niet meer uit. En kom je inderdaad steeds meer tot het besef, hier is het leven niet voor. Ik vind het jammer dat ik pas veel later op Bokt kwam dan zij, ik had graag met haar willen mailen. Ik vind het knap van haar dat ze zo openlijk over zichzelf heeft durven praten, dat kon ik absoluut niet, ze beschrijft zo goed wat ze doormaakte, wat ik doormaak, de gelijkenis is eng. Dezelfde situatie, van de ene hulpinstelling naar de andere, het automutileren,het steeds diper wegzakken, onbegrip uit je omgeving, alles, alleen het einde van onze verhalen is anders. Misschien had ze het fijn gevonden als ze met een “lotgenoot” had kunnen praten, ik in ieder geval wel.
Het enige wat ik kan zeggen is sterkte voor iedereen om haar heen, maar begrijp dat je zoiets niet zomaar doet, als er geen hoop meer is is het heel zwaar om verder te moeten, soms te zwaar. Eer haar om het feit dat ze zolang heeft gevochten, zolang haar best heeft gedaan, treur om het feit dat het niet heeft mogen baten en dat een onschuldig leven zo jong verloren is gegaan, verzoen je met het feit dat ze nu eindelijk rust heeft, een zaligmakende rust.
En zo als Claus al zei: “Je zo te moeten voelen is het ergste wat er is, dat wens je niemand toe.”
Dit onderste schets een beetje de situatie:
"The darkness is death - we can speak, but we are not heard. We can scream but they turn their backs. We can run, but we cannot catch them. It is the dream where arms and legs won't work they way they should, and the air is too thick to breathe. Loved ones walk a mile ahead, forgetting to stop as we fall behind. This is the reality of the darkness. We are buried alive inside ourselves. "
- Dana-Christene Umanetz
Lieve Kajelleke, ik hoop dat je nu eindelijk de rust hebt die je zo lang zocht. Je hebt het verdiend. Ik hoop dat je nu op een wolkje tevreden neerkijkt op de mensen ook al hebben ze verdriet om je, soms is voor andere te blijven leven niet genoeg.