Geplaatst Tijdens een meerdaags evenement leerde ik een jongen kennen, en stiekem vond ik hem wel leuk. Hij gaf mij ook het idee dat hij mij leuk vond, dus dat was natuurlijk erg leuk. Tijdens dat evenement al aardig heen en weer lopen smsen als we niet bij elkaar in de buurt waren, en dat werd daarna alleen nog maar meer. Daarna weer eens wat afgesproken wat erg gezellig was. Toen kreeg ik via hyves ineens een privé bericht dat hij vast gezeten had omdat hij een meisje verkracht zou hebben. Ik wist niet goed wat ik ermee moest, en heb hem gewoon gevraagd hoe het zat, hij belde me meteen op en zei dat het niet waar was, blablabla. Ik was nog stom genoeg om het te geloven ook
Ik bleef iets wantrouwend, maar na weer een poosje heen en weer smsen was ik het eigenlijk zo goed als ‘vergeten’. Het contact werd iets minder tot hij ineens vroeg of ik zin had om wat af te spreken. Hij kwam me ’s avonds ophalen en zou me ook weer thuis brengen. Toen we bij hem thuis aankwamen bleek er niemand anders thuis te zijn en voelde ik me al niet helemaal meer op m’n gemak. Achteraf bleek dat ook terecht want hij ging te ver, veel te ver. Toen ik zei dat hij moest stoppen, stopte hij niet. Hij beloofde me dat hét niet zou gebeuren, ik voelde me inmiddels echt poedersuiker maar dat kon hem niks schelen. Nouja, hij hield zich niet aan zijn ‘belofte’, en meteen daarna begon hij te zeggen hoeveel spijt hij had, dat hij zo stom was geweest, dat hij zich er zo poedersuiker over voelde, ga zo maar door. Ik wist niet wat ik ermee aan moest en wilde alleen maar naar huis, thuis ben ik meteen naar bed gegaan. Hij bleef me bellen en smsen dat hij zoveel spijt had, dat het echt niet de bedoeling was geweest. Ik wist echt even niet meer wat ik ervan moest denken en zei tegen hem dat ik geen contact meer wilde. Daarna bleef hij me bellen/smsen dat hij zo echt niet verder kon leven, hij had iets van me afgenomen en daarvoor moest hij boeten zei hij. Hij wilde zelfmoord plegen. Tja, daar schrok ik natuurlijk. Hij wilde dat ik hem een tweede kans zou geven en naar hem toe zou komen zodat hij zou kunnen bewijzen dat hij kon stoppen als ik dat wilde. Ik zei dat dat niet nodig was, dat ik hem wel geloofde en het allemaal wilde laten zitten. Hij bleef volhouden dat hij zich van kant zou maken, en op de een of andere manier geloofde ik hem niet dus negeerde hem. En ja hoor, na een paar dagen was hij over dat idee heen. Inmiddels moest ik eigenlijk ongesteld worden en was al een week te laat dus zat aardig in de stress. Na nog een week stressen was ik éindelijk ongesteld (nog nooit zo blij geweest daarom 
) Zijn volgende grapje was mij vertellen dat hij zichzelf had aangegeven, eerste geloofde ik hem. Totdat hij zei dat hij zo opgehaald zou worden, zei dat ze er waren.. En vervolgens zei dat hij niet mee hoefde, toen wist ik zeker dat hij me weer in de maling nam. Weer heb ik toen tegen hem gezegd dat ik geen contact meer met hem wilde hebben, maar hij bleef zeggen dat hij af wilde spreken, dat hij me wilde zien, dat hij me miste, en ga zo maar door. En nu, eindelijk na die maanden, heb ik door wat hij eigenlijk heeft gedaan, hoe stom ik ben geweest überhaupt nog met hem te praten. Ik weet niet wat ik in de tussentijd heb gedaan, maar mijn hersenen werkte geloof ik niet meer. Aan de ene kant heb ik het idee dat ik het wel achter me kan laten, maar aan de andere kant vertrouw ik een jongen echt niet meer. Ik heb zijn telefoonnummer inmiddels uit mijn telefoon gehaald, op msn beblokt en op hyves verwijderd. Nadat ik hem op hyves verwijderde stuurde hij me meteen een nieuwe uitnodiging als vriend. Ik heb toen tegen hem gezegd dat hij me nu echt met rust moet laten, en als hij dat niet doet dat ik hem aangeef.
Ik hoop door dit zo allemaal even van me af te schrijven het allemaal iets beter op een rijtje te kunnen krijgen. Ik hoop dat het verhaal een beetje te volgen is, iig bedankt voor het lezen
Sterkte de komende tijd. 
