SUPEROPSTEL
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Pagina 1 van de 1
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-01 21:08
<hr>
<center><b><i>Lokaas</i></b></center>
In de verte kon ze de overspanning van de Moerdijkbrug al zien. Ze stond, zoals zo vaak in Nederland, weer eens in de file. Normaal gesproken kon ze daar wel geduld voor opbrengen, maar vandaag viel het haar zwaar. Ze moest toch echt op tijd in Antwerpen zijn, ze voelde zich opgejaagd. Onbegrijpelijk eigenlijk dat Brenda haar zo laat pas gebeld had. Zij had er toch zelf ook alle belang bij? Ze begreep niet goed waarom ze Ab niet gevraagd hadden deze rit te doen. Die kende Antwerpen veel beter dan zij en zou minder kostbare tijd verliezen in die doolhof van straten. Ze werd rechts ingehaald over de vluchtstrook door een zilvergrijze Ford Focus. "Nare lui", dacht ze nog…
De file bewoog zich traag voort in de richting van haar eindbestemming. Het geleidelijke tempo, hier en daar verstoort door een ongeduldige die optrok en remde, zorgde ervoor dat haar gedachten meer en meer afdwaalden. Het waarom van deze trip hield haar bezig. Ab was niet ziek, ze had hem zelf gister nog gesproken, en Brenda had er niets over gezegd. Bovendien was Brenda redelijk kort geweest, ze had nog net niet in telegramstijl gesproken. Normaal gesproken was ze gezellig en hield ze er wel van om, al was het maar vijf minuutjes, te kletsen. Een half jaar geleden had ze bij Brenda gesolliciteerd en was ze aangenomen. Het fijne vond ze dat het werk zo afwisselend was. De ene keer zat je op kantoor en de volgende keer leverde je een pakketje af. Nu weer, maar deze keer wilden ze een 'vertrouwenspersoon'. Na een halfjaar vond ze zichzelf nog niet goed genoeg, maar kennelijk had ze het vertrouwen inmiddels gewonnen. Maar Ab ging altijd naar Antwerpen, hij was toch zeker ook te vertrouwen?
Het viel haar niet op dat de Ford telkens in de buurt bleef, hij zat nu in de linkerrijstrook een eindje voor haar. Onwillekeurig trommelden haar vingers op het stuur. Als deze rit eens over was! Het kwam haar sowieso slecht uit, ze was nu de hele dag weg en Brenda wist ook dat ze dat nu liever niet wilde. Twee weken geleden was haar vriend er met een ander vandoor gegaan en zij was achtergebleven met de pup. Die kon best alleen thuisblijven, maar toch voelde ze zich er niet prettig bij. Ook kon ze zich niet aan de gedachte onttrekken dat ze weg móest. De manier waarop de laatste weken voorbij gegaan waren, was helemaal niet prettig te noemen. Ze had verschillende keren van collega's verwijten naar haar hoofd gekregen en steeds meer had ze het gevoel gekregen dat ze helemaal niet zo geaccepteerd werd als ze had gedacht. Van nature was ze ook een onzeker tiepje, en hierdoor werd het alleen maar erger. Ze had een grote vis binnengehaald en niemand had dat echt gewaardeerd. Natuurlijk, het was haar werk, maar toch, een schouderklopje zat er niet in. Door haar werk en privé-situatie waren haar vrienden er een beetje bij in geschoten, daar had ze al langer een naar gevoel over. Ze kon het ook wel begrijpen at zij zich verwaarloosd voelden, maar toen ze stuk voor stuk ronduit bot reageerden juist toen zij ze nodig had…
Ze zuchtte, het leek wel of ze niets goed kon doen. Ze was nu vlak bij de Belgische grens en de file kwam langzaam op gang. Rechts kreeg ze de Ford weer in het oog. De man achter het stuur gebaarde wild en maakte een angstaanjagend eindruk. Ze schrok van zijn wilde ogen. Ze voelde dat er iets ging gebeuren. "Wat?", raasde het door haar heen. De man stuurde zijn Ford meer en meer naar links. Ze dacht koortsachtig na. Vergiste hij zich niet? Nog een halve meter. De auto links van haar reageerde niet. Ze moest wel uitwijken. De Ford raakte haar auto, om erger te voorkomen moest ze wel meer naar links gaan. De bestuurder zag het, maar het was te laat. Hij raakte de vangrail. Nog duwde de Ford door. Ze trapte uit alle macht op de rem. Ze zat precies tussen de twee auto's in. Gesandwiched! De motor was afgeslagen. Er waren auto's achterop geknald, en de Ford was pleite. Het portier zat muurvast. Zelf zat ze tussen de airbag en haar stoel geklemd. Ze vloekte. Voorzichtig graaide ze met haar rechterhand op de stoel naast haar. Haar tas was door haar gerem van de stoel geschoten. Met haar mobiel erin, waarom ook niet? De zijruiten van haar auto waren gebarsten, de achterruit lag eruit. Kortom, de auto was total-loss, en zij had niets. Ze duwde tegen de airbag, ze moest bij haar tas! De airbag gaf iets mee, maar niet genoeg. Ze werd ongeduldig. Er moest hulp komen, ze moest Brenda bellen. Met veel moeite bereikte ze na een kwartier haar tas. Ze toetste het alarmnummer in. De vrouw aan de andere kant vertelde dat er al hulp onderweg was. 'Tuurlijk,' dacht ze en leunde achterover.
Het duurde al met al nog twee uur voor ze uit haar auto geknipt was. In het ziekenhuis werd ze behandeld voor een shock. Brenda kwam ook nog langs en legde uit dat ze als dummy gediend had. "Als lokaas?! Ben je niet helemaal wijs? Ik had wel dood kunnen zijn!", had ze uitgeroepen. De lading was inmiddels 'safe and sound' in Antwerpen. Vermoeid zakte ze diep in de kussens weg. "Natuurlijk", mompelde ze. De slaappil deed zijn werk.
<hr>
En nou mógen jullie ook nog zeggen wat JULLIE ervan vinden. Is het die 8.5 wel waard??? Ik vind NATUURLIJK van wel, wanteh, ik = geweldig (eventjes egotrippen, daarna ga ik weer heel hard back to basic en down to earth, nu nog even roze wolkje)
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-01 12:44
Vond wel leuk om t ehoren dat mijn leraar me erg eigenwijs vond met textverklaren, en vervolgens mijn verhaal het beste van ALLEMAAL vond... dus dat was *dansen* stond ook te glunderen daar. Was misschien geen spectaculaire lijst, maar ik ben geslaagd, en ALLE leraren waren zo blij. Mijn mentor: LAUDINE!!!!! Mijn leraar NL ook al. Iedereen pakte me beet ed... Heel gaaf... Voel me echt helemaal topjewopje!
Pagina 1 van de 1