Geplaatst Van het eerste deel weet ik zelf ook vrij weinig. Het kan dus zijn dat het verwarrend is.
Het begon na de dood van zijn vader. Hij was toen dacht ik 16 jaar, zijn vader was glazenwasser en viel van een trap onder zijn werk. Ik weet niet meer of hij opslag dood was. Mijn vader kon het niet verwerken en bleef er dus mee zitten. Toen hij iets ouder werd stierfen ook andere familieleden. Het werd steeds drukker in zijn hoofd, aangezien hij dit soort dingen niet kon en nu nog niet kan verwerken. Het was toen nog niet duidelijk dat hij depressief was. Dit werd pas duidelijk toen ik geboren was en mijn ouders getrouwd, 10 jaar geleden(ondertussen misschien 11). Tussen dit en het volgende weet ik niets... Hij ging naar een psychiater en slikte medicijnen, achteraf bleek dit een veel te kleine dosis die totaal geen nut had. Die psychiater heeft ook niet veel nut gehad, aangezien hij er maar een sin de zoveel tijd heenging. Hoevaak precies weet ik niet, maar iniedergeval weinig. Zo'n 2 jaar geleden kreeg hij zijn eerste ''aanval'' waar ik bij was, ik weet niet of er ''aanvallen'' zijn geweest zonder mij erbij. Mijn pa en ik hadden ruzie, hij werd boos en ik ging huilen. Waardoor hij boos werd op zichzelf, hij werd boos omdat hij mij verdrietig had gemaakt. Hij ging dus schreeuwen, ik weet het nog heel goed. Hij schreeuwde dingen als, "Houdt op met huilen, nu meteen!!" of "Als je nu niet ophoudt met huilen dan ....!!". Hij deed het uit schuldgevoel, maar hierdoor ging ik uiteraart erger huilen. Waardoor hij nog bozer werd en mijn deur intrapte, of nou ja een gat in een plaat die op de deur zat(snap je het nog?). Uit schaamte heeft hij er later een van mijn paardenposters opgeplakt, zodat niemand het zou zien. Vanaf toen werd het langzaamaan erger, hij begon meer te drinken en werd alcoholist. Hij dronk als hij zich down voelde zomaar 13 biertjes en 2 glazen wijn op één avond. Het verschil tussen wanneer hij down en hyper was werd duidelijker(hij is óf heel down óf heel hyper) Als hij down was dronk hij en als hij hyper was zette hij de muziek op 100 en begon mee te gillen. Als je dan iets niet deed of juist wel werd hij enorm boos. Er was steeds vaker ruzie en de ruzie's werden steeds heftiger. Na een tijdje kwam de 2e ''aanval'', tot nu toe ook de ergste. Hij was weer eens hyper en had ook nog eens enorm veel gedronken(13 biertjes en 2 glazen wijn
) hij was dus tegelijkertijd down. Hij kreeg ruzie met mijn moeder omdat ze een opmerking had over het volume van de muziek. De ruzie werd erger en de muziek ging harder. Uiteindelijk was het zo erg dat mijn moeder het niet meer had, ze kwam naar mijn kamer met de mededeling dat we meteen weggingen. Ik nog ja nog even dit doen, nee nu gaan we weg zei mijn moeder. Aan haar stem en gezicht wist ik dat het menens was en raakte ik in paniek. Ik ging mee en we zeiden tegen mijn vader dat we even weggingen(dat ging het ene oor in het andere uit). We liepen de deur uit en gingen in de auto zitten, mijn moeder vroeg of ik naar de film wou of naar opa en oma of weet ik veel wat. Toen ging mijn moeders telefoon, het was mijn vader. Hij belde omdat hij ons ineens kwijt was, mijn moeder nog, dat hadden we gezegt! Mijn vader begon te schreeuwen en werd woedend, het ergste was nog dat ik het overduidelijk kon horen... Hij schreeuwde dingen als, "Loop niet weg met mijn kind!" en "Het is mijn kind!" Ook was hij enorm aan het schelden en ik hoorde dingen vallen etc. Mijn moeder deed de telefoon uit en moest huilen, dat zag ik. Ze wou het alleen niet doen voor mij. Na een tijdje werd ze weer gebeld, weer door mijn vader. Nu was het zelfs nog erger, ik kan het me niet meer precies herinneren. Ik was helemaal in paniek en bang e.d. Uiteindelijk gingen we naar mijn opa en oma, van mijn vaders kant. Mijn moeder vertelde het en ik probeerde me groot te houden, ze mochten niet weten dat ik er zo mee zat. Ik ben er slecht in voor mijn gevoelens uit te komen. Er kwam uit dat mijn moeder en mijn oma naar mijn vader zouden gaan, daar gingen ze kijken of de politie misschien gebeld zou moeten worden. Ik bleeg bij mijn opa en we hadden gepraat enzo, over alles en niets, ook over mijn vader. Mijn moeder en mijn oma kwamen thuis aan, mijn vader gaf zelf aan dat hij opgenomen moest worden en dat het zo niet verder ging. Uiteindelijk hebben mijn moeder en oma de politie gebeld, deze wou eerst niet komen, uiteindelijk wel trouwens. toen de politie er was hebben ze nog meer gepraat en een of ander opvangtehuis ofzoiets gebeld. Hier wilde ze hem eerst niet opnemen, toen raakte mijn vader in paniek omdat hij wist dat het niet verder kon zo. Hij sloeg de glas in lood deur kapot, het hele huis vol bloedspetters aangezien zijn bloed dunner was geworden door de alcohol. Het was uiteindelijk maar een kleine snee. Er kwamen nog wat mensen en uiteindelijk werd hij meegenomen, hij werd voor 2 weken opgenomen, wat uiteindelijk 3 dagen werd. Ik ben nog bij de jeugdzorg gewees, daar heb ik samen met mijn ouders gepraat enz. Ze vonden me daar erg stil en ze vonden dat ik me niet veel bij het gesprek betrok. Ze zeiden dat ik mocht bellen als ik wat te vertellen had of als ik iemand wou om mee te praten, ook vroegen ze of ze iemand op mijn school in mochten lichten. Dit wilde ik niet en mijn ouders ook liever niet. Uiteindelijk heb ik ze nooit gebeld. Na allerlei problemen met medicijnen en artsen gaat het nu allemaal wat beter, hij slikt nu geen medicijnen meer, aangezien hij alleen de bijwerkingen(alle!) krijgt bij een dosis die genoeg is voor hem. En anders heeft het geen nut. Hierdoor werd hij ook niet echt vrolijk. Hij gaat nu naar therapie en doet een of andere cursus, iets met je ogen. Dan kan je je hoofd helemaal leeg maken, eerst met hulp daarna kan je het ook zonder hulp leren. Dan kan je je hoofd leegmaken als dat nodig is. Dit werkt allemaal erg goed en nu heeft hij minder vaak down en hypermomenten, hij heeft ze nog wel maar in mindere mate. Je zou denken dat, omdat het nu beter gaat, ik er minder mee zou zitten. Maar het is eigenlijk alleen maar erger, vandaag dat ik het even van me af moest schrijven... Ik hoop dat jullie het niet erg vinden
Het heeft mij iniedergeval een beetje opgelucht.Als ik nog iets vergeten ben, of nog een keer iets kwijt wil hierover zet ik het waarschijnlijk in dit topic.
Je had natuurlijk al een beetje verteld, maar nu ik weet hoe het echt zit is het veel erger dan ik dacht.
Dikke knuf van mij 
Ghi 
