Ik voelde me tijdens en naderhand niet misselijk, dus enthousiast ging ik om 15.00 uur slapen.
Maar toen om vijf uur 's middags... wel misselijk...
Echt beroerd. De antimisselijk-medicijn die in het infuus zat was uitgewerkt en tja...
Dus een zetpil genomen en daarna ging het wel weer.
Toen om kwart over zes naar de kapsalon en een pruik uitgezocht...
Morgen wordt mijn koppie geknipt: een sportief leuk kort koppie, heel anders dan mijn lange haar nu.
Mocht mijn haar echt 'gaan uitvallen', dus veel, dan kan ik bellen en is de pruik er binnen een week.
Vannacht was ik weer behoorlijk misselijk, dus snel een zetpil...
Die was vanmorgen uitgewerkt, en ik werd wakker gebeld door mijn lieve Peter: "Denk je er aan dat je het anti-misselijkheidspilletje in neemt dat een uur voor het ontbijt moet... Hoe is het nu met je? Gaat het wel?"
Het ging niet zo geweldig maar ik heb hem gerust gesteld dat het vast snel beter zou gaan en dat ik goed geslapen had..
Ook beloofde ik iets te eten zodra dat ging.
Een uur later kwam m'n schoonmoeder: Peter had haar gebeld, met de vraag of ze Dorine even 'wilde voeren'.
Dus ik keurig een boterham gegeten, en vanmiddag ook nog wat fruit en een klein beetje koffie.
Tussendoor ook goed gedronken, water.
Zometeen ga ik maar eens naar bed, en om een uur of drie weer een zetpil denk ik...
Hopelijk heb ik morgen meer honger en ben ik minder moe!
Wat wel leuk was:
Rampa, onze zwarte poes, weet altijd exact wanneer ik me niet lekker voel.
Normaal komt ze alleen in bed bij me liggen, of op schoot zitten als ik eet.
Maar nu...
Als ik beneden op de bank lig ook.
Wil ze op mij liggen grijnz.
En als ik naar de wc ga... een paar seconden later...
Een zwart pootje verschijnt om het randje van de deur.
Rampa duwt de deur verder open en loopt naar mij toe: kopjes geven, continu... tegen mijn benen en handen...
Ach ja.
Liefde! Het beste medicijn!
....
!
~Humphrey Bogart
