Ik loop al 3 weken als een soort zombie in de rondte, ene keer super vrolijk, andere keer hele dag huilend...
Lang verhaal, maar ik moet het echt kwijt..
Ongeveer 4 weken terug ging ik uit met vriendinnen, zonder mijn ( toenmalige ) vriend. Ik ging naar Rotterdam, naar een cafe waar ik bijna iedere week te vinden ben. Ik wist dat er sinds een week een super leuke jongen werkte maar goed ik ging niet speciaal voor hem daarheen.
Oew wat was die jongen leuk, maar goed gezellig avondje uit en verder flink kwijlen als ie voorbij kwam Na een tijdje kreeg hij mij ook door, beetje lachen naar elkaar, beetje flirten.. Maar ik ben zo heilig als wat ( dacht ik ), nee ik heb een vriend, flirten ok maar verder niks zo ben ik niet.
Fout ! Op een gegeven moment staat die o zo leuke jongen achter me en vraagt hoe ik oud ik ben en of ie m'n msn en telefoonnummer zou mogen hebben. Stom, zonder ook maar te twijfelen schrijf ik alles op, dans wat met hem en ga weer bij mn vriendinnen staan dansen. Ik hoor mezelf nog zeggen: ach ik zal de zoveelste wel voor hem zijn die hoor je toch nooit meer.. Weer fout !
Ik kom na een tijdje terug gelopen van de wc's, staat die mooierd ineens voor mn neus en zoent me ! En ik zoende terug..aaaaiii ik heb een vriend dacht ik nog, maar hij is zooo leuk !
Helemaal verbaasd dat ik dit ooit gedaan kon hebben, verteld aan mn vriendinnen.. Die avond toch nog een paar keer gezoend en gedanst met hem.. mja ik en mijn vriend kwamen daar geregeld, ik moest toch vertellen dat ik een vriend had.. Hij had al zo'n idee, omdat ik veel stond te smsen die avond..
Ik wist me geen raad meer, deed een beetje banketstaaf tegen mn vriend en bleef t liefste een beetje uit z'n buurt. Ik voelde me schuldig.. vooral omdat ik ondertussen met die leuke barjongen veel smste en belde wanneer t maar kon..
Mijn toenmalige vriend en ik zijn bijna 3 jaar bij elkaar geweest. Dit is nooit echt zonder slag of stoot gegaan. Hij was in vorige relaties altijd vreemd gegaan, dus stiekem vertrouwde ik hem nooit helemaal 100 % als ie niet bij me was.. Vaak genoeg betrapt op verkeerde msn gesprekken of smsjes van andere meiden.. veel ruzie en als we elke dag bij elkaar zaten vlogen we elkaar na een week soms al bekant in de haren. Niet echt een perfecte relatie dus, was al een keer een soort van uit geweest maar ik kon niet zonder hem. Maar het feit dat ik nu was vreemd gegaan en gevoelens had voor die andere jongen, was voor mij de druppel. Nu moest ik echt de knoop doorhakken en een punt achter onze relatie zetten. Er was in die 3 jaar teveel gebeurt en dit kon er echt niet bij. Vreemdgaan is voor mij echt een feit dat het absoluut niet meer goed gaat tussen 2 mensen.
Dus na 3 dagen alle moed verzamelt en naar m'n vriend gegaan. Alles eruit gegooid, overal eerlijk in geweest en verteld dat ik niet meer verder wou zo. Verder geen ruzie, goeie vrienden, klaar..
M'n vriend, nee ex zal ik zeggen, reageerde goed vond ik. Eerst boos waarom ik dit had gedaan, daarna verdrietig en zei dat ie voor ons wilde vechten en echt met mij verder wilde. Ik was alles voor hem.. het was allemaal heel moeilijk maar ik bleef bij mn punt..
De dagen erna voelde ik me raar, aan de ene kant was ik dolverliefd op die barjongen en aan de andere kant miste ik m'n ex toch ook wel wat niet zo raar is denk ik zelf..
Ik heb een paar keer afgesproken met die barjongen, we praatten makkelijk en open met elkaar, gezellig, spannend.. ik voelde me goed bij hem. Mijn ex zag en sprak ik ondertussen ook, we praatten veel met elkaar over onze gevoelens enzo.. Dit gaat nog steeds zo en dat gaat goed, we voelen ons er allebei prima bij..
Maar die barjongen spreek ik de laatste 2 weken heel weinig, hij werkt 4 avonden/ nachten in de week maar de rest van de week laat ie ook weinig van zich horen.. Na een week dacht ik dus nou jij zoekt t maar uit ik zet me er wel overheen en ga verder met mijn leven. Maar dit gaat dus niet zo makkelijk als dat ik dacht. Zodra ik hem weer zie met uitgaan voel ik weer die vlinders, soms belt ie ineens wel en ben ik weer helemaal blij. Hij zegt ook dat ie weer graag af wil spreken.. Ik laat het nu van zijn kant komen, als hij me echt leuk vindt laat ie het maar merken ik heb mn best gedaan.
Maar ja, voel me dus zo raar de laatste paar weken.. Eerst voelde alles goed en zat ik lekker in m'n vel had een goede stap in mn leven genomen. Dat mijn relatie over is, daar heb ik geen spijt van. Tuurlijk zijn er ook rotmomenten maar ik weet dat het niet goed gaat als we weer bij elkaar zouden komen.. maar die andere jongen, wat moet ik ermee zeg ? Ik ga hem niet ontwijken ofzo, vrienden zijn ook goed, maar wees een beetje duidelijk. Als ik weer een x met hem afspreek ga ik heel duidelijk overal in zijn en hoop dat ik eerlijk antwoord krijg..
Sorry voor het vreselijk lange verhaal maar ik moest het echt van me afschrijven !
Alvast super bedankt voor het lezen,
Liefs..