Geplaatst 
Maar ik moet het toch van me afschrijven en er niet mee blijven zitten... En het lucht iig wel op. Ik was 14 toen ik met mijn vriend iets begon. Na 1.5 jaar gingen we uit elkaar, voor een maand. Hij dronk atlijd zoveel en we hadden vaak ruzie. Het ging niet. Maar toen het uit was was het gemis gewoon té enorm. Ik zag em doodgraag... We kwamen dus weer samen en een tijdje ging het goed.
We hadden nog wel vaak ruzie steeds over hetzelfde, als ik erover nadenk is dat onze hele relatie door geweest, maar ja, het werkte verder wel goed. Ik ging weer paardrijden, Olga (bijna 3 jaar geleden) ik had mijn ding, hij het zijne. Ik ging steeds minder vaak uit en hij des te meer alleen. Dat stoorde me eigenlijk niet. Ik ging later ook weekendwerk doen dus ging ik nog minder uit. Maar dat was mijn zaak daarvoor moest mijn vriend niet thuis blijven. Het laatste jaar werd het erger. Hij dronk weer meer, meer ruzie... Deze zomer heb ik afscheid genomen van Olga omdat ik een nieuwe studie zou gaan beginnen. We zijn in augustus naar Mallorca geweest en daar vond ik het gevoel terug van af en toe eens heerlijk feesten, ik leefde als het ware weer een beetje op, maar zelfs op reis hadden we elke dag wel één of andere kleine discussie. Nooit erg was altijd zo over, maar dat hoort zo gewoon niet.
Na de vakantie weer naar school, bleek toch vrij ver te zijn om elke dag te pendelen dus er werd besloten dat ik op kamers ging. Dit is de dooddoener geweest voor onze relatie. Ik leerde nieuwe mensen kennen, had mijn eigen vrienden. Al die jaren had ik amper eigen vrienden, als ik al uit ging was het met zijn vrienden. Nu dus niet meer, maar ja, daar ontstond een volgend probleem: jaloezie. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, ik zat áltijd thuis, ging amper uit en al helemaal niet in mijn eentje. Maar nu deed ik dat wel, af en toe. Het werd zelfs zo erg dat ie mijn mailtjes checkte en mijn smsjes las.
Als er nu iets is waar ik niet tegen kan is het dat wel. Gevolg is dat elk weekend dat ik thuis was, het ruzie was. Elke keer over hetzelfde... Het kwam zelfs zo ver dat ik met tegenzin naar huis ging in het weekend. Maar ja, we hadden ondertussen al vijf jaar een relatie, dat gooi je niet zomaar weg... Maar uiteindelijk is er dan toch een eind aan gekomen. Ik heb nog paar keer gepoogd om onze relatie te redden, maar het werkte gewoon niet...
En ja, nu ben ik alleen... Ik vond het niet zo erg toen het daadwerkelijk uit was, ik had het al maanden zien aankomen... En diep vanbinnen had ik me der ook al maanden bij neergelegd... Maar soms zijn er van die momenten dat het zo verschrikkelijk pijn doet. Had ik niet nog meer kunnen proberen? Hij was mijn droomjongen, degene met wie ik oud wilde worden en het mocht niet zijn. En ja, ik ben nog jong, maar hoe kan ik in godsnaam ooit nog voor iemand hetzelfde voelen als voor hem? Alle toekomstdromen die we hadden, weg, voorbij.
Als het met hem niet werkte, hoe gaat het dan ooit met iemand anders werken? Ik weet best dat ik vast wel weer verliefd zal worden, maar of het ooit hetzelfde gaat zijn? Of ik ooit weer iemand tegenkom om lekker samen mee over de toekomst te dromen?
Dat is een les die ik er voor mezelf uit getrokken heb, geen toekomstplannen meer maken. Je zegt dat je van iemand houdt, dat je der voor eeuwig bij wil zijn, ik geloof er niet meer in...
Dat is alleen maar logisch gevolg van ouder en wijzer worden. 
