Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-06 20:16

Vaarwel opa...

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-06 20:16

Ik weet niet of dit verhaal op bokt hoort... maar ik moet het gewoon van me af schrijven/typen...

Mijn Opa(tegen de 80) was ongeveer een half jaar geleden gevallen... daarvvoor was zijn gezondheid al achteruit gegaan, maar hij kon nog wel thuis wonen... Toen hij viel heeft hij zijn heup gebroken. eerst geen last maar na een paar dagen werd de pijn erger en erger... dus naar de dokter, die meteen doorverwijzen naar het ziekenhuis. diagnose: gebroken heup. Dus mijn opa heeft een hele tijd in het ziekenhuis gelegen voor die heup, en toen is besloten dat het niet meer verantwoord zou zijn om het thuis te laten wonen als hij herstelt zou zijn... Dus toen zijn heup hersteld was is hij naar het verzorgingsdeel van het ziekenhuis gegaan...
Daar was gewoon een soort woonkamer etc. dus was er toch de mogelijkheid voor hem om uit bed te komen en gewoon het "gewone" leven soort van op te pakken... Sindsdien is hij achteruit gehold.

Ongeveer 2 maand geleden heb ik hem voor het laatst gezien, en ik vond het gewoon vreselijk om bij hem te zijn, ookal hou ik ontzettend van die man.
Twee weken geleden was mijn oma jarig. Mijn ouders zijn er even heen gegaan(ik kon niet.) en toen was hij voor een dagje thuis. Dat mag hij eens in de zoveel tijd. Toen heeft mijn moeder nog een heel gesprek met hem gehad over vroeger(Op zijn manier; mompelen, en vooral over vroeger: over vroeger weet hij alles, maar wat vandaag of gisteren is gebeurd weet hij niet meer) en toen zei hij: Ik wille stoan, moar t lukt mie nièt, t lukt mie nièt... dat vodn ik echt VRESELIJK om te horen later van mijn moeder, dat hij zelf door heeft dat het niet meer lukt... Maargoed, twee weken kropen voorbij en het ging steeds slechter met mijn opa.
Een paar dagen geleden lag hij alleen nog op bed zwaar te ademen, en er was geen contact meer met hem te maken. Gisteren kreeg ik toen ik net van college weer kwam een telefoontje van mijn moeder: de familie was gebeld door de arts om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen, het ging slecht met mijn opa...
Ik moest ontzetten huilen aan de telefoon, maar ik kon het niet aan om afscheid te komen nemen... Hij is de hele dag stabiel gebleven, en er was door al zijn kinderen(mijn vader +broers en zussen)afgesproken om om de beurt bij mijn oma en dus hem te blijven, zodat zij niet alleen zou zijn...
Vandaag toen ik ook net weer thuis kwam, kreeg ik weer een telefoontje van mijn moeder: ze zat weer in het ziekenhuis en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren... Of ik afschied wilde nemen... Ik heb gevraagd opf het niet erg was dat ik niet meer zou komen, omdat ik mij zoiets onwijs aantrek, en er dus weken/maanden mee kan zitten. Mijn moeder zei dat dat inderdaad van mij wel een verstandige beslissing was omdat zij dus weet dat ik daar mee ga zitten. Dus toen heb ik mijn broer en zus gebeld of die wel afscheid wilden nemen.. Ze zouden nog naar huis komen om te blijven eten, dus ze zijn wat eerder gekomen... Mijn broer wilde graag afscheid nemen, maar mijn zus zag het ook niet zitten. Zij was vorige week nog naar hem toe geweest en vond het toen ook vreselijk om aan te zien... Mijn zus en ik hebben dus vanavond met zijn 2en gegeten, gewoon simpel... En nu zit ik weer alleen thuis mezelf op te vreten...
Ik typ dit met een brok in mn keel en rooie oogjes van het huilen, maar huilen lucht gewoon niet op... Daarom hoop ik dat dit opschrijven mij een beetje van die verdomde leegte verlosd... Het is gewoon net alsof met hém een stukje van mij ook dood gaat... Ik was verzot op die man, en nou valt hij straks ineens weg uit mijn leven.
Mijn andere opa is al jaren geleden overleden(toen ik 6 was, ben nu 15, bijna 16) dus toen besefte ik dat allemaal gewoon nog niet... Dat maakt het nu eigenlijk alleen maar harder, omdat ik daar nu ook nog eens aan moet denken...
Ik weet dat het een erg lang verhaal is, terwijl ik voordat ik begon met typen dacht dat ik er niks over kon typen... Het heeft hopelijk dus wel geholpen...
Ik hoop dat jullie dit lezen, dat geeft mij toch een stukje steun...

Groetjes Annelotte