Geplaatst Vandaag, na zes maanden, 5 maanden heb ik samen met hem geslapen, 6 maanden heb ik getoont dat ik heus niet zo bang was als iedereen beweerde, dat ik heus wel durfde om mijn gevoelens te tonen...eigenlijk al bijna 7. Ja, het zou de 7de maand zijn...
en dan maakt ie het uit...
Mn eerste vriend, khield van hem...ik houd van hem...Nog zooooveel...
voor veel bokkers zal 7 maanden samen niets zijn, maar voor mij is het heel wat...Ik heb zo vaak mezelf moeten overwinnen...en dan ineens dit.
Hij heeft het uitgemaakt, ofja eigenlijk, eigenlijk hebben we het samen besloten. IK ben naar mijn kamertje gelopen, ja mijn kamertje. Op mijn bed gaan liggen. Met mijn beer in mijn armen. Ik huilde toen nog niet, hij kwam me na en kwam op mijn bed zitten, zat me aan te kijken.
Kdacht nog 'kijk mij dan, kijk mij sterk zijn! Ik huil niet! Neeee! ik huil niet!'
maarja...Khield het niet lang vol, de hele middag heb ik gehuild, en de hele middag heeft hij bij me gezeten, zou best wel moeilijk geweest zijn voor hem, ik wilde geen knuffel meer, kwilde niet meer dat ie me aan raakte. Na een paar uur mocht ie me dan toch een knuffel geven en ja hoor, daar kwamen die verdomde tranen weer! Bah welke idioot heeft die ooit in een mens gestoken? Raken die dingen echt nooit op?
Hij moest naar huis vanavond, (woont 200km van me vandaan)
Ik zou niet alleen zijn, ik had mensen rond me die om me gaven, die me zouden helpen, en hij zou er ook nog steeds zijn, het lag niet aan mij, ik was een fantastische meid, alleen had hij niet genoeg geduld voor me.
Nou jezus wat een gel*l!
In het station, weer die stomme tranen...Omdat ik het er zo moeilijk mee had, zouden we het op een pauze houden, ik wist niet half hoeveel hij van me hield....Maar volgens mij weet hij ook niet half hoeveel ik van hem houd.
Een pauze...Niets definitief...Tkomt toch niet meer goed...
Da's gewoon een idiote troost.
Jullie hebben er niets aan, maar ik móet het gewoon van me af typen. Mijn moeder weet het, maar ik wil niet praten, snappen mensen dan niet dat ik er gewoon niet over kán praten? Niet vandaag...Niet deze week...Waarom laten ze me nou niet gewoon even rustig zijn, terug op mezelf komen?!
Morgen heb ik wedstrijd...Ach, het komt wel goed, het komt allemaal wel goed, daar ben ik van overtuigd...Maar waarom kunnen ze me in gods naam niet gewoon even et rust laten irl? Ik kan typen zonder huilen maar ik kan niet praten...Als ik praat barst ik meteen weer in huilen uit, en ik vind het zo idioot...*zucht*
en gevoelens.
.
Ik denk dat ik jou zo meteen wel een pm'etje ga sturen... 
Moeilijke mensen allemaal! Ik heb vandaag gezien, dat hij zijn ketting, waar ik echt stapelgek van was, aan mijn muur heeft gehangen... 
