Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-06 14:48

heel erg zielig verhaal......

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-06 14:48

ik vind hem zo goed dat ik besloten heb om hem over te typen om met jullie te delen. ( heb helaas geen scan )en ik heb het verhaal aan 2 collegas laten lezen en zij zaten allebij met tranen in hun ogen....

het verhaal kwam deze week bij mij in de brievenbus in het blad Zodiak van de nederlandse stichting voor hulp aan dieren waar ik lid van ben. mijn collega was het verhaal al een keertje tegen gekomen op internet dus misschien dat iemand dit verhaal al kent... met dank aan Paul Boudewijns ( schrijver denk ik )

Hoe kon je.....
toen ik nog een pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. je noemde mij je "kind".
en - ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen werd ik je beste vriend. als ik stout was schudde je met je vinger naar me en vroeg je me... hoe kon je...? maar even later rolde je me op mijn rug om mijn buikje te kriebelen. ik weet nog dat ik snachts met mijn neus tegen je aan naar je diepste geheimen en dromen luisterde. we maakten lange wandelingen, renden door het park, maakten ritjes in de auto en stopten om een ijsje te kopen. ( ik kreeg alleen het hoorntje, ijs was slecht voor honden vond je )
ik deed lange dutjes in de zonen wachtte tot je aan het eind van de dag thuis kwam. en ik kon me geen beter leven voorstellen.

Geleidelijk aan ging je meer tijd aan je werk en carriere besteden en ook aan het zoeken van en meselijke partner.ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op de kop als je eens een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. toen werd je verliefd op een vrouw die geen hondenmens was. toch verwelkomde ik haar in ons huishouden en probeerde ik haar genegenheid te geven. ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

toen de menselijke babys kwamen, deelde ik in je opwinding. ik was gefascineerd door hun roze huidje, hun geur en werd hun vriend toen ze opgroeiden. ze hingen aan mijn vacht, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven kusjes op mijn neus. ik hield van ze en van hun aanraking ( jouw aanrakingen waren nog zo zeldzaam ) en ik zou ze met mijn leven hebben verdedigd als dat nodig was geweest. stiekum in bed luisterde ik naar hun kinderzorgen en geheime dromen en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.

er was een tijd dat je een foto van mij in je portofeuille had en trots verhalen over mij vertelde. helaas, dat ging voorbij. van jouw hond werd ik slechts een hond en iedere euro die je aan me besteede werd er een teveel. toen je een carrierekans kreeg in een andere stad verhuisden jij en je gezin naar een appartement waar geen honden waren toegestaan. je had de juiste beslissing genomen voor je gezin, maar vergat dat ik ooit je enige gezinslid was.

in het dierenasiel rook het naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. je vulde de paparassen in en zei: ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden. zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan. zij kende de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd zelfs een met 'papieren'. je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband losmaken terwijl hij riep, nee papa nee laat haar hier niet achter!. en ik maakte mij zorgen om hem en over wat je hem had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde, verantwoordelijkheid en respect voor alle leven.....

je gaf een afsccheidsklopje op mijn hoofd, vermeed me aan te kijekn en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. je moest nog een deadline halen. en ik nu ook. na je vertrek zeiden die twee ardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou gaan verhuizen en je geen poging had gedaan een goed thuis voor me te vinden. ze schudden hun hoofden en zeiden... hoe kon je....

in het asiel krijgen alle dieren zoveel aandacht als mogelijk is. ze voeren ons natuurlijk. maar al dagen heb ik geen trek meer. in het begin rende ik iedere keer als iemand langs kwam naar het hek hopende dat jij het was. dat je van gedachten veranderd was. dat dit alles slechts een nare droom was. of ik hoopte dat iemand mij zou redden, medelijden met me had. toen ik bemerkte dat ik niet op kon tegen de gekke fratsen vandie aandachtvragende puppies, trok ik me terug in de verste hoek van mijn kennel en wachten stilletjes af.

ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag. ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl er een traan op haar wang gleed. omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. de last die zij moet torsen is zwaar. dat weet ik, zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. ik likte haar hand op dezelfde manier zoals ik dat bij jou deed.,...vroeger...zoveel jaren geleden. toen ik de steek voelde en de koele vloeistof zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde... hoe kon je...

misschien begreep ze hondentaal want ze zei "het spijt me zo" ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was te zorgen dat ik naar een betere wereld ging. met het laatste beetje energie die ik nog had, probeerde ik haar met een kwispel te vertellen dat mijn hoe kon je niet tegen haar gericht was. ik dacht aan jou, lieve baas. ik zal altijd aan je denken en op je wachten. moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...

en weer zit ik hier met tranen.... zucht

er staat nog een ps bij: nadrukkelijk moet er op gewezen worden dat geen enkel asiel een gezond dier zal laten inslapen.

vertel iedereen dat en huisdier nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander en goed thuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is, dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisaties je daarover goede adviezen kan geven, vertel dat alle leven kostbaar is.........

vind dat dit verhaal heel veel zegt en hoop dat heel veel mensen het te lezen krijgen!