Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-03-06 17:27

een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 15-03-06 17:27

Dit is een SA ivm dat te veel mensen mij hier kennen. Voor de moderators kunnen me een PM sturen met mn echte naam en mn echte account.

*zucht*

Ik ben alweer depressief. Ik wist het eingelijk al wel. Iedere week komt er hier iemand van het ggz in huis om een uurtje te babbelen met mij. En die begon gisteren om toch weer anti depressiva te gaan proberen. Maar ja omdat ik een geheugen probleem heb (heb een hersenbeschadiging) is het lastig voor mij om die ook op tijd en datum te slikken zeg maar.

Vandaag merk ik toch echt dat ik depresief ben. Kon niet mijn bed uit komen en ben er pas om 13.00 uitgekomen omdat 1 van onze honden piepte omdat hij uit de bench moest om zn behoeftes te doen. Ik zou eingelijk naar mn paarden moeten gaan kijken omdat die voor in de wei staan en ze voor het eerst een hele dag daar staan. (heeft mn vriend buiten gezet) Dus moet ik kijken of het goed gaat. Maar ik kan er gewoon geen fut voor opbrengen omdat kleine stukje te lopen. ( ligt achter onze flat, is 5 minuten lopen) Ik moet gaan eten koken maar ik kan geen eens op komen wat ik wil gaan koken. Ik denk dat het vandaag maar zelf friet bakken word voor mn vriend. Ik heb vandaag toch geen eetlust. En als ik iets eet dan zit ik gelijk vol. Blee ik zoek dit echt niet steeds zo te hebben. Waarom ik waarom heb ik altijd zo'n pech. Ik zie het nu toch echt ff niet meer zitten, maar ik zou door moeten want dit heeft mijn vriend niet verdiend. Maar het liefste zou ik nu kappen. 10 jaar lang zit ik al met me zelf in de knoop. 10 jaar lang lever ik al de strijd om me zelf staande te houden.
Maar steeds zak ik weer terug.

Mijn ouders ontkende eerst dat mijn problemen van mijn hersenbeschadiging kwam, nu ik er een test voor heb gedaan, en idd blijkt dat het er wel door komt, accepteren ze het niet. Ik ben altijd al het pispaaltje bij mijn ouders geweest. Ik weet het gewoon niet meer. Ik kon en kan nog steeds niks goed doen. Mijn vriend staat nog hoger aangeschreven als ik.

Het liefste zou ik ze nu willen zeggen hoe ik over de dingen denk.
Dat ik helemaal niet zo'n makkelijke jeugd heb gehad als hun denken. Ik ben verkracht geweest, waarvan jullie toen dachten dat dat vrijwillig was en dat ik dat graag wou. Ik heb een abortus gedaan. Ik ben toen moeten vluchten voor die jongen want hij had me met de dood bedreigt. Ik heb ondergedoken gezeten omdat hij dat dus echt wel had gedaan als hij mij had kunnen vinden. gelukkig weet hij nu niet waar ik nu woon. Maar ja het komt nu allemaal terug. Moet weer een nieuw spiraaltje in laten zetten en deze oude heb ik toen na de abortus in laten zetten.
En dan komt er hier nog een TBS kliniek voor long stay in de buurt, dus ik ben echt heel erg bang. Kon ik ze maar vertellen dat ik even later nog door iemand hevig ben mishandeld. Bijna van de trap ben geduwd en door de vitrine kast heen geduwd ben.
Dat ik eingelijk helemaal geen moeilijk kind ben geweest maar omdat ik het pispaaltje van het gezin was kreeg ik altijd straf en dat deed me zo'n pijn altijd want ik wou het wel altijd goed doen.
Ik wou nooit iemand kwetsen, en nu nog niet. Ik was zo bang dat ik weer straf kreeg. Kon ik maar zeggen hoeveel pijn ze mij hebben gedaan en nu nog doen. Maar ja dat word helaas afgekapt want hun willen toch alleen maar zien wat hun alleen maar willen zien.

Ik heb op mijn 10 de een ongeluk gehad en heb toen in coma gelegen. Waar ik nu achter af jammer genoeg wel weer ben uitgekomen. Ik heb nu wel leuke dingen mn paarden en honden. Maar het liefste zou ik gewoon in mijn eigen huisje blijven en niet meer buiten komen. Geen mensen meer zien behalve mijn vriend.
Dan kan ik ook andere mensen niet meer pijn doen. En hun mij ook niet. Ik ben al veelste veel pijn gedaan. Toen ik een jaar of 12 was dat ik net in de puberteit kwam en mijn vader overspannen was, dat hij zei tegen mij dat ik maar beter in coma had kunnen blijven liggen. Nee dat heeft zeker geen pijn gedaan. En erna ook nog gaan ontkennen.

De ggz is ook niet de snelste en die geloven me toch nooit.
Ik ben nu aan het over zetten naar de volwassenen zorg, maar ja dat overzetten duurt al weer een tijdje. Ze wisten pas zelfs niet meer wie mijn behandelaar zou zijn. En die behandelaar die het toch uiteindelijk was daar kan ik niet mee door 1 deur.

Ik denk dat ik het beste maar een wanhoopspoging gaan doen, mischien dat ze me dan helpen, na 10 jaar...

Ik weet het ff op dit moment niet meer, als jullie het wel weten help me dan...?

**Geplaatst**: 15-03-06 17:46

Re:

Geplaatst: 15-03-06 17:46

*stilte*

Ik ben werkelijk waar stil van jouw verhaal! Ik zou niet weten hoe jij je voelt maar het moet verschrikkelijk zijn! Wat ik raar vind is dat meerdere mensen je niet geloven, hoe komt dat denk je? Ik vind het op zich niet eens zo heel erg ongeloofwaardig maar andere schijnen daar dus anders over te denken....

Weet jouw vriend dat je zo in de put zit? Zo nee, breng hem op de hoogte. Zo ja... heb je steun aan hem? Ik hoop van wel!

Verder kan ik je niet veel advies geven. Normaal gesproken zou ik tegen iemand zeggen, ga lekker in het zonnetje zitten of als de zon er niet is, ga onder de zonnebank want dat maakt goede hormonen aan waardoor je lekker in je vel gaat zitten maar volgens mij is jouw depressi zó erg dat, dat totaal geen zin heeft om te adviseren. Maar wel adviseer ik je om in beweging te blijven.. zodra je je afzonderd van andere zal je niet vrolijker worden. Zorg dat je "leuke" dingen onderneemt.....

Heel veel succes en sterkte!

**Geplaatst**: 15-03-06 17:48

Re:

Geplaatst: 15-03-06 17:48

Hè, dit is ook niet niks

.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik weet het ook niet. Gelukkig dat je een lieve vriend hebt, krijg je van hem steun? Weet hij waar je allemaal mee 'kampt', weet hij wat je allemaal heeft mee gemaakt ..

En meis, naar regen komt zonneschijn. Ookal duurt het 10 jaar of duurt het twee weken het komt echt.

Heel veel sterkte. !!

**Geplaatst**: 15-03-06 17:49

Re:

Geplaatst: 15-03-06 17:49

jeetje meid!
wat een heftig verhaal..
ik weet niet zo heel goed hoe ik hier op moet reageren,
ik vind het echt ontzettend erg voor je en ik lees zo in je verhaal dat jij het zó moeilijk hebt! wat vreselijk dat je met je ouders er niet over kunt praten, dat zij jou gekwetst hebben en nog doen! dat verdien je niet..
en dat je ook niet tevreden bent over ggz terwijl je daar toch juist goede hulp van zou moeten krijgen!
kun je er met je vriend over praten? of wil je hem er niet mee lastig vallen??want zo als je het verteld lijkt hij de enige om wie jij echt geeft en die echt om jou geeft..
probeer goed aan te kaarten dat je (andere) echt hulp nodig hebt!
en maak er alsjeblieft geen einde aan!!
ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk kom je hier weer uit..dat hoop ik écht voor je!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-03-06 18:27

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 15-03-06 18:27

Ik kan er wel met mn vriend over praten als het moet, alleen ik wil hem gewoon niet lastig er mee vallen.

Ik heb dat een half jaar geleden ook gehad, dat ik het weer zo moeilijk had, en toen vond hij dat het maar eens tijd werd voor een therapie. Dus hij naar mij huisarts gegaan, maar die konden voor de verder rest niet veel doen, omdat ik bij het ggz zat. Maar mocht het uit de hand lopen dan zouden ze me alleen maar dwangmatig opkunnen nemen. dat wou hij ook weer niet.

Want het ggz konden we niet bereiken, mijn behandelaar bedoel ik dan, en iemand anders had ik daar niet.
Waarom ze mijn daar niet echt willen helpen is ook wel een gedeelte mijn eigen fout. Want ik laat nooit niet echt weten hoe erg het is. Ik zeg daarom ook niet veel, hou liever mn kop.

Helaas hou ik nu ook een tijdje een masker voor bij mijn vriend. Hij weet wel dat ik weer niet lekker in mijn vel zit (zacht uitgesproken dan) maar voor de verder rest weet hij ook niet echt waar ik mee zit, en hoe ik me in het echt voel. En dit wil ik ook eingelijk niet tegen hem zeggen, omdat ik hem gewoon geen pijn wil doen.

**Geplaatst**: 15-03-06 19:14

Re:

Geplaatst: 15-03-06 19:14

hai,

sjeeee heel veel sterkte iedergeval, dat is niet niks.

antidepressiva kunnen je inderdaad wat opbeuren
mischien

succes sas

**Geplaatst**: 15-03-06 19:26

Re:

Geplaatst: 15-03-06 19:26

maar is een opname niks dan? of kom je daar niet voor in aanmerking?
want als jij zegt dat jij een wanhoopspoging wilt doen om aandacht te krijgen..nou dat kan natuurlijk ook heel anders aflopen..
of zie je dat totaal niet zitten?

**Geplaatst**: 15-03-06 19:28

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst: 15-03-06 19:28

Ik heb op mijn 10 de een ongeluk gehad en heb toen in coma gelegen. Waar ik nu achter af jammer genoeg wel weer ben uitgekomen.

Je bent iemand! Je leeft, je hebt een superliefe vriend, je hebt paarden... Geniet van de dingen die je hebt. Ze zijn het allemaal niet waard. Denk de hele dag aan leuke dingen, ga op vakantie. Ik weet dat ik het hier allemaal wel makkelijk in 1 minuutje neerzet, maar ik snap ook wel dat het niet zo werkt. Maar ga vooral door met hulp zoeken, en blijf naar buiten toe gaan. Je komt er wel...

Heel veel sterkte*succes...

liefs

**Geplaatst**: 15-03-06 20:48

Re:

Geplaatst: 15-03-06 20:48

Lekker makkelijk praten ijslanderfan maar zo werkt het niet!

Ik ben zelf maatschappelijk werker en weet er wel iets van....Maar als je echt uit deze diepe put wilt komen zul je meer van jezelf moeten laten zien. Laat zien dat het niet meer gaat...laat je vriend dit lezen...print het uit en laat het je hulpverlener lezen. Dit kun je niet alleen er is teveel gebeurd in je verleden!! Je verhaal is echt schrijnend wat je verteld over je opvoeding enzo..ik kan me zo voorstellen dat je jezelf niets waard vindt doordat je ouders zo tegen je doen/ gedaan hebben. Maar je hebt mensen om je heen die wel om je geven en je dus wel de moeite waard vinden....als je niet voor jezelf wilt vecht vecht dan namens deze mensen! Zij vinden je de moeite waard dus geloof daar in.

En wees eerlijk en open alleen dan krijg je weer ruimte voor leuke dingen..

Veel sterkte gewenst!

**Geplaatst**: 15-03-06 21:28

Re:

Geplaatst: 15-03-06 21:28

atheentje schreef:
Lekker makkelijk praten ijslanderfan maar zo werkt het niet!

Ik ben zelf maatschappelijk werker en weet er wel iets van....Maar als je echt uit deze diepe put wilt komen zul je meer van jezelf moeten laten zien. Laat zien dat het niet meer gaat...laat je vriend dit lezen...print het uit en laat het je hulpverlener lezen. Dit kun je niet alleen er is teveel gebeurd in je verleden!! Je verhaal is echt schrijnend wat je verteld over je opvoeding enzo..ik kan me zo voorstellen dat je jezelf niets waard vindt doordat je ouders zo tegen je doen/ gedaan hebben. Maar je hebt mensen om je heen die wel om je geven en je dus wel de moeite waard vinden....als je niet voor jezelf wilt vecht vecht dan namens deze mensen! Zij vinden je de moeite waard dus geloof daar in.

En wees eerlijk en open alleen dan krijg je weer ruimte voor leuke dingen..

Veel sterkte gewenst!

zo bedoelde ik het niet hoor... sorry

**Geplaatst**: 15-03-06 21:36

Re:

Geplaatst: 15-03-06 21:36

@Pork: Sorry dat mijn vorige bericht mischien nogal raar overkwam, zo bedoelde ik het niet. Voel me er de hele avond al *vreemd* over. Sorry... Natuurlijk snap ik ook wel dat je je nu niet opeens op het een op het andere moment goed voelt. Ik weet het niet wat ik bedoelde, maar het was in ieder geval goed bedoeld.

@ Atheentje: sorry, ik zie nu ook wel dat het stom was.

**Geplaatst**: 15-03-06 22:09

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst: 15-03-06 22:09

ijslanderfan schreef:
Ik heb op mijn 10 de een ongeluk gehad en heb toen in coma gelegen. Waar ik nu achter af jammer genoeg wel weer ben uitgekomen.

Je bent iemand! Je leeft, je hebt een superliefe vriend, je hebt paarden... Geniet van de dingen die je hebt. Ze zijn het allemaal niet waard. Denk de hele dag aan leuke dingen, ga op vakantie. Ik weet dat ik het hier allemaal wel makkelijk in 1 minuutje neerzet, maar ik snap ook wel dat het niet zo werkt. Maar ga vooral door met hulp zoeken, en blijf naar buiten toe gaan. Je komt er wel...

Heel veel sterkte*succes...

liefs

Geeft toch niet, je hebt het daar uitgelegd..

Pork.. vind het echt erg voor je.. maar ik kan je niet meer zeggen dan.. tja dan wat? ik heb hier zelf geen ervaring mee.. maar ik vind het ook wat ijslanderfan zegt : '' Je Bent iemand je LEEFT' niet opgeven

succes kusje

**Geplaatst**: 15-03-06 22:26

Re:

Geplaatst: 15-03-06 22:26

geen hele lange reactie van mij, gewoon: medicatie.

het helpt je om de zaken weer helder te zien, uit de depressie te komen, orde op zaken te stellen, je leven een invulling te geven, en dan, mogelijk, als het er de tijd voor is, kan je rustig afbouwen.

maar voor nu: accepteer medicijnen.
en wacht af wat er gebeurd.
laat je vriend je er maar op vaste tijden aan herinneren

zou ik zeggen

sterkte en succes ermee.

**Geplaatst**: 15-03-06 22:36

Re:

Geplaatst: 15-03-06 22:36

Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt maar ik weet wel hoe het voelt als je leven 1 zwarte uitzichtloze brij is.

Je wil mensen niet lastig vallen, maar je mag nu best egoïstisch zijn.
Jij hebt recht op geluk en er zijn mensen die je daarbij kunnen helpen.
Vecht ervoor die hulp te krijgen.
Als je ouders je niet helpen, moet je ze misschien maar een tijdje negeren, tot je de kracht hebt weer met ze om te gaan.

Mijn ouders konden me ook niet helpen, gewoon uit onbegrip en ik heb jaren slecht contact met ze gehad.

Ik ben volledig met mezelf en voor mezelf bezig geweest en het is het allemaal waard geweest.

En jij bent het ook waard!!!

Ga hulp zoeken en vecht ervoor, want jij hebt ook recht op geluk!!

Succes!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-06 01:26

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-06 01:26

Ik vecht al bijna 10 jaar voor de goede medicatie, en voor de goede behandeling. Maar helaas heel veel mensen denken wel dat het een goed 'bedrijf' is maar ik kan je vertellen dat er vaak het tegen gestelde van waar is.

Ik heb al in de regel medicatie gehad, seroxat, prozac, diazepam, oxazepam, orap en ga zo maar door. Maar helaas hielp hier niks bij. Ik kreeg een te lage dosering en tja dan helpt het niet. Als ik dan ook zei van dat ik er eingelijk niks van merkte dat ik ze slikte, dan werd ik niet gehoord, of praatte ze er maar over heen. Ja ik heb vaak het gevoel gekregen van ow daar heb je haar weer.

In therapie of opgenomen worden dat kan bij mij niet. De reden daarvan is dat ik een hersenbeschadiging heb en niet goed in een groep kan functioneren. En komt er nog eens bij dat ik dat mijn dieren niet kan aan doen. Er komt ook nog bij dat dat dan redelijk snel moet geregelt worden, en daar is helaas geen mogelijk heden voor. Mijn huisarts stuurt me toch weer door naar het ggz, die gene die ik eingelijk het meeste zie bij het ggz die is op vakantie voor een paar dagen, en mijn behandelaar die krijg ik toch nooit te spreken want die heeft altijd belangrijkere zaken als mij te doen. Ja dit noemen ze van het kastje naar de muur. Maar ik ken dit niet anders bij het ggz.

Ik voel me op dit moment zo opgefokt dat ik eerlijk gezegt weer blij ben dat ik heel huids thuis ben gekomen want ben vandaag weg gemoeten, en heb netjes nog gezegt niet netje gereden. (auto)
Hard de muziek aan in de auto, en dan schreeuwend mee zingen met de muziek. Tja het opgefokt gevoel is niet weg en het word alleen maar heftiger.

Waarom ik zo gesloten ben naar mensen is gewoon heel simpel, ik ben zo vaak door mensen teleurgesteld, ook als ik iets tegen ze zei, en een hele grove antwoord terug kreeg, of gewoon niet gehoord word, dat ik gewoon voortaan liever stil ben. Dit gaat vooral over het ggz, die vriendjes politiek hebben gedaan met mijn ouders. Ik was toen nog minderjarig en ze geloofde mijn ouders wel en mij helaas niet.

Ok ik heb ook 1 keer tegen ze gelogen, ik had verteld dat mijn vader incest had gepleegt, en dat was niet zo waar, maar mijn vader had ook gezegt dat ik maar beter in coma had kunnen blijven liggen. Dit was al 1 van mijn eerste schreeuwen om aandacht, dat het niet lekker ging met mij. Mijn ouders hadden daar toen appart gesprekken, en ik denk dat ze daar niks goed over mij verteld hebben. Vandaar dat ze mischien nog steeds zo reageren van daar heb je haar weer. Ik heb ze overgens direct erna verteld waarom ik dat gedaan had, en iedereen die er bij betrokken was mijn excusses bij aangeboden, mijn vader heeft dat helaas nooit gedaan en alleen amar ontkent dat hij dat gezegt heeft.

Ik zie gewoon deze periode geen andere optie meer. Ik weet het niet meer 10 jaar lang is een lange tijd dat ik gevochten heb voor me zelf vinden jullie dat ook niet....

**Geplaatst**: 16-03-06 01:49

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst: 16-03-06 01:49

Jeetje meid...

heel veel sterkte..
ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hierop moet zeggen..
Ik snap echt dat je het heel moeilijk hebt en dat je steeds van het kastje naar de muur gestuurd wordt zal daar ook niet bij helpen, maar hopelijk zul je over een tijdje weer inzien dat er ook leuke dingen in het leven zijn.

**Geplaatst**: 16-03-06 02:20

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst: 16-03-06 02:20

Wat een ellende meid,

Een simpele oplossing is er niet,ik denk dat het belangrijkste is dat je iemand vind die naar je luisterd.
Misschien is het toch verstandig om er met je vriend over te praten en gewoon alles eruit te gooien.Je wilt hem geen pijn doen en dat is heel begrijpelijk,maar denk je niet dat hij wel alles voor zijn liefde wil doen en graag wil weten wat haar allemaal dwars zit??Zou ik persoonlijk wel willen...
Ik kan je niet vertellen hoe het voelt om in jou schoenen te staan,maar ik heb in mijn leven ook het een en ander meegemaakt.Toch iedere keer weer de kracht vinden om door te gaan.

Ik denk dat er voor een gedeelte voor jou toch een oplossing ligt in medicijnen...wel de juiste dosis.
Hoe het met een hersenbeschadiging zit weet ik gedeeltelijk,mijn vriend heeft dat ook.Door een auto ongeluk...hij is ook een deel van zijn geheugen kwijt.Soms vertel je hem iets en 2 tellen later weet hij het niet meer.Ikzelf gebruik medicijnen die er soms voor zorgen dat mijn geheugen ook niet optimaal werken.Mijn omgeving weet dat ook...en ze leren er maar mee te leven..moet ik ook.We hebben immers geen keus.

Wat ik je nog wel even mee wil geven is dit....
Kijk in de spiegel eens goed naar jezelf....want daar staat de belangrijkste persoon die je kent.Dat is ook meteen de mooiste persoon,ongeacht wat een ander denk.Wees trots op jezelf want je hebt toch wel heel wat bereikt in je leven.Je hebt toch maar mooi alles overwonnen.Je hebt een enorme vechtlust en dat is al zeker iets om trots op te zijn!!

Heel veel sterkte en als je de behoefte hebt dan gooi je het er maar lekker uit hier...

Tinky

**Geplaatst**: 16-03-06 08:28

Re:

Geplaatst: 16-03-06 08:28

Ik heb ook weinig gehad aan de officiële hulpverlening, ik ben op een gegeven moment naar alternatieven gaan zoeken.

Ik heb heel veel gehad aan de Bach Remedie, dat is voor mij echt de ommezwaai geweest.
Niet van de 1 op andere dag, maar het heeft wel m'n denken en doen positief beïnvloed.

**Geplaatst**: 16-03-06 10:15

Re:

Geplaatst: 16-03-06 10:15

ik begrijp dat je misschien, waarschijnlijk, niet zomaar zelf uit het cirkeltje kan stappen waar je nu in zit..
maar probeer dan naar de huisarts te gaan, zet je verhaal zo nodig van te voren op schrift, en vraag om medicatie in de goede dosering..
dokters en psychologen denken niet van daar heb je haar weer..
ze doen gewoon hun werk en jij bent gewoon een cliënt.
ga maar gewoon ff doordrammen want dit is ook niks toch?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-06 15:34

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-06 15:34

@tinky: Ik heb ook vaak last dat ik dingen een paar minuten niet meer weet. En dan moet ik ook vragen wat zei je nou? Dat zie ik nog niet zo erg als mn handicap. Daar kan je op veel vlakken wel iets aan doen. bv afspraken gelijk in je telefoon zetten. (de meeste mensen hebben die altijd wel bij) en als je niet helemaal weet meer wat mensen hebben gezegt en je moet het onthouden, of je legt een kladblok neer op de tafel. of je vraagt of ze het ff voor je op willen schrijven, of mailen. Dus daar valt nog enigs zins mee te leven.

Mijn vriend weet dat ik me zacht gezegt kl*te voel. Hij weet ook wat ik allemaal heb mee gemaakt heb en zo. Maar hij kan er voor de verder rest ook niet veel mee. Mijn huis arts heb ik al een keer een brief geschrevn, en er niet alles in gezet. waarom niet omdat ik dat gewoon niet wil. Hij weet ook dat het ggz laks in veel dingen is. En dan komt er nog eens bij dat als ik naar de huisarts wil gaan er een wacht tijd van 2 weken is voordat er weer plek is.

Ik voel me gewoon op dit moment heel erg eenzaam en opgefokt.
Maar dan denk ik altijd maar dat het toch aan me eigen ligt dat ik dit wel om de een of andere manier heb verdiend. Er moet toch iemand de taak van zwarte schaap hebben, iemand moet toch het pispaaltje van de maatschappij zijn, en uitgerekent ben ik dat. En meestal gaan die mensen gewoon niet zo lang mee als het gemiddelde.

Het opgefokte heb ik altijd als ik me niet lekker voel.

*zucht* ik ga weer lekker terug mn bedje in.

**Geplaatst**: 16-03-06 16:01

Re: een stukje van mijn verhaal.

Geplaatst: 16-03-06 16:01

pork schreef:
Waarom ze mijn daar niet echt willen helpen is ook wel een gedeelte mijn eigen fout. Want ik laat nooit niet echt weten hoe erg het is. Ik zeg daarom ook niet veel, hou liever mn kop.

Dat moet je dus niet meer doen: je kop houden. Je moet juist alles eruit gooien, wie je ook voor je hebt. De schijn ophouden werkt alleen maar averechts. Probeer jezelf met al je zwakheden te accepteren, dat is al een 1e stap. Vandaar uit ga je werken aan een nieuw leuker leven voor jezelf. Probeer bewust te genieten van de dingen om je heen. Het zou helpen, wanneer het straks lekkerder weer wordt. Dwing jezelf naar buiten te gaan, want binnen blijven daar wordt je echt niet gelukkiger van. Luister naar de vogels en kijk naar de knoppen aan de struiken enz. Het is niet allemaal rozegeur en zonneschijn, maar wanneer je er voor open staat, is er zo veel moois om je heen. Zoek zelf het plezier in je leven, ga niet wachten tot anderen dat voor je gaan doen. Heb ooit eens een zin gelezen, welke ik je niet wil onthouden: Depressief zijn, is geen schande, het toont dat het leven je niet ongemoeid laat. Kop op, je kunt het.