Hoi, ik was dus wel geintresseerd of meer mensen zoals ik dit mee hebben gemaakt. Ikzelf heb op 10-jarige leeftijd mijn vader verloren, als hier interesse voor is wil ik wel vertellen hoe dat is gebeurd. Ik ben nu 16. Ik zou het wel interessant vinden of er nog meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt en hoe jullie dit hebben ervaren.

Anne-Sophie.

O dat is echt erg hoe is eht gebeurd nog ook toen jij niog zo jong weas meot er neit aan denken ben nu 12 en heb ze nog allebij:)gelukkig wel

oh wat erg!
Ik heb zelf gelukkig alletwee mijn ouders nog.
maar ik had vroeger wel een vriendin ( door bepaalde dingen ruzie gekregen geen contact meer mee) maar die is voor haar 16e alletwee haar ouders kwijt geraakt.
Eerst haar moeder aan kanker op haar 13e. en haar vader aan kanker op haar 15e.. echt erg!
Gelukkig had ze al een oudere broer met een eigen huis.. dus daar woont ze nu, maar ik denk dat niemand zich kan voorstellen hoe het voel/is.. of je moet het zelf mee gemaakt hebben.. echt erg gewoon!

Ik op driejarige leeftijd mijn moeder, aan kanker.

Ow wat erg allemaal, Onze buurman is vorige week overleden hij was 53 jaar en had een zoon van 15 en een zoon van 21 ong. Hij had ook kanker . Het ging een tijdje heel goed maar ineens was het gebeurt .

Ik ben op mijn 11de jaar mijn moeder verloren aan kanker.
Ben inmiddels 22 maar het doet nog steeds pijn bij sommige dagen.
Op dit moment ben ik zwanger, en had ik erg graag gewild dat ze er nog was, maar ja het is nou eenmaal zo, en ik weet dat ze over mijn schouder met me meespiekt.

xXGRIETJEXx schreef:

Ik ben op mijn 11de jaar mijn moeder verloren aan kanker.
Ben inmiddels 22 maar het doet nog steeds pijn bij sommige dagen.
Op dit moment ben ik zwanger, en had ik erg graag gewild dat ze er nog was, maar ja het is nou eenmaal zo, en ik weet dat ze over mijn schouder met me meespiekt.

Dat is inderdaad het zwaarst lijkt mij, je zwangerschap, trouwen, samenwonen... al die dingen die je normaliter met je mams zou doen... maar erg sterk dat je weet dat ze meekijkt...

Een vriendin van mij is in 3 weken tijd beide ouders kwijtgeraakt. Haar moeder is nog steeds niet duidelijk (lijkt op zelfmoord), haar vader 2,5 week later een hartstilstand in de auto. Dat meisje was in 1 klap volwassen. Ze hebben het huis verkocht en zijn bij verschillende mensen in gaan wonen. Hoe het nu met der gaat? Geen idee, ik zie haar nooit meer...

ik ben op 14jarige leeftijd mijn moeder verloren aan kanker.Ben nu 16 bijna 17.
Ik mis haar erg bij de paarden, we deden heel veel samen en ik heb nu eindelijk een eigen pony en dan moet ik veel dingen vragen aan andere mensen hoe zij iets doen bijvoorbeeld enten. Van die kleine dingen waar je heel verdrietig van kan worden.

Maar het leven gaat door hoe dan ook. Iedereen krijgt vroeg of laat klappen te verwerken

Ik ben op 10 jarige leeftijd mijn vader verloren, ik ben nu 16

Op de basisschool hadden 2 kinderen bij mij in de klas, allebij een moeder met kanker. (groep 8)
De jongen zijn moeder was al snel overleden.
het meisje heeft haar moeder sinds een halfjaar verloren.
Zit nu in de 2e.

Hermesdeux schreef:

xXGRIETJEXx schreef:

Ik ben op mijn 11de jaar mijn moeder verloren aan kanker.
Ben inmiddels 22 maar het doet nog steeds pijn bij sommige dagen.
Op dit moment ben ik zwanger, en had ik erg graag gewild dat ze er nog was, maar ja het is nou eenmaal zo, en ik weet dat ze over mijn schouder met me meespiekt.

Dat is inderdaad het zwaarst lijkt mij, je zwangerschap, trouwen, samenwonen... al die dingen die je normaliter met je mams zou doen... maar erg sterk dat je weet dat ze meekijkt...

Zeker weten het is zeker heel erg, natuurlijk verdriet dat slijt, en er zijn dagen dat ik er niet meer aan denk, maar dan krijg je weer van die dagen waarvan je zoiets hebt sh*t was ze er nog maar.

Ook met kerst heb ik dat heel erg, diep in een put zitten, geen zin meer hebben in het leven noem maar op.

Gelukkig heb ik nog een geweldige vader, een lieve zus en zusje en een geweldige vriend die me overal doorheen slepen

Als er iemand is, die met een ander wil¨praten die ook een ouder is verloren, mijn PBbox staat altijd voor jullie open, ik weet hoe moeilijk het is, en steun is er altijd nodig.

Ik heb ze beide nog, alleen mijn vader zie ik nooit meer (gelukkig).
Een moeder van een jongen waar ik tot gr 8 veel mee om ging vocht al 7 jaar tegen kanker, maar 2 maanden terug ofzo is ze overleden..

Nee maar het verschil is jij wilt je vader niet meer zien, ik wel..

Ik op 4 jarige leeftijd mijn vader, aan kanker..

Geloof me of niet: mis hem nog élke dag en en er gaat géén dag voorbij dat ik niet aan hem denk.

ik heb toen ik 8 was mijn vader verloren, aan kanker
ben nu 15 en mijn moeder heeft ondertussen al weer een paar jaar een neiuwe man die ook bij ons woont en 2 kinderen heeft die gelukkig niet meer thuis wonen.

.

_Inga schreef:

Nee maar het verschil is jij wilt je vader niet meer zien, ik wel..

Is ook niet noodzakelijkerwijs beter, mijn ouders zijn gescheiden en na een jaar bezoekregeling besloot mijn vader dat hij ons niet meer wilde zien. Als kind begrijp je daar ook niks van....
Als kinderen hun ouders niet meer willen zien is daar vaak heel wat ellende aan vooraf gegaan

Ik ben mijn vader verloren toen ik 8 was.. Ook aan kanker. Nu ben ik 19 en had ik nog graag ff met hem bij willen kletsen. Ik weet zeker dat ie trots op mij geweest was. Op die leeftijd ben ik er niet zo kapot van geweest, maar de klap krijg je later... hoe dan ook...

Urielle schreef:

Als kinderen hun ouders niet meer willen zien is daar vaak heel wat ellende aan vooraf gegaan

dat is zeker waar! Ik zit zelf in deze situatie, heb geen contact meer met mijn vader...

Ook ik ben mijn vader 5 jaar geleden verloren, hij was toen 60 en ik was 22! Je wordt dan echt ineens volwassen en beseft hoe relatief het leven is.

En ook voor mij geldt: er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk of hem mis....

mijn vader ging dood toen ik 17 jaar was.. ik ben nu 20 en ik zit er best nog wel mee..
hij was niet ziek.. hartstilstand

Jeetje...allemaal niet prettig...

Zelf heb ik ze beide nog,en dan spreek ik maar van geluk Als ik deze verhalen al lees,maar ook wat hier overlijdt in de naaste omgeving:

*Mijn nichtjes waren toen 11 en 8 toen hun vader(mijn oom) overleed aan Kanker op 42 jarige leeftijd. Nu zijn ze 18 en 16,en nog hebben ze het vaak best zwaar

* Een buurvrouw(vroeger mijn juffrouw) overleed 2 jaar terug aan acute leukemie(38jaar). Moeder van 6 kinderen. Plots koorts en vaak bloedneus,diagnose: Acute leukemie. Meteen werd ze behandeld.
2weken later heeft 1 van haar zoontjes(3jaar) dezelfde symptomen,ook hier diagnose: Acute leukemie(zonder dat leukemie,erfelijk of besmettelijk is, 2 mensen uit 1 familie met leukemie ) 1,5maand later overlijdt mijn buurvrouw,aan een infectie die ze kreeg na haar beenmergtransplantatie... Haar man is met haar 6 kinderen ineens moederloos. Het kleine zoontje is nu inmiddels op de goede weg van genezing
Triest hoor.

* Vorig jaar pleegde ineens de vader van een hele goede vriendin van mij zonder reden zelfmoord. Het meiske was enigs kind... En was heel close met haar vader. Ze deden haast alles samen. Tot die ochtend dat ze merkte dat haar vader ineens weg was en de politie ineens op de stoep stond... met het verhaal dat haar vader zich voor de trein had gelegd.

Echt triest allemaal...
Vooral Kanker is iets onbegrijpelijks. Niemand gun je die ziekte...Niemand verdient het,en toch... krijgen ze het...
Sterkte allemaal!
Blijf positief denken in het leven

_Inga schreef:

Nee maar het verschil is jij wilt je vader niet meer zien, ik wel..

idd..Heb je ook gelijk in!

Urielle schreef:

_Inga schreef:

Nee maar het verschil is jij wilt je vader niet meer zien, ik wel..

Is ook niet noodzakelijkerwijs beter, mijn ouders zijn gescheiden en na een jaar bezoekregeling besloot mijn vader dat hij ons niet meer wilde zien. Als kind begrijp je daar ook niks van....
Als kinderen hun ouders niet meer willen zien is daar vaak heel wat ellende aan vooraf gegaan

Idd..Was bij ons ook zo, hij belde ineens op dat ie ons niet meer op kwam halen(wij waren nog klein) en zeiden oke, tot volgende week..Toen zei die nee ik kom je nooit meer ophalen .
Wij waren echt over de zijk, Maarja..Nu wil ik hem niet eens meer zien..er is nu btw een rechtszaak, voor naamsverandering..hij gaat niet akkoord..Maar wij winnen het toch want hij heeft afstand getekent!

Mijn klasgenoot heeft 10 jaar geleden zijn moeder veloren, hij was toen 6.
Het heeft echt heel lang geduurd voordat hij er mee kon omgaan.
Nu gaat hij er gewoon mee om maar ik zou echt niet weten of hij wel eens aan zijn moeder denkt.