Weet niet zo goed hoe het te typen maar de vader van een collegaatje is ernstig ziek. Dinsdag wordt er een scan gemaakt en zal er gekeken worden of er nog wat aan te doen is. Hij is al langere tijd ziek. Hij ligt al wel aan de morfine.
Nu ken ik die man niet, maar heb 3 dagen terug plots het bericht gehad dat mijn neef ernstig ziek is en nog maar een paar weken te leven heeft. Hij werd een week terug opgenomen met erge buikpijnen en er waren dus scans gemaakt. Zware kanker in de buik en omgeving. Dus opgegeven, niets meer aan te doen.
Nu zijn het alletwee mensen die ik niet echt goed ken (oke mijn neef natuurlijk wel maar de vader van die collega niet). Maar hebben jullie dan ook dat je dan pas merkt hoe snel het leven voorbij kan zijn en dat je gewoon van alles moet genieten, hoe klein iets ook is?
Je leeft wel gewoon door... je kan moeilijk thuis blijven en niets meer doen...maar stel je eens voor dat het jouw lief is... of jijzelf.