Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-02 11:36

zelfmoord, ik hoor niks anders...toeval?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-02 11:36

Misschien ligt het aan het feit dat ik er zelf heel fel mee bezig ben op dit moment maar bij ons in België word ik de laatste tijd in allerlei media constant geconfronteerd met zelfmoord(gedachten en -pogingen), iedereen heeft het erover:
-in soapseries (Familie,...)
-in actualiteitprogramma's (Telefacts)
-het nieuws zowel radio als tv
-in gesprekken onder mensen

Misschien was het vroeger ook al en let ik er gewoon feller op?Maar het is wel echt heel fel bij ons nu.
En ik heb het daar heel moeilijk mee, door ff over zoiets te horen word ik gelijk weer heel depressief en begin ik er zelf fel over te denken en wens ik dat ik zelf het lef had om... Het bericht maakt mij koud op dat moment maar er is ook respect en jaloezie. Dit maakt mij echt bang, en boos omdat ik nog niet durf... en da ga ik maar automutileren...

sorry ben helemaal van de kaart en dit moest ff...

**Geplaatst**: 26-01-02 11:47

Geplaatst: 26-01-02 11:47

misschien moet je het wat meer afsluiten voor jezelf, als je een programma er over ziet dan zet je het gewoon uit, als je er een artikel over ziet staan in de krant dan lees je het niet, op deze manier als jij er steeds mee in aanraking komt dan blijven de gedachtes er aan ook veel meer bij je rondspoken, je moet er denk ik zelf voor zorgen dat je je daarvoor kan afsluiten, en automutilatie is natuurlijk geen oplossing ...

**Geplaatst**: 26-01-02 12:53

Geplaatst: 26-01-02 12:53

en je woont in Leuven. Als je ergens kan feesten is het daar wel.

Kop op, het is maar hoe je alles wil bekijken. It's all in the mind.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-02 15:15

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-02 15:15

Leuven is indeed the place to party...!

maar daar heb ik nu geen plezier in. Ik kan wel weggaan en het zal lijken of ik me amuseer maar dat is niet zo.

**Geplaatst**: 27-01-02 15:33

Geplaatst: 27-01-02 15:33

ik sloot me eerst helemaal af voor zelfmoordberichten. totdat ik er niet meer onderuit kwam. een meisje waar ik bij op school heb gezeten heeft zelfmoord gepleegd een tijd terug. sindsdien ben ik er meer op gaan letten, ben het me meer aan gaan trekken. raar dat het zo maar opeens zo dichtbij lijkt te zijn, je ontkomt er niet meer aan dan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-02 14:28

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-02 14:28

Achteraf bekeken ben ik er al heel lang mee bezig (zeggeh 2jaar).
Het begon met gedichten over de dood en zelfmoord lezen, dan zelf schrijven. Kortverhalen over zelfmoord met mijn idolen in de hoofdrol schrijven (ziekelijk gewoon...). Boeken lezen over zelfmoord, zowel fictie als non-fictie. Maar ik was er zelf in gedachten nog niet zo bewust mee bezig, denk ik.
Dat is nu heel anders: ik heb geen behoefte of inspiratie voor het schrijven en elke confrontatie in boeken of media ervaar ik als pijnlijk (het maakt me bang en jaloers tegelijk) maar ik denk er nu bijna dagelijks wel aan bv. als ik op mijn kot zit (6de verd.) zo van dat is nog niet hoog genoeg of als ik langs t water loop, is t water koud genoeg om onderkoeld te raken. En ik vind het ongelofelijk laf van mezelf dat ik het nog niet gedurft heb...
Ik krijg er zelf bijna schrik van...

**Geplaatst**: 28-01-02 15:42

Geplaatst: 28-01-02 15:42

Zo heb ik dat ook met meerdere dingen .... Als ik de ene dag een woord hoor dat ik nooit zo vaak hoor en je denkt er bij na, dan valt het de dagen/weken erna ook ineens op als je dat woord ergens ziet staan (kranten/televisie/vrienden/familie)... tenminste dat heb ik altijd!
Groetjes van Jessica!

**Geplaatst**: 29-01-02 00:25

Geplaatst: 29-01-02 00:25

Misschien dat je eens hulp kunt gaan zoeken. Ik heb kort geleden nog met dezelfde gedachten gelopen, en heb die gedachte af en toe nog, maar ik zet me er over heen. Ik leef nog steeds voor mijn ouders en mijn diertjes. En de vooruitzichten helpen mij daar enorm bij aangezien ik een paardje krijg binnenkort. Dus life couldn't get worse.

Houd de moed erin, en remember je bent niet de enige. Maar ik zou je echt aanraden om eens met iemand te gaan praten. Weet je zelf wat de aanleiding is van al deze gedachten?

Over het feit dat het steeds meer voorkomt heb je wel gelijk. In mijn omgeving ook...vriend van mijn nicht...meisje op school...héél frustrerend allemaal. Maar weet wat je allemaal met een overdreven grote dosis verdriet achterlaat...dus doe alsjeblieft geen gekke dingen! Je moet dingen op gaan zoeken die je plezier geven in het leven! Ik ben destijds gestopt met school en ben leuke dingen gaan doen, samen met mijn ouders, en uiteraard ook alleen aangezien mijn ouders niet paardrijden Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-02 16:37

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-02 16:37

Dat hoor ik nu van iedereen: doe maar geen domme dingen want je doet er heel veel mensen verdriet mee, het is egoistisch en het is laf. Ja maar WIE zit er NU in de oliebol dus als ik daar nog ns rekening moet mee houden? En volgens mij vergt het heel wat moed om er definitief een eind aan te maken, heb ik dus blijkbaar niet...

Wat mij nu nog tegenhoud? Schuldgevoelens en niks anders, want de dag dat ik zelfmoord pleeg is mijn ma er ook aan... Maar dat is geen motivatie of steun, integendeel het maakt me razend dat ik zelfs in de grootste smeerboel nog eerst rekening hou met anderen en dan pas met mezelf...
En mijn pa wil gewoon niet accepteren dat ik mij nu zo voel. t enige wat hij ziet is het schoolwerk dat niet vooruitgaat en het jaar dat m langer kot- en schoolgeld zal moeten betalen als ik blijf zitten. HIJ KAN MIJN RUG OP!

En voor mijn paardjes Alma en Eef hoef ik ook niet want zij zijn er zelf niet meer...

Ik leef nu echt van uur tot uur en sleep me gewoon de dag door en ik weet zelfs niet waarom of waarvoor...
Hulp zoeken...dat kost geld (ik werk niet) en als ze thuis niet willen...

IK BEN DIT KLOTELEVEN ZO MOE EH, ben ik eigenlijk wel ooit gelukkig geweest? Misschien HEEL lang geleden...

**Geplaatst**: 30-01-02 16:41

Geplaatst: 30-01-02 16:41

'T is maar net waar je op let en waar je 'prioriteiten' (beetje fout woord in deze context) liggen.

Ik denk dat jij hard toe bent aan professionele hulp, alleen kom je hier echt niet uit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-02 16:51

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-02 16:51

Ik weet het...
Had op school al eens gepolst maar veel reactie ('we zullen het nog even aanzien, vermoedelijk de stress van de examens, blablabla...')heb ik niet gekregen tot nu toe...

**Geplaatst**: 30-01-02 16:56

Geplaatst: 30-01-02 16:56

Nou, dan ga je toch een stapje hoger als de school niet wil. Je moet er ook zelf wat voor doen hoor! Het gaat niet vanzelf! Beetje initiatief tonen!
Gesprek met je huisarts, laat je doorverwijzen naar een psycholoog of psychiater, dan ben je al een stap op de goede weg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-02 17:00

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-02 17:00

bestaan er zo ook gratis instanties ofzo (geen jongerentelefoon of zo maar serieuze hulp)? Want mijn ouders willen niet en de huisarts of zo werkt niet gratis eh en ik heb ook geen fut nu om achter die dingen aan te hollen...

**Geplaatst**: 30-01-02 17:05

Geplaatst: 30-01-02 17:05

Ja, ik geloof het Riagg. Ik had vroeger een vriendin die heel onzeker was en depressief. Die ging ook naar het Riagg. Kun je daar niet eens informeren?

**Geplaatst**: 30-01-02 17:07

Geplaatst: 30-01-02 17:07

Geen idee, ben niet zo thuis in die dingen, zeker niet in België.
Maar je bent toch gewoon ziektekosten verzekerd neem ik aan?
En je mag toch wel naar de huisarts van je ouders?! Desnoods verzin je een smoes, blaasontsteking ofzo, weet ik veel! Zo duur is een consult van een huisarts echt niet en op de rekening staat niet waarvoor je geweest bent.
Ik zou toch maar even het laatste beetje fut bij elkaar schrapen en hier achteraan gaan hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-02 17:43

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-02 17:43

Morgen evaluatiegesprek op school over t werk. Ik ga het horen, denk ik. Als ze nu nog niks doorhebben?

Nu ga ik door naar de les...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-01-02 16:29

Geplaatst door de TopicStarter : 31-01-02 16:29

Ben vanmorgen dus op evaluatiegesprek in verband met het eindwerk (met de atelierdocent =Stijn +tekendocent +departementshoofd)geweest. En ik heb serieus naar mijn voeten gehad, ik was er echt niet goed van. Zo van: wanneer denk jij te beginnen, is dat alles wat je tot nu toe hebt, zo kom je er niet (opmerkingen kwamen vooral van het departementshoofd)... Ja, DAAR was ik nog niet achter, duh. Ik had wel kunnen janken maar dat doe je als 21jarige niet eh?
Terug in het atelier vroeg Stijn dan toch wat er aan de hand was. Want ik had de vorige jaren toch altijd 'goed' werk geleverd. Ik heel kort proberen uit te leggen dat het mij allemaal niets meer zegt nu, ik geen energie heb, ik me ongelofelijk rot voel met mezelf, dat ik het niet meer zie zitten.
Toen is Stijn met het departementshoofd gaan praten ('dit kunnen we zo niet laten' had m wel ns eerder op kunnen komen) en die heeft onmiddellijk contact genomen met de sociale assistente van de school (hebben ze die dan?). Morgen om 10u moet ik bij haar zijn...
Moet wel zeggen dat het departementshoofd zo beleefd was zijn verontschuldigingen aan te bieden maar mijn dag was toch al naar de bananen...

**Geplaatst**: 31-01-02 16:43

Geplaatst: 31-01-02 16:43

Hèhè, nu komt er tenminste schot in. Kiezen op elkaar hoor, en doorzetten. Ik ben blij dat Stijn toch nog even is gaan doorvissen. En je had gerust mogen huilen hoor, ook als 21 jarige hoef je je niet sterkt te houden. Huilen lucht op....

Ik hoop voor jou op een goed gesprek morgen. Beter laat dan nooit.

En denk aan mijn tip: dagboek bijhouden....