Hoi allemaal,
Ik heb een kort maar toch lang verhaal. Vandaag heeft mijn moeder te horen gekregen van de huisarts dat ze voor de 3e (!!!!!!!!!!!!!!!!!) keer een nekhernia heeft.
Hier even het hele verhaal zegmaar:
Toen mijn moeder 40 was kreeg ze d'r eerste.. Die was niet goed geopereerd (zenuw zat nog steeds knel, ze hadden aan de voorkant in haar nek geopereerd) en dat voelde ze dus, (nog steeds telkens een tintelende hand) dus ze heeft nog dik een half jaar lopen zeuren van "het gaat niet, hij zit er nog".. Die artsen zeiden van "ja het zit tussen je oren hij is over".. Toen heeft mijn moeder volgehouden en hebben ze toch maar weer een scan gemaakt, en ja, hij zat er nog steeds hoor.. Dus toen wéér geopereerd, de knokkels van de (bovenste) nekwervels eraf gehaald.. Haar nek is nu dus nog best gevoelig, (als je haar goed in haar nek pakt zit je dus op haar zenuw) en na die operatie was het over.. 2 jaar later ongeveer voelde het weer niet goed, weer naar de dokter, en ja hoor, weer eentje. (Een nekhernia is al "zeldzaam" dus de dokter geloofde het eerst niet, maar toch.. Ze had er dus weer eentje, in totaal dus al 2.) Nou, die is dan met therapie verholpen.. En nu voelde mn moeder zich al een paar weken niet lekker en zei zo: "ja ik ga voor deze week nog een afspraak maken bij de dokter" dus dat heeft ze gedaan, die heeft weer wat testjes gedaan en ja, er zit er weer eentje.. Of die 2e is weer teruggekomen, maar ze gaan haar in ieder geval niet meer opereren, dat is te gevaarlijk en zo word haar nek ook steeds zwakker..
Voor haar eerste hernia is ze dus 2 keer geopereerd, de 2e hernia is met therapie verholpen. Over ongeveer een maand moet mijn moeder weer naar het ziekenhuis voor een scan of foto's, zodat ze kunnen zien of het die 2e weer is of weer een nieuwe. Ze gaan nu in ieder geval niet meer snijden maar waarschijnlijk weer met therapie.
Als het héél erg druk is, veel spanningen enzo, problemen, dan slaat dat ook op mijn moeders nek. Daar is ze dus best gevoelig voor maar als ze dat eenmaal voelt dan weet ze dat ze moet stoppen. Ze heeft ook regelmatig last van knallende hoofdpijn, hiervoor is ze ook al naar de dokter geweest en onder behandeling.
Na de eerste operatie moest ze zo'n kraag om, ze kon nieteens normaal lopen, bukken, laat staan een papiertje oprapen. Dan voelde ze zich zó supermachteloos, omdat ze gewoonweg helemaal niets meer zelf kon. Ze kon nieteens koken!! (Gelukkig heeft mijn moeder toen mijn zus leren koken, aanwijzingen geven enzo) Naderhand is dat steeds beter gegaan en nu kon ze vrijwel alles weer.. Tot ze voelde dat er weer wat niet lekker zat!
Ik hoorde het vanmiddag toen ik uit school kwam, ik helemaal over de zeik heen (eigenlijk best logisch) vriendin gesmst of ze me kon bellen. Ik was echt hélemaal overstuur en na een gesprek van een half uur was ik weer wat gekalmeerd. Ik ben echt superbang, waarom, ik weet het niet, maarja, het is tóch je moeder. Ze is heel verstandig, maar best koppig en wil echt alles zelf doen!!
Als het onduidelijk is, SORRY, want ben nog steeds best wel overstuur. Het is niet niets, een paar jaar terug (toen ik in groep 6 zat, zit nu in de brugklas) wilden mijn ouders gaan scheiden maar zijn ze in therapie gegaan en nu gaat het "goed" (mijn vader zeurt nogal maarja.. wat wil je anders, 3 pubers in huis he..)
Ik weet echt niet meer wat ik nou moet hoor.. Ik ben zo bang..
Ilse