Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-01-02 00:25

vriend overleden op 29 oktober 2001

Geplaatst: 18-01-02 00:25

smorgens om half 10 krijg ik telefoon. het is jolanda. ze zegt: 'weet je wie er vanmorgen verongelukt is?' nee? zeg ik. ik zou het begod niet weten. 'Jochem Timmermans'zegt ze. Ik krijg een harde klap in mijn gezicht en krijg bijna geen adem. 'JOCHEM?? 'mijn' jochem?? eigenlijk gewoon een goede vriend die toch stiekem erg veel voor mij betekende.
Tegen een boom gereden onderweg naar zijn werk. in een flauwe bocht. daar reed Jochem elke dag! Langzaam begon ik het te begrijpen. nooit meer die leuke lach, nooit meer die stevige armen om je nek en nooit meer die goedbedoelde flauwe grappen. Nee dat kon niet een leven zonder Jochem.

op zaterdag werd hij begraven.

dit stond op zijn bidprentje.

jochem leefde heel intens en genoot van iedere minuut die hij leefde. Daarvan zijn wij en die hem kenden overtuigd. Het leven was nu nog vaak een groot feest voor hem. Elke dag bracht hem opnieuw een uitdaging die hij met beide handen aangreep. Soms nog onbezonnen waar we hem op moesten wijzen. Altijd bezig. Van zijn hobby: traktors, maakte hij zijn werk. Hij wilde een paar jaar genieten voordat hij samen met Johan serieus aan zijn toekomst ging werken. De gezelligheid van zijn collega's stemde hem tevreden. Hard werken en flink genieten was zijn motto.
Heel intens genoot hij van "zijn vriendengroep" die veel voor hem betekende. Samen plannen maken voor carnaval, vakanties en ieder week-end uitgaan. dit heeft hem veel plezier gebracht. Hij was graag gezien en had veel vrienden en vriendinnen. Jochem vond het belangrijk om voor elkaar klaar te staan. Daar had je familie en vrienden voor. Hij had moeite als iemand onrecht werd aangedaan en kon hier dan ook fel op reageren. In ons gezien genoot jochem van het samenzijn. Vooral met kerstmis genoot hij van de warme sweer in huis. Een spil in ons gezin is weggevallen. Onze toekomstplannen samen met hem zijn weg. Wij verliezen in Jochem onze eerstgeborene, onze enige zoon en broer waar wij zo strots op waren.
Nooit meer zijn begroeting waar je weleens stil van werd. geen discokleding meer in de was van hem.
Nooit meer........... Hier stopt het.

Jochem, bedankt dat je ons kind was. pap en mam

Jochem, bedankt dat je onze grote broer was. Anouk en Jasmijn

Fijn dat u bij onze Jochem zijn laatst "feestje" aanwezig was. Johan, Anny, Anouk en Jasmijn.

nog iedere dag huil ik om deze jongen. denk hem vaak te zien in een discotheek. kan er ook niet bij waarom je iemand niet meer kan spreken als ie dood is HOE ONEERLIJK IS DEZE WERELD??

dit wilde ik graag even kwijt.

bedankt, [naam]

**Geplaatst**: 18-01-02 00:56

Geplaatst: 18-01-02 00:56

Wat lief van je dat je toch nog even dit allemaal over hem vertelt, het is al even geleden dat hij is overleden tenslotten. Het is vreselijk om iemand te moeten missen, je raakt er ook nooit aan gewend, nooit. Soms betekent iemand gewoon meer voor je dan de buitenwereld misschien mag denken, maar het gaat helemaal niet om wat zij denken, het gaat om de manier waarop jij aan hem denkt. Iedere keer weer wordt je ermee geconfronteerd dat hij er niet meer is.
Het is wel heel goed dat je nog veel aan hem denkt, want ook Jochem mag niet vergeten worden. Het helpt ook om erover te praten, daardoor zullen anderen je beter begrijpen.

Veel sterkte

**Geplaatst**: 18-01-02 01:03

Geplaatst: 18-01-02 01:03

Het is gek he dat slech nieuws weer pijnlijke herinneringen oproept. Nu 8 jaar geleden op Kerstavond is mijn neefje dood ter wereld gekomen. Ik mocht bij de bevalling zijn en dat ging dus mis. Ik heb hem vastgehouden en nog nooit in mijn leven zoveel verdriet gehad. Elke Kerst is vervelend, omdat alles dan terug komt. Als ik jouw berichtje lees en het bericht over Sandra doet me dat gelijk weer denken aan dat allesverterende gevoel van verdriet. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar hoe lang?

**Geplaatst**: 18-01-02 02:30

Geplaatst: 18-01-02 02:30

Tegen sommige wonden is zelfs de tijd machteloos.

Het klopt dat slecht nieuws je weer terugbrengt naar je eigen verdriet, dat is niet erg, dat hoort bij je en daar kun je niks aan doen.

**Geplaatst**: 18-01-02 08:53

Geplaatst: 18-01-02 08:53

inderdaad. hoelang zal het duren voordat deze wonden helen? bij ieder slecht bericht denk ik eraan. Veel mensen om me heen denken er niet meer aan. of laten het niet merken. Afgelopen zaterdag is er een groot feest gewest van Jochem zijn vriendengroep en er werd veel over hem gesproken. ook muziek van zijn begrafenis werd gedraaid. o.a. bruce springsteen: born in the USA, Madonna: Like a Prayer en de Dire Straits: Walk of live en Lasgo: Sometime.
gek toch dat je aan muziek zoveel stuen kunt hebben.

eigenlijk zou ik nog veel tegen hem willen zeggen maar hoe?? ik mis hem echt vreselijk erg!!

groetjes [naam]

**Geplaatst**: 18-01-02 11:25

Geplaatst: 18-01-02 11:25

Dit brengt bij mij ook weer een herinnering op, Geertje, de meoder van mijn instructrice (priveles), ik kwam dr elke week voor les en daarvoor kende ik dr al, ongelovelijk lieve vrouw, had een spier ziekte, langzaam werkten de spieren enit emer, het begon bij een arm en eindigte bij dr hart, ik vind het verschrikkelijk klote, ze was nog helemaal neit oud, en ik mis dr verschrikkelijk. Ik wou ook naar de begravenis, maar heb het niet gedaan omdat ik d8 dat ik niemand kon helpen emt mijn gejank.
Gedver zit hier alweer te huilen, zo zie je maar weer dat die vrouw ook voor mij stiekem erg veel betekende.

Sterkte ermee.

**Geplaatst**: 18-01-02 14:39

Geplaatst: 18-01-02 14:39

Het blijven moeilijke momenten. 1,5 jaar geleden is mijn vader overleden.
Je denkt het een plekje te hebben gegeven en gaat verder met je leven.
Toch word ik op de meest onverwachte momenten geconfronteerd met het feit dat hij er niet meer is, NOOIT meer is.
Soms heb ik het daar heel moeilijk mee. Van mijn vader heb ik de liefde voor paarden meegekregen en shetlanders in het bijzonders.
Nooit kan ik hem vertellen dat ik er nu zelf 2 heb, hij zou er zo trots op geweest zijn.

**Geplaatst**: 18-01-02 15:12

Geplaatst: 18-01-02 15:12

irene schreef:
Het blijven moeilijke momenten. 1,5 jaar geleden is mijn vader overleden.
Je denkt het een plekje te hebben gegeven en gaat verder met je leven.
Toch word ik op de meest onverwachte momenten geconfronteerd met het feit dat hij er niet meer is, NOOIT meer is.
.

Dat heb ik nu, na 22,5 jaar ook nog Verdrietig

! Misschien heeft het er wel mee te maken dat ik nog maar jong (14 jaar) was toen mijn vader overleed en ik nooit met hem op gelijkwaardig niveau (volw./volw. in plaats van volw./kind) heb kunnen praten. Er zijn/komen vaak genoeg situaties in je leven voor, waarin je denkt: "Wat zou papa hier van denken?"
Tja Irene... dát blijven idd moeilijke momenten!
Vonneke, ik denk dat ik wel begrijp hoe jij je voelt, ook jou wens ik veel kracht toe!

**Geplaatst**: 18-01-02 19:02

Geplaatst: 18-01-02 19:02

maar kunnen jullie begrijpen dat ik nog graag met Jochem zou willen praten? gewoon over niks?

groetjes [naam]

**Geplaatst**: 18-01-02 19:17

Geplaatst: 18-01-02 19:17

Ja Vonneke, dat snap ik in ieder geval wel. Voor jezelf kun je best met hem praten hoor, dat is helemaal niet gek hoor.

**Geplaatst**: 18-01-02 20:54

Geplaatst: 18-01-02 20:54

Juist dat praten over gewoon niks mis ik het meest, het is ook vaak naar aanleiding van iets heel kleins dat je het gemis weer heel erg voelt.
Zo heb ik laatst een karretje gekocht voor mijn shetjes. Ik zat te twijfelen of ik hem over zou gaan schilderen en zo ja, hoe ik dat zou doen dan.
Heel stom, maar ik stond zo te kijken en ik dacht: O dat vraag ik zo even aan mijn vader.
En met dat ik dat denk, realiseer ik me dat dat dus helemaal niet kan.

Dat gevoel is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik begrijp heel goed wat je bedoelt Von