Een dag voordat mijn oma overleed hoorden we van de dierenarts dat Mientje kanker had en zo gespreid dat er niks meer aan gedaan kon worden. Binnen een paar weken zou het afgelopen zijn. Behoorlijk poedersuiker dus, met het verlies van mijn oma er achteraan
Nou is dat ondertussen iets van 6 maanden geleden en Mien is beter dan ooit.. ze is gek als een jonge kitten, rent door het huis, eet hardstikke goed.. Dus stiekum had ik gehoopt dat op een wonderbaarlijke manier de kanker verdwenen was. Nu aaide ik haar net weer en voelde ik twee dikke bobbels op haar buik.. Zucht had eigenlijk gehoopt dat het over was ofzo.. ik heb een hekel aan afscheid nemen en vooral als je niet weet wanneer het moment kan komen.