Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar mijn mand. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asielen over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.
Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asielen en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
oliebol vind het super zielig, maar wel een hele mooie tekst die ik via email gekregen heb.
kojack
Berichten: 6397
Geregistreerd: 12-10-01
Woonplaats: Groningen
Geplaatst: 14-09-04 19:21
Dit verhaal heeft al vaak op bokt gestaan.
Het is idd een heel sneu verhaal.
mickydo
Berichten: 3881
Geregistreerd: 20-09-03
Woonplaats: Zaanstad
Geplaatst: 14-09-04 19:24
Ik ken het verhaal ook al. Ik vond het ook een heel sneu verhaal
Anoniem
Geplaatst: 14-09-04 19:26
ik ken m al ga m niet nog eens lezen want alleen de gedachte aan de vorrige keer bezorgen me al tranen,,,,
Kristie
Berichten: 15027
Geregistreerd: 30-10-03
Woonplaats: Al pendelend tussen hier en daar...
Geplaatst: 14-09-04 19:30
Ken hem al, zielig...
Pellie
Berichten: 16935
Geregistreerd: 19-08-02
Woonplaats: Ouwsterhaule (frl)
Geplaatst: 14-09-04 19:30
ik heb hem ook al eens gepost maar dit is iets wat terug mag blijven komen.... het is zo de waarheid soms
Kieffertje
Berichten: 1743
Geregistreerd: 23-11-01
Woonplaats: leiden
Geplaatst: 14-09-04 19:47
Kende hem nog niet. Inderdaad traanogen... Erg is dat. Ga misschien toch maar een volwassen hond halen later ipv een puppy.
Mlies
Berichten: 14150
Geregistreerd: 23-07-03
Geplaatst: 14-09-04 19:49
ahw..
Heel zielig..
PPPeet
Berichten: 5965
Geregistreerd: 06-02-04
Geplaatst: 14-09-04 19:54
Ik ken hem inderdaad ook al... Maar wil hem niet nog een keer lezen... Vorige keer liepen de tranen ook al over mijn wangen....
Leo
Berichten: 50107
Geregistreerd: 06-12-02
Geplaatst: 14-09-04 20:01
Hij is echt zielig.. Ik kende 'm al en de tranen staan me inderdaad in de ogen
Glitch
Berichten: 8457
Geregistreerd: 19-05-04
Geplaatst: 14-09-04 20:03
Heel zielig
Laatst bijgewerkt door Glitch op 14-09-04 20:03, in het totaal 1 keer bewerkt
Talisa
Berichten: 8972
Geregistreerd: 18-06-04
Geplaatst: 14-09-04 20:03
aan jullie reacties te zien is het niet zo'n leuk verhaal. heb dr nu ff geen zin in om te lezen..
Danielle_1
Berichten: 2696
Geregistreerd: 28-06-04
Woonplaats: Leusden
Geplaatst: 14-09-04 20:19
Ik kende hem nog niet! Heb niet gehuild,maar ben diep ontroerd door dit verhaal(tje)
Ben ook echt blij dat ik mijn 2 katten van deze ellende heb gered door ze over te nemen van hun vorige eigenaren, anders hadden deze 2 lieverds ook in het asiel beland.
Het is dat ik niet zo groot woon,anders had ik een complete boerderij gehad in mijn appartementje
Alinda
Berichten: 1208
Geregistreerd: 07-07-03
Woonplaats: Boskoop
Geplaatst: 14-09-04 20:35
Ik krijg er kippevel van...
WendyBZ
Berichten: 13134
Geregistreerd: 24-04-01
Woonplaats: Marum
Geplaatst: 14-09-04 20:37
Ik had hem ook nog niet eerder gezien Jakkes Gelukkig heb ik een schoon geweten: ik heb alleen een hamster en die blijft tot ie dood gaat (uit zichzelf ) twee vriendinnen van me hebben in totaal drie katten uit het asiel, onze hond kwam ook uit het asiel en de volgende halen we daar ook uit
DeSa
Berichten: 12885
Geregistreerd: 24-05-04
Geplaatst: 14-09-04 20:41
ik heb m zelf al vaak gelezen, ook al als FW: mail door gestuurd enz. ik zit er ook altijd bij te janken als ik dit verhaal lees, en dan ben ik voor de rest van de week ontroerd. Dus ik lees m maar niet nog een keer
Justy
Berichten: 31631
Geregistreerd: 26-02-04
Woonplaats: Waar het altijd vakantie is
Geplaatst: 14-09-04 20:50
He verdorie... Ik kende hem nog niet maar ik krijg er kippenvel van...
MiekSpeciaal
Berichten: 2813
Geregistreerd: 28-05-03
Woonplaats: Den-Bosch
Geplaatst: 14-09-04 21:26
Ik kende 'm nog niet, maar zit echt met kippenvel en tranen in m'n ogen.. Helaas is het vaak wel de waarheid
Paradise
Berichten: 1936
Geregistreerd: 19-09-03
Woonplaats: Breda
Geplaatst: 14-09-04 22:04
Ik kende hem al maar elke keer als ik het verhaal lees zit ik met tranen in m'n ogen
Renske_
Berichten: 20558
Geregistreerd: 12-10-02
Woonplaats: het zonnige zuiden van NL
Geplaatst: 14-09-04 23:06
ik ken hem al, heb hem in t asiel ingelijst zien hangen en ook op de hondenclub hangt ie
ik kan hem niet lezen zonder dat ik me verdrietig voel of tranen in mn ogen heb
daarom heb ik ook een hond uit het asiel gehaald
__Marloes__
Berichten: 7826
Geregistreerd: 07-08-03
Woonplaats: Vierlingsbeek
Geplaatst: 14-09-04 23:13
Kende het nog niet. Tranen in mijn ogen.. Niks voor mij dit soort verhaaltjes..
Sily
Berichten: 11491
Geregistreerd: 08-12-02
Woonplaats: Delft
Geplaatst: 14-09-04 23:23
Kon hem al...maar toch weer
Ben blij met mijn drie opvang katjes....was ook altijd stellig van plan om een hond uit het asiel te halen...nog steeds, maar ook al doe je goed, er valt gewoon niet tegen aan te boksen, zoveel mensen met zoveel achterlijke redenen om hun dier het huis uit te gooien.
050206051012
Berichten: 27515
Geregistreerd: 21-04-03
Geplaatst: 15-09-04 00:19
Kende m ook al, maar kreeg wéér tranen in m'n ogen...
Teveel mensen zijn oneerlijk tegen dieren...
796285
Berichten: 6664
Geregistreerd: 04-06-03
Geplaatst: 15-09-04 09:06
Sorry dat ik het zeg, maar dit jankverhaal komt me onderhand flink de neus uit...
Sanne86
Berichten: 966
Geregistreerd: 15-02-04
Geplaatst: 15-09-04 09:32
ik kende hem nog niet... zielig verhaal wel heel mooi beschreven.. helaas is dit wel de waarheid