-
Clinnn_
-
- Berichten: 5596
- Geregistreerd: 30-11-01
- Woonplaats: Aan Zee (BE)
Verhaal door Jim Willis, 2001 "Hoe kon je?".
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen.
Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend.
Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan
gewerkt.
Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner.
Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde
ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer
verbannen, of naar mijn mand. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn
ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo
zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde
naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over
mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot
slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden
over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de
paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je
meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond
meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en
verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te
kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had
gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb
ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van
gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met
me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die
geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte
kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest
maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de
liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is
zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl
een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren
geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die
zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het
haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor
mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje
energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was.
Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een
samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asielen over de hele wereld sterven. Iedereen mag het
verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.
Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asielen en dierenartspraktijken.
Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het
vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het
mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
oliebol vind het super zielig, maar wel een hele mooie tekst die ik via email gekregen heb.
. . .
. . .
. . .
-
kojack
-
- Berichten: 6397
- Geregistreerd: 12-10-01
- Woonplaats: Groningen
Dit verhaal heeft al vaak op bokt gestaan.
Het is idd een heel sneu verhaal.
Wonende aan het eind van de wereld in een hutje midden in het veld...
-
mickydo
-
- Berichten: 3881
- Geregistreerd: 20-09-03
- Woonplaats: Zaanstad
Ik ken het verhaal ook al. Ik vond het ook een heel sneu verhaal
Kane me kanjer!!!! Dressuur B + heel veel en nu ook L1 +16 yeah L2 here we come !
-
Anoniem
-
ik ken m al ga m niet nog eens lezen want alleen de gedachte aan de vorrige keer bezorgen me al tranen,,,,
-
Kristie
-
- Berichten: 15027
- Geregistreerd: 30-10-03
- Woonplaats: Al pendelend tussen hier en daar...
Ken hem al, zielig...
'Wil je me alsjeblieft vertellen welke kant ik op moet vanaf hier?'
'Dat ligt er aan waar jij naar toe moet,' zei de kat.
'Dat kan mij niets schelen,' zei Alice.
'Dan doet het er niet toe welke kant je opgaat' zei de kat.
-
Pellie
-
- Berichten: 16935
- Geregistreerd: 19-08-02
- Woonplaats: Ouwsterhaule (frl)
ik heb hem ook al eens gepost maar dit is iets wat terug mag blijven komen.... het is zo de waarheid soms
heeft 2 tinkerknaapjes en 1 tinkerprinsesje in de wei staan!
-
Kieffertje
-
- Berichten: 1743
- Geregistreerd: 23-11-01
- Woonplaats: leiden
Kende hem nog niet. Inderdaad traanogen... Erg is dat. Ga misschien toch maar een volwassen hond halen later ipv een puppy.
-
Mlies
-
- Berichten: 14150
- Geregistreerd: 23-07-03
ahw..
Heel zielig..
-
PPPeet
-
- Berichten: 5965
- Geregistreerd: 06-02-04
Ik ken hem inderdaad ook al... Maar wil hem niet nog een keer lezen... Vorige keer liepen de tranen ook al over mijn wangen....
Foek - M1 goodbye my lover,
goodbye my friend. You have been the one for me ❤❤❤
-
Leo
-
- Berichten: 50107
- Geregistreerd: 06-12-02
Hij is echt zielig.. Ik kende 'm al en de tranen staan me inderdaad in de ogen
..
The music of this awe
Deep silence between the notes
Deafens me with endless love
..
-
Glitch
-
- Berichten: 8457
- Geregistreerd: 19-05-04
Heel zielig
Laatst bijgewerkt door
Glitch op 14-09-04 20:03, in het totaal 1 keer bewerkt
♥ Bloeme-Rose (Special D x Gribaldi)
♥ Wieke (Ymte x Leffert)
-
Talisa
-
- Berichten: 8972
- Geregistreerd: 18-06-04
aan jullie reacties te zien is het niet zo'n leuk verhaal. heb dr nu ff geen zin in om te lezen..
-
-
Danielle_1
-
- Berichten: 2696
- Geregistreerd: 28-06-04
- Woonplaats: Leusden
Ik kende hem nog niet!
Heb niet gehuild,maar ben diep ontroerd door dit verhaal(tje)
Ben ook echt blij dat ik mijn 2 katten van deze ellende heb gered door ze over te nemen van hun vorige eigenaren,
anders hadden deze 2 lieverds ook in het asiel beland.
Het is dat ik niet zo groot woon,anders had ik een complete boerderij gehad in mijn appartementje
-
Alinda
-
- Berichten: 1208
- Geregistreerd: 07-07-03
- Woonplaats: Boskoop
Ik krijg er kippevel van...
-
WendyBZ
-
- Berichten: 13134
- Geregistreerd: 24-04-01
- Woonplaats: Marum
Ik had hem ook nog niet eerder gezien Jakkes Gelukkig heb ik een schoon geweten: ik heb alleen een hamster en die blijft tot ie dood gaat (uit zichzelf ) twee vriendinnen van me hebben in totaal drie katten uit het asiel, onze hond kwam ook uit het asiel en de volgende halen we daar ook uit
-
DeSa
-
- Berichten: 12885
- Geregistreerd: 24-05-04
ik heb m zelf al vaak gelezen, ook al als FW: mail door gestuurd enz. ik zit er ook altijd bij te janken als ik dit verhaal lees, en dan ben ik voor de rest van de week ontroerd. Dus ik lees m maar niet nog een keer
-
Justy
-
- Berichten: 31631
- Geregistreerd: 26-02-04
- Woonplaats: Waar het altijd vakantie is
He verdorie... Ik kende hem nog niet maar ik krijg er kippenvel van...
-
MiekSpeciaal
-
- Berichten: 2813
- Geregistreerd: 28-05-03
- Woonplaats: Den-Bosch
Ik kende 'm nog niet, maar zit echt met kippenvel en tranen in m'n ogen.. Helaas is het vaak wel de waarheid
-
Paradise
-
- Berichten: 1936
- Geregistreerd: 19-09-03
- Woonplaats: Breda
Ik kende hem al maar elke keer als ik het verhaal lees zit ik met tranen in m'n ogen
-
Renske_
-
- Berichten: 20558
- Geregistreerd: 12-10-02
- Woonplaats: het zonnige zuiden van NL
-
__Marloes__
-
- Berichten: 7826
- Geregistreerd: 07-08-03
- Woonplaats: Vierlingsbeek
Kende het nog niet.
Tranen in mijn ogen..
Niks voor mij dit soort verhaaltjes..
-
Sily
-
- Berichten: 11491
- Geregistreerd: 08-12-02
- Woonplaats: Delft
Kon hem al...maar toch weer
Ben blij met mijn drie opvang katjes....was ook altijd stellig van plan om een hond uit het asiel te halen...nog steeds, maar ook al doe je goed, er valt gewoon niet tegen aan te boksen, zoveel mensen met zoveel achterlijke redenen om hun dier het huis uit te gooien.
"Mag ik voor ik inslapen moet, mijn baasje nog 1 kusje geven?
Een soort laatste groet, echt, het duurt maar even!"
-
050206051012
-
- Berichten: 27515
- Geregistreerd: 21-04-03
Kende m ook al, maar kreeg wéér tranen in m'n ogen...
Teveel mensen zijn oneerlijk tegen dieren...
-
796285
-
- Berichten: 6664
- Geregistreerd: 04-06-03
Sorry dat ik het zeg, maar dit jankverhaal komt me onderhand flink de neus uit...
-
Sanne86
-
- Berichten: 966
- Geregistreerd: 15-02-04
ik kende hem nog niet... zielig verhaal wel heel mooi beschreven.. helaas is dit wel de waarheid
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Aeva, AhrefsBot, BETUWE, Chantalla, Charlottemv, DDD3, Dennenboom, Inney, Kabayo, Lalladidoo, Leukertje, maaikemuis, mvdende, MyrtheJ, Remembrance, Roosch, Selina, Stybba, Swift, Theseus en 180 bezoekers