lichtelijk een dip...

Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
ziekie
Berichten: 19
Geregistreerd: 12-08-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-04 10:56

Nog niet echt een man overboord... Maar geloof me... die jaren vliegen snel voorbij... als ik doorga met school, moet ik nog 4 jaar, dan zit ik al dicht bij het einde. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik morgen, over een maand over een jaar, twee jaar al niet meer ben.

Of ik gelukkig ben, nee, dat ben ik niet op het moment. Maar ik denk dat iedereen dat op een zeker moment wel heeft. Een aantal dingen staan hier niet op een rijtje, en ik heb wat onzekerheden... En wat ik nog niet op een rijtje heb is die acceptatie dat anderen wel kunnen wat ik niet kan. Dat ik me constant wíl bewijzen, daar wil ik vanaf.

Misschien wanneer ik toegeef aan mijn ouders of wanneer zij er geen gehoor aan geven dat ik mijn pony maar moet verkopen. Gezien dat het werk te veel van mij vergt.
Ik moét rustiger aan doen... dat is één ding wat zeker is... maar hoé?

Tja, moeilijk af en toe...

holly
Berichten: 8840
Geregistreerd: 26-09-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-08-04 12:18

Ik denk dat een gesprek met je ouders niet verkeerd is hoor.
Je bent bang dat je school voor niks is, en dat je daardoor niet je leven nog kunt hebben die jij wil, met de tijd die je nog hebt. Al 1 punt om over te praten.

Je kunt niet accepteren dat je ziek bent en andere niet, waardoor je dingen niet kunt en andere wel. Punt 2 om over te praten, waarom wil je jezelf bewijzen, en welk nut denk je dat het heeft.

Ik denk niet dat je pony verkopen een optie is, waar ga je dan je emoties kwijt kunnen? Waar werk en leer je dan voor? Dan kun je wel zeggen, om mezelf te kunnen onderhouden, maar als er geen plaats is voor de leuke dingen, dan werk en leer je je achterover, en waarvoor? Punt 3, praten over je pony, welke je NIET kwijt wil en waarom je daar alles voor over hebt.

Is ook moeilijk hoor, maar je zal toch moeten kijken of je ouders je willen aanhoren in wat jij te vertellen hebt, wat jou dwars zit, en of zij jou wat meer willen steunen.
Praten over je angst, dat je niet weet hoelang nog, kan absoluut geen kwaad. Ze zullen heus wel snappen, dat je daardoor je preoriteiten anders hebt als anderen.