Kanzi schreef:Is ook heel moeilijk te snappen. Mijn vader was dominee en kreeg kanker.
Ik dacht hij heeft zijn hele leven zo hard gewerkt voor God, hij heeft vast wel wat krediet opgebouwd. Maar de kanker was al uitgezaaid, en geen enkele behandeling sloeg aan. Mijn vader werd zieker en zieker, zoveel mensen hebben voor hem gebeden maar er gebeurde niets. Ik was ontzettend kwaad op God en voor mij hoefde het hele geloof niet meer.
Maar mijn ouders bleven vasthouden aan hun geloof, het heeft ze zoveel steun gegeven en zoveel kracht.
Een week voordat hij doodging werd hij heel rustig en "mocht" hij af en toe de hemel al zien. Zo ziek als hij was, dan begon zijn gezicht helemaal te stralen, echt waar, ik stond ernaast en keek ernaar. Er zullen vast mensen zijn die zeggen dat dat halicunaties waren, maar zo hebben wij dat niet ervaren. Wij voelden dat als een knipoog van God.
Ik denk dat je God ook niet moet zien als de Man Die Alles Regelt.
Ik zie hem zelf meer als een kracht, een trooster. En dan kan ik de ellende in de wereld ook beter plaatsen, die gebeurt gewoon of je dat nou wil of niet, en dan is aan jou de keuze waar jij je kracht uit put.
Ik krijg werkelijk tranen in mijn ogen. Hetzelfde ging zo met mijn tante... Kanker, ze liet een gezin achter met acht kinderen en een hele schare kleinkinderen. Ze was zo rustig onder het leiden. En ondaks de pijn die zij had was ze God dankbaar voor het leven en hield ze zielsveel van hem.
Haar laatste woorden naar haar kinderen, man en familie waren: Volg Jezus, dan komt alles goed!
Door haar standvastigheid en vertrouwen ben ik er ook goed over na gaan denken en heb ik de stap ook gezet om Ja te zeggen tegen Hem.