batje schreef:Ik ben juist op de Montessori school gruwelijk gepest, op een gegeven moment deed de lerares zelfs mee. Bij mij was het in een klap over toen ik naar een 'gewone' school ging, maar moet ook zeggen dat ik daar met een andere instelling heen ging.
Volgens mij gebeurt het op alle type scholen, het is zo moeilijk er iets aan te doen..
Nou ja, ik was vooral jaloers op die school, de sfeer die daar hing, hoe tolerant die kinderen zijn tegenover wat 'anders' is. Natuurlijk is het niet allemaal lief en leuk (kinderen zijn kleine wilden, wat voor school ook) maar er word over gepraat, conflicten worden onder begeleiding uitgewerkt en de leraren zitten er bovenop wat pesten betreft. In 1 klas zitten hoogbegaafden, brillendragers, roodharige, slechte sporters en stotteraars, en zelfs een autistisch jongetje, maar daar is dat normaal... Die kinderen hebben niet die wolven-horde geest waarbij iedereen die anders is een slachtoffer is. Bovenal begrijpen ze wat pesten uitricht, want daar hebben ze het regelmatig over in de klas.
Mijn eigen basisschool heeft nooit ene vinger uitgestoken toen ik jarenlang getreiterd en genegeerd werd. Mij hebben ze nooit aangeraakt, want ik bestond niet... Ik denk nog steeds dat degene die mij dit aandeden geen flauw idee hebben van wat ze aangericht hebben. Soms zou ik dat wel eens uit willen leggen, maar het is niet waarschijnlijk dat ze het zouden begrijpen.
Als ik er over nadenk kan ik best veel van mijn huidige stressmomenten daarop terugleiden. Groepjes maken voor m'n studie? Afschuwelijk. Ook al heb ik echt een ontzettend vriendelijke en open klas, ik hoor nergens bij. Zelfs in een grote vriendengroep waar echt wel mensen begrijpen dat ze me soms een beetje op sleeptouw moeten nemen voel ik dat ik nergens bijhoor, en doordat ik dat voel is het ook zo. Gek eigenlijk. Vaak voelt het alsof iedereen een extra zintuig heeft waardoor ze heel makkelijk en spontaan contact kunnen maken met elkaar, en dat ik dat zintuig niet heb ofzo...
Ik kwam er pas een paar maanden terug achter dat m'n ouders niets wisten over de schiet-incident destijds. Ik had het niet eens vertelt blijkbaar, het *raakte* me gewoon niet... Nu nog steeds niet. Ik kan wel zien dat het absurd is dat een klasgenoot dat deed, maar ik kan het nog steeds niet voelen. Terwijl m'n moeder er vreselijk om moest huilen... best raar eigenlijk.