Waarschijnlijk hebben veel van jullie het verhaal van mijn moeder wel gelezen.
Het gaat dus met mijn lichaam véél slechter dan ik zelf had gedacht, en geaccepteerd had.
Ik zie zelf nu ook wel in dat ik absoluut alle signalen van mijn lichaam heb genegeerd.
En nu moet ik omgaan met het bewijs daarvan.
Ik opende net mijn mail, en ik had allemaal lieve kaartjes en berichtjes van bokkers.
Echt super!
Vooral het kaartje van Heike vond ik erg leuk
Het 'preken'mailtje van Phia was ook erg fijn om te lezen
In het andere topic was een vraag van iemand hoe ik het zelf allemaal vind.
Nou daarin kan ik heel kort zijn ; eigen schuld, dikke bult.
Ik realiseer me nu pas hoe snel alles ineens afgelopen kan zijn.
Hoe mijn ouders en familie en artsen gevreesd hebben voor mijn leven.
En dat dat eigenlijk allemaal mijn schuld is.
Ik heb van dit alles 1 les geleerd en dat is ten alle tijden te luisteren naar je lichaam.
Rusten wanneer je rust nodig hebt.
En vooral..wees zuinig op jezelf.
Verder voel ik me erg moe, ik slaap nog steeds heel veel.
Ben misselijk en heb absoluut geen zin aan eten.( ik vond het fruithapje trouwens NIET lekker
)Vanmorgen ben ik verplaatst naar de gewone afdeling, ik lig wel alleen op een kamer.
Ook moest ik vanmorgen op de weegschaal staan en ik weeg nu zeker 8 kilo minder dan vorige week.
De dokters/zusters en broeders zijn nu heel streng voor me.
Dat blijkt al wel uit het feit dat de zuster tijdens dit bericht op mijn kamer blijft.
Ik ben hier aan de ene kant heel boos om, aan de andere kant begrijp ik het ook wel.
Nu ben ik weer heel moe dus ik ga slapen.
Lieve mensen van bokt, heel erg bedankt voor alle lieve ( en op-me-kop-geef ) berichten.
Jullie zijn super
Weltrusten...
. Lekker rustig aan doen dan ben je des te sneller weer uit het ziekenhuis 
) en doorvechten.
Rust zacht lieve jongen, het is goed zo! 11-05-1991 - 01-03-2013. 
