Ik hoef tot nu toe niet naar het ziekenhuis. Ik heb ook geen medicijnen die ik moet slikken maar iets dat ik op mijn arm moet spuiten.
Ik kom net voor de tweede keer van de fysio en die is vandaag met magneettherapie begonnen. Ik hoop dat dat werkt.
Het vervelende over deze aandoening is dat er zoveel onduidelijkheid over bestaat. Er is geen geneesmiddel hiertegen waar alle patienten door genezen. Het is bij iedere patient maar afwachten welk geneesmiddel werkt. Verder staat er op de website over posttraumatische dystrofie dat het een zeer ernstig te nemen aandoening is die nog onvoldoende wordt begrepen. Dat heb ik alweer ondervonden, want ik heb al wel 100 keer gehoord dat ik gewoon moet proberen op mijn paard te gaan zitten en dat dat allemaal wel goedkomt, terwijl mijn fysio en mijn chirurg me hebben verteld dat ik 3 maanden lang ab-so-luut niet mag rijden, omdat mijn hand en pols vanbinnen teveel zijn aangetast. Ik hoop natuurlijk op volledig herstel, en dus volg ik deze raad zonder twijfel op. Maar natuurlijk blijven er mensen die je niet serieus nemen en denken dat je je aanstelt. Niks van aantrekken, en dat probeer ik natuurlijk ook, maar het blijft verdomde moeilijk!