Geplaatst Mijn vriend komt thuis. Na hem bijna 4 maanden niet gezien te hebben lijkt het ons heerlijk elkaar weer in de armen te kunnen sluiten.
Helaas moeten we er nog iets langer mee wachten doordat ik hem door omstandigheden niet op zal halen in Den Helder. 
Mijn oma is zaterdag overleden en die word morgen dus begraven. Ik heb de keuze gemaakt om daarbij aanwezig te zijn. Ten eerste omdat ik het respect voor haar heb, ten tweede omdat ik vind dat ik het tegenover de fam niet kan maken om weg te blijven. Hoewel we er allemaal niet rouwig om zijn, zie ik toch tegen de begravenis op. Logisch, omdat het geen leuke gebeurtenis is, maar ik krijg er altijd een knoop van in mijn maag. Het laat me dus niet geheel koud.
Ik vond het grof om na de begravenis meteen richting auto te vliegen en dan zo snel mogelijk bij mijn vriend te kunnen zijn. Dus ik ga zitten wiebelen van ongeduld tot ik netjes het gebeuren achter me kan laten...
De zenuwen om mijn vriend weer te kunnen zien zullen ook groeien...
PFFF alleen al als ik er bij na ga denken...
Daar heb je helemaal gelijk in. 
Daarbij hield de voorganger meer een verhaal over zijn eigen leven en ervaringen met god en de dood dan dat hij een woord over mijn oma heeft gesproken. Hij had het zelfs opeens over pornografie tijdens de uitvaart. 
we keken elkaar eens aan met de vraag waar dit allemaal over ging... we wisten niet wat we meemaakten.... We waren te overonderd om echt plaats te kunnen geven aan ons woede-gevoel... en dus komt dat er nu allemaal uit. Ik werd echt letterlijk misselijk van de sfeer... 